WYOBRAŹ sobie, że prosto z tropikalnej wyspy przyleciałeś w okolice koła podbiegunowego. Wychodzisz z samolotu i od razu przenika cię lodowate zimno. Czy dasz radę się zaaklimatyzować? Tak, ale będziesz musiał dokonać szeregu zmian.

W obliczu podobnej sytuacji stajesz, gdy twoje dziecko zaczyna dorastać. Masz wrażenie, że z dnia na dzień „klimat” radykalnie się zmienił. Syn, który do niedawna nie odstępował cię na krok, teraz woli towarzystwo kolegów. Córka, która relacjonowała ci cały swój dzień, zbywa cię półsłówkami.

„Jak było w szkole?” — próbujesz zagadnąć.

„Dobrze” — odpowiada.

Cisza.

„O czym myślisz?” — pytasz.

„O niczym”.

Znowu cisza.

Co się stało? Jeszcze niedawno „wyglądało na to, że znasz życie swojego dziecka od strony kulis. Teraz co najwyżej możesz liczyć na miejsce wśród widowni, i to prawdopodobnie wcale nie najlepsze” (Breaking the Code: Two Teens Reveal the Secrets to Better Parent-Child Communication).

Czy to znaczy, że masz się pogodzić z ochłodzeniem waszych wzajemnych relacji? Wcale nie. Zachowanie bliskiej więzi z dorastającym dzieckiem jest możliwe. Jednak najpierw musisz zrozumieć, co się dzieje na tym fascynującym, a zarazem burzliwym etapie rozwoju.

Między dzieciństwem a dorosłością

Naukowcy sądzili dawniej, że rozwój mózgu w zasadzie kończy się około piątego roku życia. Teraz uważają, że choć wielkość mózgu po tym okresie prawie się nie zmienia, zupełnie inaczej jest z jego funkcjonowaniem. Wkraczając w wiek pokwitania, młodzi ludzie przechodzą burzę hormonalną i zmienia się ich sposób myślenia. Na przykład małe dzieci zazwyczaj operują konkretami i postrzegają świat w kategorii czarne lub białe. Natomiast nastolatki potrafią myśleć abstrakcyjnie i brać pod uwagę głębsze aspekty rozpatrywanej sprawy (1 Koryntian 13:11). Wyrabiają sobie własne poglądy i nie obawiają się ich wyrażać.

Taką zmianę zauważył Paolo z Włoch: „Kiedy patrzę na swojego nastoletniego syna, mam przed sobą młodego mężczyznę, już nie chłopca. I nie chodzi tylko o zmiany fizyczne. Najbardziej zdumiewa mnie to, jak przeobraził się jego sposób myślenia — jak śmiało wyraża swoje poglądy i ich broni”.

Czy coś podobnego dostrzegasz u swojego nastoletniego dziecka? Gdy było młodsze, być może chętnie słuchało poleceń. Za wyjaśnienie wystarczało mu twoje „bo ja tak mówię”. Teraz domaga się argumentów, a nawet kwestionuje wartości uznawane przez waszą rodzinę. Czasami jego asertywność zakrawa na bunt.

Nie myśl jednak, że nastolatek zamierza odrzucić twoje wartości. Może po prostu jest na etapie utożsamiania się z nimi, szukania dla nich miejsca we własnym życiu. Wyobraź sobie, że przeprowadzasz się do nowego mieszkania i zabierasz ze sobą meble. Czy łatwo ci będzie dla każdego z nich znaleźć miejsce? Raczej nie. Ale z pewnością nie wyrzucisz żadnego mebla, który jest dla ciebie naprawdę cenny.

Podobnie wygląda sytuacja nastolatka, który przygotowuje się, by z czasem ‛opuścić ojca i matkę’ (Rodzaju 2:24). To prawda, że ten dzień może być dość odległy — twoje dziecko nie jest jeszcze dorosłe. Jednak w pewnym sensie już się pakuje. Analizuje wszczepiane mu wartości i decyduje, które zabierze ze sobą w dorosłe życiea.

Sama myśl o tym, że twoje dziecko podejmuje takie decyzje, może cię przerażać. Ale jedno jest pewne: Kiedy już będzie dorosłe, zachowa tylko te wartości, które ono uznaje za cenne. Dlatego gdy jeszcze mieszka w rodzinnym domu, jest najlepsza pora, by starannie przeanalizowało, jakimi zasadami będzie kierować się w życiu (Dzieje 17:11).

I wyjdzie mu to na dobre. Przecież gdyby teraz bez dyskusji przyjęło twoje zasady, to później może bezkrytycznie przyjąć zasady innych ludzi (Wyjścia 23:2). O takim naiwnym młodym człowieku Biblia mówi, że „nie dostaje [mu] serca”, co między innymi oznacza brak rozeznania (Przysłów 7:7). Nie mając ustalonych przekonań, może być ‛miotany jakby przez fale oraz unoszony tu i tam każdym wiatrem nauki wskutek oszukaństwa ludzi’ (Efezjan 4:14).

Jak nie dopuścić, żeby coś takiego przytrafiło się twojemu dziecku? Zobaczmy, jakie trzy atuty powinno mieć w ręku.

1. ZDOLNOŚĆ LOGICZNEGO MYŚLENIA

Apostoł Paweł napisał, że „ludzie dojrzali (...) mają władze poznawcze wyćwiczone, aby odróżniać to, co właściwe, od tego, co niewłaściwe” (Hebrajczyków 5:14). Być może powiesz: „Ale przecież już dawno nauczyłem dziecko, co jest dobre, a co złe”. I świetnie — bo to szkolenie z pewnością pomogło mu w dzieciństwie i przygotowało je na obecny etap rozwoju (2 Tymoteusza 3:14). Jednak Paweł zwrócił uwagę na to, że ludzi dojrzałych charakteryzuje coś więcej. Małe dzieci nabywają po prostu wiedzy o tym, co dobre, a co złe, a tymczasem nastolatki muszą mieć „władze poznawcze wyćwiczone” — muszą ‛stać się dorosłe pod względem zdolności rozumienia’ (1 Koryntian 14:20; Przysłów 1:4; 2:11). Nie chcesz przecież, żeby twoje dorastające dziecko okazywało ślepe posłuszeństwo — pragniesz, żeby rozwinęło umiejętność logicznego myślenia (Rzymian 12:1, 2). Jak możesz mu w tym pomóc?

Pozwól mu swobodnie wyrażać swoje zdanie. Nie przerywaj, gdy mówi, i nie reaguj zbyt gwałtownie — nawet gdy to, co słyszysz, wcale ci się nie podoba. Biblia zachęca: ‛Bądź prędki do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do srogiego gniewu’ (Jakuba 1:19; Przysłów 18:13). Pamiętaj też, że jak powiedział Jezus, „z obfitości serca mówią usta” (Mateusza 12:34). Jeśli wysłuchasz dziecka, dowiesz się, co naprawdę leży mu na sercu.

Podczas rozmowy staraj się nie wygłaszać kategorycznych stwierdzeń, lecz zadawaj pytania. Kiedy Jezus chciał poznać punkt widzenia swoich uczniów, a nawet oponentów, czasami pytał: „Jak myślicie?” (Mateusza 21:23, 28). Podobne pytania możesz zadawać swojemu nastoletniemu dziecku — również wtedy, gdy wyraża pogląd odmienny od twojego. Rozważmy to na przykładach:

Gdy nastolatek mówi: „Nie jestem pewien, czy Bóg istnieje”.

Zamiast go gasić: „Oczywiście, że istnieje. Tyle razy ci mówiliśmy!”.

Mógłbyś zapytać: „Czemu tak myślisz?”.

Dlaczego warto wciągnąć nastolatka do rozmowy? To prawda, że wiesz, co powiedział, ale powinieneś się jeszcze dowiedzieć, co myśli (Przysłów 20:5). Być może ma problem nie tyle z wiarą w Boga, ile z zaakceptowaniem Jego zasad.

Na przykład młoda osoba, która odczuwa presję, żeby zrobić coś wbrew Bożym prawom moralnym, może odrzucać wiarę w Stwórcę, chcąc znaleźć dla siebie usprawiedliwienie (Psalm 14:1). Rozumuje niejako: „Jeżeli Boga nie ma, to nie muszę żyć według zasad biblijnych”.

Gdyby tak właśnie myślało twoje dziecko, warto, by zastanowiło się nad pytaniem: „Czy wierzę w to, że trzymanie się Bożych zasad wyjdzie mi na pożytek?” (Izajasza 48:17, 18). Jeśli w to wierzy, zachęć je, by dla własnego dobra opierało się presji (Galatów 5:1).

Gdy nastolatek mówi: „To, że wy należycie do tej religii, nie znaczy, że ja też muszę”.

Zamiast kwitować: „Jesteś naszym dzieckiem, więc jest to również twoja religia”.

Mógłbyś powiedzieć: „Mocne słowa. Ale jeżeli odrzucisz nasze przekonania, musisz je czymś zastąpić. W takim razie powiedz, w co ty wierzysz? Jakimi zasadami twoim zdaniem należy kierować się w życiu?”.

Dlaczego warto wciągnąć nastolatka do rozmowy? W ten sposób możesz go skłonić do przeanalizowania własnego sposobu myślenia. Może ku swojemu zaskoczeniu odkryje, że podziela twoje przekonania, a problemem jest coś zupełnie innego.

Niewykluczone, że nastolatek nie wie, jak bronić swoich przekonań (Kolosan 4:6; 1 Piotra 3:15). Albo podoba mu się osoba płci przeciwnej mająca inne poglądy religijne. Ustal rzeczywistą przyczynę problemu i pomóż ją dostrzec również dziecku. Im częściej korzysta ono ze zdolności myślenia, tym lepiej przygotowuje się do dorosłego życia.

2. WSPARCIE DOROSŁYCH

Wciąż istnieją społeczeństwa, w których okres „burzy i naporu”, będący zdaniem części psychologów nieodłącznym elementem dorastania, jest zjawiskiem marginalnym. Uczeni stwierdzają, że w takich społeczeństwach młodzi wcześnie asymilują się w świecie dorosłych. Pracują z dorosłymi, są z nimi na stopie towarzyskiej, otrzymują odpowiedzialne zadania. W kręgach tych określenia w rodzaju „subkultura młodzieżowa”, „przestępczość nieletnich” czy „konflikt pokoleń” są nieznane.

Dla kontrastu pomyślmy o sytuacji typowej dla wielu krajów — o młodych ludziach stłoczonych w przepełnionych szkołach, gdzie obracają się głównie wśród rówieśników i mają ograniczony kontakt z dorosłymi. Po szkole wracają do pustego domu. Rodzice są w pracy. Krewni mieszkają daleko. Pod ręką są jedynie koledzyb. Czym to grozi? Nie chodzi tylko o ryzyko wpadnięcia w złe towarzystwo. Jak wynika z badań, nawet dobrze poukładana młodzież jest skłonna do nieodpowiedzialnych zachowań, jeśli dorośli pozostawią ją samą sobie.

Przykładem społeczeństwa, które nie tworzyło bariery między młodzieżą a dorosłymi, był starożytny naród izraelskic. Biblia wspomina o Uzzjaszu, który został królem Judy, będąc jeszcze nastolatkiem. Co pomogło mu podołać tak odpowiedzialnemu zadaniu? Najwyraźniej pewną rolę odegrał w tym dojrzały doradca Zachariasz, „który uczył bojaźni przed prawdziwym Bogiem” (2 Kronik 26:5).

Czy twoje nastoletnie dziecko ma dorosłego mentora — doradcę, który tak jak ty trzyma się zdrowych zasad? Nie bądź o niego zazdrosny. Taka przyjaźń może wywierać na dziecko pozytywny wpływ. Przysłowie biblijne mówi: „Kto chodzi z mądrymi, stanie się mądry” (Przysłów 13:20).

3. POCZUCIE ODPOWIEDZIALNOŚCI

W wielu krajach istnieją przepisy, które regulują, ile godzin w tygodniu może maksymalnie pracować młoda osoba i do jakiego rodzaju pracy może być zatrudniana. Takie regulacje zostały wprowadzone w celu chronienia dzieci przed szkodliwymi warunkami pracy — jako następstwo rewolucji przemysłowej z XVIII i XIX wieku.

Ustanowione ograniczenia rzecz jasna zapewniają dzieciom ochronę przed zagrożeniami i wykorzystaniem, ale według niektórych ekspertów pośrednio przyczyniają się do tego, że młodzi nie uczą się brania na siebie odpowiedzialności. W rezultacie — jak czytamy w pewnej książce — wiele nastolatków uważa, że ma „niezbite prawo do posiadania różnych rzeczy, że powinny być im podane na tacy, że po prostu się im należą”. Taka postawa „wydaje się naturalną reakcją na życie w świecie, w którym znacznie częściej zapewnia się młodym rozrywkę, niż stawia jakiekolwiek wymagania” (Escaping the Endless Adolescence).

Dla kontrastu Biblia mówi o młodych ludziach, którzy dość wcześnie wzięli na siebie poważne zadania. Na przykład Tymoteusz był najwyraźniej nastolatkiem, gdy poznał apostoła Pawła, który wywarł na niego duży wpływ. Po latach Paweł zachęcał go, żeby ‛rozniecał jak ogień dar Boży, który jest w nim’, czyli całym sercem przykładał się do powierzanych mu obowiązków (2 Tymoteusza 1:6). Tymoteusz miał prawdopodobnie około 20 lat, gdy opuścił rodzinny dom i razem z apostołem wyruszył zakładać zbory i umacniać współwyznawców. Przeszło dziesięć lat później Paweł napisał o nim do chrześcijan w Filippi: „Nie mam (...) nikogo więcej o jego usposobieniu, kto by się szczerze zatroszczył o to, co was dotyczy” (Filipian 2:20).

Wiele nastolatków chętnie bierze na siebie obowiązki, zwłaszcza jeśli wiedzą, że wykonana praca przyniesie konkretne efekty. Dzięki temu nie tylko przygotowują się do dorosłości, ale już teraz w pełni wykorzystują swój potencjał.

Adaptacja w nowym „klimacie”

Jak wspomnieliśmy na wstępie, rodzice, których dzieci zaczynają dorastać, często czują się, jakby trafili do innej strefy klimatycznej. Jeżeli tak jest w twoim wypadku, z pewnością możesz się odnaleźć w nowej sytuacji, podobnie jak odnalazłeś się na wcześniejszych etapach rozwoju syna lub córki.

Potraktuj okres dorastania swojego dziecka jako sposobność, by 1) nauczyć je logicznego myślenia, 2) zapewnić mu wsparcie dorosłych oraz 3) zaszczepić poczucie odpowiedzialności. Dzięki takiemu przygotowaniu łatwiej mu będzie wkroczyć w dorosłość.

[Przypisy]

[Ramka i ilustracja na stronie 20]

„NIE MOGŁABYM SOBIE WYMARZYĆ LEPSZYCH RODZICÓW”

Rodzice będący Świadkami Jehowy starają się słowem i przykładem uczyć swoje dzieci żyć zgodnie z zasadami biblijnymi (Efezjan 6:4). Bynajmniej jednak nie wywierają na nie presji. Wiedzą, że dochodząc do pełnoletności, dziecko będzie musiało samo zadecydować, jakimi wartościami chce kierować się w życiu.

Osiemnastoletnia Aislyn utożsamia się z wartościami, które wpajano jej od dzieciństwa. Wyjaśnia: „Dla mnie religia nie jest czymś, o czym się myśli przy niedzieli. To moja droga życiowa. Wpływa na wszystko, co robię, na każdą podejmowaną przeze mnie decyzję — na to, jakich mam przyjaciół, na jakie chodzę zajęcia, jakie czytam książki”.

Aislyn bardzo sobie ceni chrześcijańskie wychowanie, które odebrała. „Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszych rodziców” — mówi. „Mam szczęście, że dzięki nim zapragnęłam zostać Świadkiem Jehowy. Na zawsze będą dla mnie inspiracją”.

Kiedy dziecko zaczyna dorastać, rodzice stają przed zupełnie nowymi wyzwaniami. Jak pomóc nastolatkowi przejść przez ten trudny okres, który może być dla niego równie dezorientujący jak dla ciebie? Zwróćmy uwagę na wypowiedzi rodziców z różnych krajów.

ZMIANY

„Kiedy mój syn był młodszy, przyjmował moje rady bez zastrzeżeń. Ale gdy zaczął dorastać, najwyraźniej przestałem być dla niego autorytetem. Cokolwiek i jakkolwiek bym powiedział — wszystko kwestionował” (Frank z Kanady).

„Mój syn nie jest już tak rozmowny jak kiedyś. Jeżeli chcę się czegoś od niego dowiedzieć, muszę go ciągnąć za język. Gdy o coś pytam, nieraz mija trochę czasu, zanim zbierze się do odpowiedzi” (Francis z Australii).

„Cierpliwość to podstawa. Niekiedy może nas korcić, żeby wybuchnąć na dziecko, ale zawsze lepiej jest zapanować nad nerwami i spokojnie porozmawiać” (Felicia z USA).

DIALOG I POROZUMIENIE

„Czasami moja nastoletnia córka przyjmuje postawę obronną, uważa, że się czepiam. Wtedy przypominam jej, że ją kocham i że gramy w tej samej drużynie!” (Lisa z USA).

„Kiedy dzieci były młodsze, chętnie mi się zwierzały. Łatwo mogłam się dowiedzieć, co leży im na sercu. Teraz muszę je traktować z większym wyczuciem i pokazywać, że szanuję ich indywidualność. Tylko wtedy się przede mną otwierają” (Nan-hi z Korei).

„Na nastolatki same zakazy nie działają. Żeby trafić im do serca, trzeba prowadzić z nimi rzeczowe rozmowy i podawać argumenty. Trzeba być gotowym wysłuchać, co mają do powiedzenia, nawet jeśli jest to coś, czego wolelibyśmy nie słyszeć” (Dalila z Brazylii).

„Jeżeli muszę skarcić córkę, staram się nie robić tego przy innych, lecz na osobności” (Edna z Nigerii).

„Zdarza się, że gdy syn coś mówi, rozpraszają mnie jakieś sprawy w domu i nie poświęcam mu całkowitej uwagi. On to widzi i myślę, że między innymi dlatego nie rwie się do rozmowy. Żeby chętniej się przede mną otwierał, muszę bardziej się skupiać, kiedy z nim rozmawiam” (Miriam z Meksyku).

SWOBODA

„Byłem niechętnie nastawiony do dawania moim nastoletnim dzieciom większej miary swobody i nieraz z tego powodu dochodziło między nami do konfliktów. W końcu otwarcie o tym porozmawialiśmy. Wyjaśniłem, co budzi moje obawy, a dzieci — dlaczego chcą więcej wolności. Osiągnęliśmy kompromis: teraz mają więcej swobody, ale w obrębie zakreślonych przeze mnie rozsądnych granic” (Edwin z Ghany).

„Mojemu synowi zamarzył się motor. Byłam temu bardzo przeciwna, więc w nerwach próbowałam wybić mu to z głowy. Opowiadałam o wszystkich negatywnych stronach takiego zakupu i nie pozwalałam, by przedstawił swoje argumenty. To go złościło i tylko zacinał się w uporze! Postanowiłam spróbować innego podejścia. Zachęciłam syna, żeby przeanalizował wszystkie za i przeciw, w tym także zagrożenia, koszty i warunki uzyskania prawa jazdy. Poza tym zaproponowałam mu, żeby zasięgnął rady dojrzałych chrześcijan ze zboru. Zrozumiałam, że zamiast być apodyktyczna, powinnam pozwolić mu bez skrępowania mówić o jego pragnieniach, bo w ten sposób mogę trafić mu do serca” (Hye-young z Korei).

„Zakreślaliśmy dzieciom granice, ale też stopniowo dawaliśmy im coraz więcej swobody. Jeżeli korzystały z niej w sposób odpowiedzialny, szliśmy krok dalej. Nie broniliśmy im większej niezależności i dawaliśmy szansę na jej zdobycie, ale jeśli nadużyły naszego zaufania, wyciągaliśmy konsekwencje” (Dorothée z Francji).

„Nigdy nie odstępowałam od swoich zasad. Ale gdy dzieci były posłuszne, chętnie szłam im na rękę. Na przykład czasami pozwalałam na późniejszy powrót do domu. Jeżeli jednak spóźniły się więcej niż raz, musiały się liczyć ze skutkami” (Il-hyun z Korei).

„Zdyscyplinowany i rzetelny pracownik może liczyć na większą wyrozumiałość szefa. Podobnie mój syn wie, że jeśli będzie posłusznie i odpowiedzialnie trzymał się ustalonych przez nas reguł, stopniowo otrzyma więcej swobody. Wie też, że tak jak pracownik musi ponieść konsekwencje swojego zaniedbania, tak samo on straci uzyskaną swobodę, jeśli nie będzie z niej korzystał mądrze” (Ramón z Meksyku).

[Napis na stronie 22]

„Ucz dziecko właściwego postępowania, a nawet w starości nie zejdzie z dobrej drogi” (Przysłów 22:6, Edycja Świętego Pawła).

[Ramka i ilustracje na stronie 23]

Z ŻYCIA DWÓCH RODZIN

„Wychowywanie nastolatek to cudowne doświadczenie”

Joseph: Moje dwie starsze córki są nastolatkami. Przekonałem się, jak ważne jest słuchanie ich opinii i liczenie się z ich zdaniem. Przyznawanie się do własnych błędów i okazywanie córkom szacunku podczas rozmowy pomaga mi mieć z nimi dobry kontakt. Mówiąc krótko, stosowanie się do wskazówek ze Słowa Bożego, Biblii, sprawia, że wychowywanie nastolatek to cudowne doświadczenie.

Lisa: Zauważyłam, że gdy najstarsza córka zaczęła dorastać, potrzebowała, bym poświęcała jej więcej uwagi. Pamiętam, jak godzinami jej słuchałam, rozmawiałam z nią i podnosiłam ją na duchu. Oboje z mężem zapewniamy córki, że mogą nam mówić o wszystkim i że będziemy szanować ich odczucia. Staram się stosować do mądrej rady z Listu Jakuba 1:19, żeby ‛być prędkim do słuchania, nieskorym do mówienia’.

Victoria: Mama to moja najlepsza przyjaciółka. Nie znam nikogo równie ciepłego i opiekuńczego — a mama jest taka dla wszystkich. Gdybym miała ją określić jednym słowem, powiedziałabym, że jest autentyczna. Dla mnie jest niezastąpiona.

Olivia: Mój tata jest troskliwy i szczodry. Zawsze chętnie się dzieli, nawet jeśli sami nie mamy zbyt wiele. Potrafi być poważny, ale potrafi też się bawić — i to naprawdę dobrze! Jest wyjątkowy i cieszę się, że jest moim tatą!

„Nie mamy czasu się nudzić!”

Sonny: Kiedy córki mają jakiś problem, siadamy całą rodziną i go omawiamy. Zawsze jesteśmy wobec siebie szczerzy, a zanim podejmiemy decyzję, analizujemy zasady biblijne. Razem z Ynez dbamy o to, żeby córki obracały się w dobrym towarzystwie. Nasi przyjaciele są ich przyjaciółmi, a ich przyjaciele — naszymi.

Ynez: W naszym życiu nie ma miejsca na bezczynność i wiele rzeczy robimy razem jako rodzina. Jesteśmy Świadkami Jehowy, więc angażujemy się w służbę kaznodziejską, osobiste i rodzinne studium Biblii oraz w pracę ochotniczą, na przykład na budowach Sal Królestwa lub przy niesieniu pomocy ofiarom klęsk żywiołowych. Oczywiście nie zapominamy też o wartościowej rozrywce. Nie mamy czasu się nudzić!

Kellsie: Tata umie słuchać i nigdy nie podejmuje ważnych decyzji bez konsultacji z całą rodziną. Mama zawsze jest do dyspozycji, gdy potrzebuję pomocy — albo gdy po prostu chcę pogadać.

Samantha: Chociaż czasami mama nie zdaje sobie z tego sprawy, dzięki niej czuję się kimś wyjątkowym, kochanym i ważnym. Zawsze mnie słucha i nie jest obojętna. Naszej przyjaźni nie oddałabym za żadne skarby świata.

[Ilustracje]

Rodzina Camerów: Joseph, Lisa, Victoria, Olivia i Isabella

Rodzina Zapatów: Kellsie, Ynez, Sonny i Samantha

CZY chciałbyś, żeby w przyszłości twoje dziecko było...

a) twoją kopią?

b) buntownikiem, który za wszelką cenę stara się być twoim przeciwieństwem?

c) odpowiedzialnym człowiekiem, który potrafi podejmować mądre decyzje?

Niektórzy rodzice co prawda wybierają opcję c, jednak zachowują się, jakby woleli opcję a. Próbują narzucić dziecku własne poglądy, na przykład decydując za nie o wyborze zawodu. Do czego to prowadzi? Gdy tylko młody człowiek osiąga pewną miarę niezależności, szybko obiera przeciwny kierunek. Jak na ironię, wielu rodziców, którzy próbują zrobić z dziecka swoją kopię, w rzeczywistości wychowuje je na buntownika.

Dlaczego drobiazgowa kontrola zawodzi

Chciałbyś pomóc swojemu nastoletniemu dziecku wyrosnąć na odpowiedzialnego, rozsądnego człowieka i zastanawiasz się, jak podołać temu zadaniu? Jedno nie ulega wątpliwości: Drobiazgowa kontrola nie jest dobrym rozwiązaniem. Dlaczego? Rozważmy dwie przyczyny.

1. Drobiazgowa kontrola jest sprzeczna z Biblią. Stwarzając ludzi, Jehowa Bóg obdarzył ich wolną wolą. Pozwala im samodzielnie wybierać swoją drogę życiową — dobrą lub złą. Na przykład gdy Kain żywił śmiertelną nienawiść do swego brata Abla, Jehowa powiedział mu: „Jeśli zaczniesz czynić dobrze, czyż nie nastąpi wywyższenie? Ale jeśli nie zaczniesz czynić dobrze, grzech czai się u wejścia i ku tobie kieruje się jego pożądanie; ty zaś — czy nad nim zapanujesz?” (Rodzaju 4:7).

Zauważmy, że choć Jehowa udzielił Kainowi wyraźnej przestrogi, nie zmusił go do jej usłuchania. Kain musiał sam zadecydować, czy zapanuje nad gniewem. Jaki płynie z tego wniosek? Skoro Jehowa daje swoim stworzeniom prawo wyboru i nie wymusza na nich posłuszeństwa, podobne podejście do nastoletnich dzieci powinni mieć rodzicea.

2. Drobiazgowa kontrola zazwyczaj przynosi odwrotny skutek. Wyobraź sobie, że masz do czynienia z nachalnym sprzedawcą. Im bardziej próbuje wcisnąć ci towar, tym silniej się opierasz. Nawet jeśli potrzebujesz danej rzeczy, jego natarczywość przypuszczalnie cię zraża. Chcesz jak najszybciej się od niego uwolnić.

Coś podobnego mogłoby się zdarzyć, gdybyś próbował narzucić dziecku swoje wartości, przekonania i cele. Czy je „kupi”? Mało prawdopodobne! Skutek może być wręcz odwrotny — nastolatek zrazi się do twoich zasad. Próby rozciągnięcia nad dzieckiem całkowitej kontroli zazwyczaj kończą się fiaskiem. Jak zatem możesz postąpić?

Zamiast drobiazgowo kontrolować życie dorastającego dziecka — co może robiłeś, gdy było małe — postaraj się pomóc mu dostrzec, dlaczego warto czynić to, co słuszne. Na przykład jeśli jesteś chrześcijaninem, wyjaśniaj mu, że żyjąc zgodnie z Bożymi zasadami, na dłuższą metę zazna więcej szczęścia (Izajasza 48:17, 18).

Bardzo ważny jest także twój własny przykład. Bądź takim człowiekiem, jakim chciałbyś, żeby stało się twoje dziecko (1 Koryntian 11:1). Nastolatek powinien wyraźnie widzieć, jakimi wartościami postanowiłeś kierować się w życiu (Przysłów 4:11). Jeżeli pokocha Boga i Jego zasady, będzie podejmować mądre decyzje również pod twoją nieobecność (Psalm 119:97; Filipian 2:12).

Zapewnij praktyczne szkolenie

Jak wspomniano na drugiej stronie tego czasopisma, z czasem nadejdzie dzień — twoim zdaniem być może zbyt szybko — kiedy twoje dziecko opuści rodzinny dom (Rodzaju 2:24). Jako rodzic chcesz mieć pewność, że wkroczy w dorosłość z umiejętnościami potrzebnymi do samodzielnego życia. Rozważmy, czego z twoją pomocą może się nauczyć, dopóki jeszcze mieszka z tobą pod jednym dachem.

Praktyczne umiejętności. Czy twoje nastoletnie dziecko potrafi przygotowywać posiłki? Prać i prasować? Utrzymywać porządek w pokoju? Dbać o samochód i wykonywać podstawowe naprawy? Zdobycie takich umiejętności pomoże synowi lub córce poradzić sobie w przyszłości z prowadzeniem domu. Apostoł Paweł napisał o sobie: „W każdej sytuacji nauczyłem się być samowystarczalny” (Filipian 4:11, Popowski).

Kontakty międzyludzkie (Jakuba 3:17). Czy twoje dziecko ma dobre relacje z innymi? Czy potrafi pokojowo rozwiązywać konflikty? Czy nauczyłeś je odnosić się do innych osób z szacunkiem? (Efezjan 4:29, 31, 32). W Biblii czytamy: „Szanujcie ludzi wszelkiego pokroju” (1 Piotra 2:17).

Gospodarowanie pieniędzmi (Łukasza 14:28). Czy pomagasz dorastającemu dziecku zdobyć zawód? Czy nauczyłeś je układać budżet, oszczędzać, unikać długów i wystrzegać się kupowania pod wpływem impulsu? Czy potrafi poprzestawać na tym, co niezbędne? (Przysłów 22:7). Paweł napisał: „Mając więc wyżywienie i odzież oraz schronienie, będziemy z tego zadowoleni” (1 Tymoteusza 6:8).

Młodzi, którzy przyswoili sobie wartościowe zasady i zdobyli praktyczne umiejętności, są odpowiednio przygotowani do dorosłego życia. A ich rodzice mogą odczuwać satysfakcję z dobrze wykonanego zadania! (Przysłów 23:24).

[Przypis]

CZY SIĘ NAD TYM ZASTANAWIAŁEŚ?

● Przed jakim zadaniem stoisz jako rodzic? (Hebrajczyków 5:14)

● Przed jaką decyzją stanie twoje dziecko, gdy dorośnie? (Jozuego 24:15)

[Ilustracje na stronie 25]

Czy chciałbyś, żeby w przyszłości twoje dziecko było...

...twoją kopią?

...buntownikiem?

...odpowiedzialnym człowiekiem?