Jerycho było więc miastem skazanym na zagładę. Co oznaczało to dla Rachab? Możemy się jedynie domyślać, co przeżywała, gdy docierały do niej wieści o Izraelitach. Słyszała, że byli u Egipcjan poniewieranymi niewolnikami, ale zostali wyzwoleni za sprawą swojego Boga, Jehowy, który Egiptowi — największej potędze militarnej ówczesnego świata — zadał druzgocącą klęskę. A teraz szykowali się do ataku na Jerycho! Tymczasem mieszkańcy tego miasta ani myśleli zerwać z niegodziwymi praktykami. To dlatego w Biblii czytamy o nich, że „postępowali nieposłusznie” (Hebrajczyków 11:31).

Nie można tego jednak powiedzieć o samej Rachab. Przez lata mogła rozmyślać o tym, co zasłyszała na temat Izraelitów oraz ich Boga, Jehowy. Jakże różnił się On od bóstw, które czcili Kananejczycy! Nie gnębił swojego narodu, lecz o niego walczył. Nie skłaniał go do plugawych praktyk, lecz pomagał mu wznosić się na wyższy poziom moralny. Cenił kobiety i odpowiednio do tego je traktował — nie jak mężczyźni, którzy uważali je za narzędzia do zaspokajania pragnień seksualnych lub jak przedmioty, które można kupić, sprzedać czy wykorzystać do hańbiących praktyk religijnych. Niemniej informacja, że Izraelici obozują po drugiej stronie Jordanu i są gotowi do walki mogła wzbudzić w Rachab niepokój o przyszłość. Czy Jehowa zwróci uwagę na nią i jej dobre cechy?

Nagle jednak pojawili się u niej wysłannicy jej króla! Po Jerychu rozniosło się, że u Rachab są szpiedzy izraelscy. I co teraz? Jeżeli Rachab ich nie wyda, czy nie narazi siebie i swojej rodziny? Czy nie zostanie wraz z bliskimi zamordowana za ukrywanie wrogów? Z drugiej strony jeśli do tego czasu nabrała zupełnej pewności, kim są nieznajomi, i jeśli już wtedy rozumiała, że Jehowa przewyższa jej bogów, to miała teraz sposobność się zdeklarować.

Nie było dużo czasu do namysłu, ale Rachab nie straciła głowy. Szybko ukryła zwiadowców między łodygami lnu, które suszyła na dachu, a do sług króla powiedziała: „Istotnie, ci mężczyźni przyszli do mnie, ja zaś nie wiedziałam, skąd są. A gdy o zmierzchu miano zamykać bramę, owi mężczyźni wyszli. Po prostu nie wiem, gdzie ci mężczyźni poszli. Ścigajcie ich szybko, bo ich dopędzicie” (Jozuego 2:4, 5). Wyobraźmy sobie, jak Rachab w napięciu wpatruje się w twarze królewskich posłańców, pełna obaw, czy nie zauważą jej zdenerwowania.

Podstęp zadziałał! Wysłannicy króla natychmiast ruszyli w kierunku jordańskich brodów (Jozuego 2:7). Rachab na pewno odetchnęła z ulgą. Dzięki prostej strategii wprowadziła w błąd owładniętych żądzą mordu ludzi — którzy przecież nie mieli prawa znać prawdy — i ocaliła życie sługom samego Boga Jehowy.

Rachab pośpieszyła na dach i powiedziała o wszystkim ukrywającym się tam Izraelitom. Wyjawiła im też ważną wiadomość: duch wśród jej rodaków upadł. Informacja ta musiała zwiadowców bardzo ucieszyć. Niegodziwi Kananejczycy drżeli przed potęgą Jehowy. Dalsze słowa Rachab są dla nas świadectwem jej wiary: „Jehowa, wasz Bóg, jest Bogiem w niebiosach w górze i na ziemi w dole” (Jozuego 2:11). Na podstawie zasłyszanych wieści kobieta ta była pewna przynajmniej tego, że Jehowa jest Bogiem, któremu warto zaufać. I rzeczywiście Mu zaufała.

Dla Rachab było oczywiste, że Jehowa poprowadzi swój lud do zwycięstwa. Dlatego poprosiła o miłosierdzie dla siebie i swoich bliskich. Zwiadowcy przystali na jej prośbę — pod warunkiem, że ich nie wyda i że wywiesi w oknie szkarłatny sznur, dzięki któremu żołnierze będą mogli ich zlokalizować i oszczędzić (Jozuego 2:12-14, 18).

Od Rachab możemy nauczyć się czegoś ważnego o wierze. Według Biblii „wiara idzie w ślad za tym, co się słyszy” (Rzymian 10:17). Rachab zaufała Bogu Jehowie właśnie dzięki temu, że usłyszała wiarygodne informacje o Jego potędze i sprawiedliwości. Obecnie możemy poznać Jehowę o wiele lepiej — mamy dostęp do Jego Słowa, Biblii. Czy będziemy nabywać o Nim wiedzy i na tej podstawie pogłębiać wiarę?

Ale gdy pył opada, okazuje się, że pewien fragment muru pozostał nietknięty. Dom Rachab stoi niczym nieme świadectwo jej wiary. Pomyślmy, co czuła, widząc, jak Jehowa zapewnił jej ocalenie!a Cała rodzina była już bezpieczna! (Jozuego 6:10, 16, 20, 21).

Wiara Rachab wzbudziła szacunek wśród ludu Jehowy. Izraelici, widząc wystający z gruzów samotny dom tej kobiety, nie mieli wątpliwości, że jest z nią Jehowa. Kiedy Bóg wykonywał wyrok na tym zdeprawowanym mieście, ona z rodziną uszła z życiem. Po upadku Jerycha Rachab pozwolono zamieszkać w pobliżu obozowiska izraelskiego. Po jakimś czasie została członkiem tego narodu. Poślubiła mężczyznę imieniem Salmon. Ich syn, Boaz, wyrósł na człowieka wielkiej wiary. Z czasem ożenił się on z Moabitką Rut (Rut 4:13, 22)b. Z tej niezwykłej rodziny wywodził się król Dawid, a później sam Mesjasz, Jezus Chrystus (Jozuego 6:22-25; Mateusza 1:5, 6, 16).

Z historii Rachab uczymy się, że nikt z nas nie jest obojętny Jehowie. On nas dostrzega, bada nasze serca i cieszy się, kiedy znajduje w nich choćby iskierkę wiary, jaką miała Rachab. Właśnie pod wpływem tej wiary Rachab podjęła konkretne działania. Jak mówi Słowo Boże, „została uznana za prawą dzięki uczynkom” (Jakuba 2:25). Naprawdę warto naśladować jej wiarę!