Skromne podejście do przywilejów

8, 9. (a) Dlaczego powinniśmy mieć o sobie skromne zdanie? (b) Jak osoby obdarzone pewną miarą władzy mogą dowodzić skromności?

⁸ Paweł dał piękny przykład dzisiejszym chrześcijanom. Nikt z nas nie powinien sądzić, że jest ważniejszy od innych — bez względu na to, jak odpowiedzialne zadania mu powierzono. Paweł napisał: „Jeśli ktoś myśli, że jest czymś, a jest niczym, to zwodzi swój umysł” (Galatów 6:3). Dlaczego? Ponieważ „wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej” (Rzymian 3:23; 5:12). Nigdy więc nie powinniśmy zapominać, że każdy z nas odziedziczył po Adamie grzech i śmierć. Szczególne przywileje służby nie zdołają nas wydźwignąć z grzesznego stanu poniżenia (Kaznodziei 9:2). I podobnie jak to było w wypadku Pawła, już sama więź z Bogiem jest dla ludzi przejawem niezasłużonej życzliwości, a cóż dopiero pełnienie jakiejś zaszczytnej służby (Rzymian 3:12, 24).

⁹ Mając to w pamięci, człowiek skromny nie pyszni się swymi przywilejami ani nie chełpi się tym, czego dokonał (1 Koryntian 4:7). A gdy udziela rad lub napomnień, czyni to nie jako pan, lecz jako współpracownik. Osoba wyróżniająca się pod jakimiś względami na pewno postępowałaby niestosownie, gdyby zabiegała o pochwały albo wyzyskiwała podziw współwyznawców (Przysłów 25:27; Mateusza 6:2-4). Jeśli słowa pochwały mają mieć jakąkolwiek wartość, to powinny pochodzić od innych i być spontaniczne. Gdy je otrzymujemy, nie możemy myśleć o sobie więcej niż należy (Przysłów 27:2; Rzymian 12:3).

10. Wyjaśnij, jak niektórzy na pozór mniej znaczący chrześcijanie mogą w rzeczywistości być „bogaci w wierze”.

¹⁰ Jeżeli powierzono nam jakieś odpowiedzialne zadanie, skromność pomoże nam nie zwracać na siebie niestosownej uwagi i nie sprawiać wrażenia, że zbór dobrze się rozwija jedynie dzięki naszym wysiłkom i zdolnościom. Ktoś na przykład może być wyjątkowo uzdolnionym nauczycielem (Efezjan 4:11, 12). Jednak wszyscy ze skromnością musimy przyznać, że niektóre najistotniejsze pouczenia na zebraniach zborowych nie są przekazywane z podium. Czyż nie czujemy się pokrzepieni, widząc chociażby samotną matkę, która regularnie przychodzi do Sali Królestwa z gromadką dzieci? Albo gdy przygnębiony współwyznawca niestrudzenie przybywa na zebrania, mimo że ciągle przytłacza go poczucie niskiej wartości? I czy tak samo nie zachęca nas nastolatek, który robi postępy duchowe, choć jest wystawiony na zgubne wpływy w szkole i gdzie indziej? (Psalm 84:10). Tacy chrześcijanie zazwyczaj nie stoją na świeczniku. O ich próbach lojalności możemy nie wiedzieć prawie nic. A jednak mogą oni być równie „bogaci w wierze” jak inni, bardziej wyróżniający się współwyznawcy (Jakuba 2:5). Przecież w ostatecznym rozrachunku uznanie u Jehowy zdobywamy dzięki wierności (Mateusza 10:22; 1 Koryntian 4:2).

Bądź skromny i roztropny

13, 14. (a) Jak możemy przejawiać skromność, gdy otrzymujemy jakiś przywilej służby? (b) Jaki piękny przykład skromności dał brat Macmillan?

¹³ Skromność Gedeona stanowi dla nas ważną lekcję. Jak się zachowujemy, gdy na przykład otrzymujemy nowy przywilej służby? Czy najpierw myślimy o znaczeniu i prestiżu, jakie się z tym wiążą? A może raczej skromnie i z modlitwą zastanawiamy się, czy podołamy temu zadaniu? Znakomity przykład dał pod tym względem brat Alexander H. Macmillan, który zakończył swój ziemski bieg w roku 1966. Pewnego razu Charles T. Russell, pierwszy prezes Towarzystwa Strażnica, zapytał Macmillana, kto jego zdaniem mógłby nadzorować dzieło, gdy Russella nie będzie. W trakcie rozmowy brat Macmillan ani razu nie zwrócił uwagi na siebie, choć miał ku temu dogodną okazję. Na koniec brat Russell poprosił go, żeby sam zastanowił się nad przyjęciem tego zadania. „Stałem tam na wpół oszołomiony — napisał po latach Macmillan. „Bardzo wiele o tym myślałem i dużo się modliłem, zanim w końcu powiedziałem, że z radością uczynię wszystko, by mu pomóc”.

¹⁴ Wkrótce potem brat Russell zmarł i potrzebny był nowy prezes Towarzystwa Strażnica. Ponieważ podczas ostatniej podróży kaznodziejskiej Russella odpowiedzialny za dzieło był Macmillan, pewien brat rzekł do niego: „Mac, masz ogromną szansę zostać prezesem. Byłeś specjalnym przedstawicielem brata Russella pod jego nieobecność; powiedział nam, żebyśmy cię słuchali. A teraz pojechał i już nie wrócił. Wygląda na to, że to ty przejmiesz sprawy”. Macmillan odparł: „Bracie, nie można tak na to patrzeć. To jest dzieło Pana, a w organizacji Pana możesz otrzymać tylko takie zadanie, jakie Pan uzna za stosowne. Ja na pewno nie jestem odpowiednią osobą”. Później brat Macmillan zalecił na ten urząd kogoś innego. Podobnie jak Gedeon miał o sobie skromne zdanie. My również powinniśmy tak patrzeć na siebie.

15. Wymień praktyczne sposoby okazywania rozeznania podczas głoszenia.

¹⁵ Musimy też przejawiać skromność w sposobie wykonywania swych zadań. Gedeon był roztropny i starał się nie rozjątrzać niepotrzebnie swych wrogów. W dziele głoszenia postępujmy podobnie i w rozmowach z innymi kierujmy się skromnością i roztropnością. To prawda, że uczestniczymy w duchowym boju i obalamy „rozumowania” oraz „to, co silnie obwarowane” (2 Koryntian 10:4, 5). Nie możemy jednak zwracać się do drugich protekcjonalnie lub w inny sposób zrażać ich do naszego orędzia. Przeciwnie, mamy szanować ich poglądy, uwypuklać sprawy, w których jesteśmy zgodni, i skupiać się na pozytywnych aspektach orędzia (Dzieje 22:1-3; 1 Koryntian 9:22; Objawienie 21:4).