1. Aleksander Wielki, syn Filipa II Macedońskiego i jego żony Olimpias, urodzony w Pelli w 356 r. p.n.e. Chociaż w Biblii nie jest wymieniony imiennie, to na dwieście lat przed jego narodzinami przepowiedziano w niej rządy Aleksandra nad piątym mocarstwem światowym (Dn 8:5-7, 20, 21).

Kiedy zamordowano jego ojca, 20-letni Aleksander wstąpił na tron, a dwa lata później wyruszył na podbój świata (Dn 8:5). Ten błyskotliwy młody strateg dysponował stosunkowo niewielką armią, ale ogromnie zwiększył jej siłę bojową dzięki udoskonaleniu falangi — wieloszeregowego szyku wprowadzonego przez jego ojca.

Po dwóch zwycięskich bitwach w Azji Mniejszej (nad rzeką Granik i na równinie pod Issos, gdzie zmiażdżył wielką armię perską, liczącą ponoć pół miliona żołnierzy) Aleksander nie ruszył w pościg za uciekającymi Persami,

Jerozolima natomiast otworzyła przed Aleksandrem swe bramy, a Flawiusz donosi (Dawne dzieje Izraela, XI, VIII, 5), że zdobywcy pokazano Księgę Daniela (przypuszczalnie rozdz. 8), w której zapowiedziano, iż potężny król grecki podbije i zagarnie państwo perskie.

Z Egiptu przez Palestynę wyruszył na wsch. i mając 47 000 żołnierzy, rozbił pod Gaugamelą ogromną, zreorganizowaną armię perską. Wkrótce potem Dariusz III został zamordowany przez dawnych przyjaciół, Babilon się poddał, a Aleksander zajął Suzę i Persepolis.