4. Jak Biblia opisuje nawiązanie przez Boga kontaktu z Abramem?

⁴ Abram, jak początkowo zwano tego mężczyznę, wychował się w „Ur Chaldejczyków”. Jeszcze tam mieszkał, gdy mu się ukazał Jehowa Bóg i rzekł: „Wyrusz ze swego kraju i spośród swoich krewnych, i spośród domu swego ojca — do kraju, który ci pokażę; i uczynię z ciebie wielki naród, i będę ci błogosławił, a imię twe chcę uczynić wielkim; i okaż się błogosławieństwem. Chcę też błogosławić tym, którzy ciebie błogosławią, a kto tobie złorzeczy, tego przeklnę, i za twoim pośrednictwem stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemskie” (Rodzaju 12:1-3; 15:7; Dzieje Apostolskie 7:2, 3).

5. (a) Jak obietnica Boża musiała podziałać na serce Abrama? (b) Jak na nią zareagował?

⁵ Polecenie to wystawiło Abrama na niemałą próbę! Usłuchanie go oznaczało, że musi opuścić wspaniałe otoczenie oraz krewnych i zamieszkać w dalekiej, obcej ziemi. Ale serce jego było do głębi poruszone cudowną obietnicą Bożą. Był przecież bezdzietnym, starym człowiekiem mającym niepłodną żonę, toteż mogło się wydawać, że już wkrótce jego imię pójdzie w zapomnienie. Obietnica dana przez Boga głosiła coś wręcz przeciwnego: miał się z niego wywodzić „wielki naród”. Co więcej, zawierała ona zachwycająco sformułowaną dobrą nowinę dla całej ludzkości, wskazywała bowiem na czas, kiedy wszystkie narody dostąpią błogosławieństwa (Galatów 3:8). Abram dał dowód wiary w obietnicę Jehowy i opuścił jeden z ośrodków rozwiniętej cywilizacji.

Sychem leży w urodzajnej dolinie między dwoma grzbietami górskimi, których najwyższe szczyty to Ebal i Garizim. W pewnym dziele encyklopedycznym zakątek ten określono mianem „raju Ziemi Świętej”. Słusznie więc właśnie tutaj Jehowa ponownie ukazał się Abramowi i rzekł: „Nasieniu twemu zamierzam dać tę krainę” (Rodzaju 12:5-7).

W 99. roku życia Abrama Bóg zmienił jego imię na Abraham, zapowiadając przy tej okazji, że uczyni go „ojcem mnóstwa narodów”. Imię Saraj zmieniono na Sara, czemu towarzyszyła obietnica, iż urodzi syna (Rodzaju 17:1, 5, 15-19, BT).

15. (a) Dlaczego Abraham roześmiał się na myśl o tym, że Sara urodzi mu syna? (b) Jak jednak dał jeszcze jeden dowód silnej wiary?

¹⁵ Wiadomość ta pobudziła Abrahama (i później Sarę) do śmiechu, ponieważ siły rozrodcze obojga małżonków już zanikły (Rodzaju 17:17; 18:9-15). Nie był to jednak śmiech świadczący o sceptycznym niedowiarstwie. Biblia przecież wyjaśnia: „Nie zachwiał się w wierze (...) w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu, mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić” (Rzymian 4:18-21, Bw).