5. Kogo w „symbolicznym dramacie” opisanym w Liście do Galatów 4:22-31 przedstawia (a) Abraham? (b) Sara? (c) Izaak? (d) Hagar? (e) Ismael?

⁵ Ale czy Jehowa może mieć dwie symboliczne małżonki — jedną w niebie i drugą na ziemi? Czy nie zachodzi tu jakaś sprzeczność? Bynajmniej. Apostoł Paweł wykazuje, że w znalezieniu odpowiedzi pomaga przyjrzenie się pewnemu proroczemu obrazowi: rodzinie Abrahama (Galatów 4:22-31; patrz ramka „Rodzina Abrahama — proroczy obraz”, strony 218, 219). Sara, żona Abrahama będąca „niewiastą wolną”, wyobraża związaną z Jehową organizację stworzeń duchowych. Niewolnica Hagar, drugorzędna żona Abrahama, czyli nałożnica, przedstawia ziemską Jerozolimę.

[Ramka na stronach 218, 219]

Rodzina Abrahama — proroczy obraz

Apostoł Paweł wyjaśnił, że rodzina Abrahama stanowi „symboliczny dramat”, proroczy obraz więzi łączącej Jehowę z Jego niebiańską organizacją oraz z ziemskim narodem izraelskim, z którym zawarł On przymierze Prawa Mojżeszowego (Galatów 4:22-31).

Abraham, głowa rodziny, przedstawia Jehowę Boga. Jego gotowość do złożenia na ofiarę ukochanego syna Izaaka zapowiada gotowość Jehowy do oddania własnego umiłowanego Syna w ofierze za grzechy ludzkości (Rodzaju 22:1-13; Jana 3:16).

Sara wyobraża symboliczną małżonkę Boga, Jego organizację złożoną z istot duchowych. Tę niebiańską organizację trafnie przedstawiono jako małżonkę blisko związaną z Jehową, podporządkowaną Mu i gotową ściśle z Nim współpracować w realizowaniu Jego zamierzeń. Nazwano ją też „Jerozolimą górną” (Galatów 4:26). Tę samą „niewiastę” wymieniono w Księdze Rodzaju 3:15 i ukazano w wizji z Księgi Objawienia 12:1-6, 13-17.

Izaak przedstawia duchowe potomstwo „niewiasty” Bożej. Przede wszystkim jest nim Jezus Chrystus. Ale w skład tego potomstwa weszli również jego namaszczeni duchem bracia, którzy zostali duchowymi synami Bożymi i współdziedzicami Chrystusa (Rzymian 8:15-17; Galatów 3:16, 29).

Hagar, drugorzędna żona Abrahama, czyli nałożnica, była niewolnicą. Słusznie więc wyobraża ziemską Jerozolimę, poddaną Prawu Mojżeszowemu, przypominającemu wszystkim, którzy się go trzymali, że są niewolnikami grzechu i śmierci. Paweł wyjaśnił, że „Hagar oznacza Synaj, górę w Arabii”, ponieważ właśnie tam zawarto przymierze Prawa (Galatów 3:10, 13; 4:25).

Ismael, syn Hagar, przedstawia Żydów z I wieku, synów Jerozolimy wciąż znajdującej się w niewoli Prawa Mojżeszowego. Podobnie jak Ismael dręczył Izaaka, tak owi Żydzi prześladowali chrześcijan, namaszczonych duchem synów symbolicznej Sary — „Jerozolimy górnej”. I jak Abraham odesłał Hagar z Ismaelem, tak Jehowa ostatecznie odrzucił ziemską Jerozolimę oraz jej buntowniczo usposobionych synów (Mateusza 23:37, 38).