Abraham i Sara byli posłuszni Bogu

Niedaleko Babel było miasto Ur. Jego mieszkańcy nie czcili Jehowy, tylko wielu innych bogów. Ale w Ur żył też pewien człowiek, który służył wyłącznie Jehowie. Miał na imię Abraham.

Jehowa powiedział Abrahamowi: ‛Zostaw dom oraz bliskich i idź do kraju, który ci pokażę’. Potem Bóg mu obiecał: ‛Dasz początek wielkiemu narodowi i sprawię, że dzięki tobie wielu ludzi na całej ziemi spotkają dobre rzeczy’.

Abraham nie wiedział, dokąd Jehowa go posyła, ale Mu ufał. Dlatego razem ze swoją żoną Sarą, ojcem Terachem i bratankiem Lotem spakowali się i posłusznie wyruszyli w długą podróż.

Abraham miał 75 lat, kiedy razem z rodziną dotarł do kraju, który Jehowa chciał im pokazać. Była to ziemia Kanaan. Tam Bóg znów rozmawiał z Abrahamem i mu obiecał: ‛Tę ziemię — wszystko, co widzisz dookoła — dam twoim dzieciom’. Ale Abraham i Sara byli już starzy i nie mieli żadnych dzieci. Jak w takim razie Jehowa spełnił swoją obietnicę?

Wiele lat później, kiedy Abraham miał 99, a Sara 89 lat, odwiedziło ich trzech gości. Abraham zaprosił ich, żeby odpoczęli pod drzewem i coś zjedli. Wiesz, kim byli ci przybysze? Aniołami! Powiedzieli oni do Abrahama: ‛Za rok o tej porze ty i twoja żona będziecie mieli syna’. Sara usłyszała to z namiotu. Zaśmiała się do siebie i pomyślała: ‛Czy naprawdę mogę mieć dziecko, chociaż jestem taka stara?’.

Tak jak obiecał anioł Jehowy, rok później Sara urodziła syna. Abraham dał mu na imię Izaak, co znaczy „śmiech”.

Kiedy Izaak miał jakieś pięć lat, Sara zobaczyła, że Ismael mu dokucza i się z niego śmieje. Chciała chronić swojego synka, dlatego poszła do Abrahama i poprosiła, żeby kazał Hagar i Ismaelowi sobie pójść. Na początku Abraham nie chciał tego zrobić. Ale Jehowa powiedział mu: ‛Posłuchaj Sary. Zatroszczę się o Ismaela. Ale to przez Izaaka spełnię swoją obietnicę’.