Podczas starożytnego święta zwanego Dniem Przebłagania arcykapłan izraelski wnosił krew zwierząt ofiarnych do najświętszego miejsca w świątyni będącej ośrodkiem wielbienia Boga. W ten sposób symbolicznie prosił Go o zakrycie grzechów ludu (Kapłańska 16:3-6, 11-16). Ofiara ta w rzeczywistości nie gładziła wszystkich grzechów, toteż trzeba ją było co roku powtarzać. Niemniej ów sposób użycia krwi stał się znamiennym pierwowzorem.

Jedna z podstawowych nauk biblijnych głosi, że Bóg miał z czasem zgotować doskonałą ofiarę, która stanowiłaby pełne zadośćuczynienie za grzechy wszystkich wierzących. Nazwano ją okupem, a u jej podstaw leży ofiara złożona przez obiecanego Mesjasza, czyli Chrystusa.

Biblia zestawia rolę Mesjasza z tym, co się działo w Dniu Przebłagania: „Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką (...) uczyniony przybytek [świątynię], ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego [do nieba], zdobywszy wieczne odkupienie. I prawie wszystko oczyszcza się krwią według Prawa, a bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia” (Hebrajczyków 9:11, 12, 22, BT).

Zgodnie z pierwowzorem, jakim był ustanowiony przez Boga Dzień Przebłagania, Jezus dostąpił zmartwychwstania i poszedł do nieba, „aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga”. Przedłożył tam wartość krwi, przelanej w ofierze (Hebrajczyków 9:24, Bw).