Zmaganie się z poczuciem winy

Annette wciąż obwinia się o to, co się wydarzyło. „Jestem swoim najgorszym wrogiem” — mówi. „Ciągle odtwarzam ten wieczór w głowie. Wyrzucam sobie, że nie broniłam się skuteczniej. Prawda jest taka, że gdy zranił mnie nożem, sparaliżował mnie strach. Nie mogłam zrobić nic więcej, ale wydaje mi się, że powinnam była”.

Z poczuciem winy zmaga się również Natalie. „Byłam zbyt ufna” — opowiada. „Rodzice ustalili, że kiedy idziemy z siostrą pobawić się na dworze, mamy trzymać się razem. Ale ja nie posłuchałam. I dlatego wydaje mi się, że stworzyłam sąsiadowi okazję, by mnie skrzywdził. To, co się stało, przysporzyło mojej rodzinie dużo bólu — czuję się za to odpowiedzialna. Właśnie to dręczy mnie najbardziej”.

Jeżeli ciebie również przytłacza poczucie winy, jak możesz się z nim uporać? Przede wszystkim ani przez chwilę nie zapominaj, że nie działo się to za twoją zgodą. Niektórzy spłycają sprawę, mówiąc: „Mężczyźni już tacy są” albo: „Dziewczyny same się o to proszą”. Ale gwałtu nie można niczym usprawiedliwić. Jeżeli padłaś ofiarą takiego ohydnego czynu, nie jesteś niczemu winna!

Oczywiście łatwo się czyta: „Nie jesteś niczemu winna”; uwierzyć w to jest znacznie trudniej. Osoby trawione poczuciem winy i innymi negatywnymi emocjami nieraz duszą w sobie to, co się stało. Komu jednak bardziej służy milczenie — tobie czy sprawcy? Dla własnego dobra powinnaś zacząć mówić!

Przerwij milczenie

W Biblii czytamy, że gdy prawy Hiob przeżywał skrajną udrękę, powiedział: „Dam upust swemu zatroskaniu o siebie. Będę mówił w goryczy swej duszy!” (Hioba 10:1). Warto, byś postąpiła podobnie. Zwierzenie się komuś zaufanemu może pomóc ci się pozbierać i z czasem zaznać ulgi w cierpieniu.

Jeżeli jesteś chrześcijanką, nie wahaj się zwrócić do starszych zboru. Serdeczni pasterze pocieszą cię i zapewnią, że to nie ty popełniłaś grzech, więc nie powinnaś się czuć zbrukana. Z takiej pomocy skorzystała Annette. Wspomina: „Przyjaciółka zachęciła mnie, żebym porozmawiała z dwoma starszymi z mojego zboru. Cieszę się, że to zrobiłam. Spotkali się ze mną kilka razy i powiedzieli mi dokładnie to, czego potrzebowałam — że nie jestem odpowiedzialna za to, co się zdarzyło. Nie było w tym ani trochę mojej winy”.

Dzięki takiej rozmowie dasz upust swoim uczuciom i nie pozwolisz, żeby zawładnęły tobą złość i rozgoryczenie (Psalm 37:8). Prawdopodobnie poczujesz również ulgę, być może po raz pierwszy od lat. Natalie, która zwierzyła się rodzicom, przyznaje: „Okazali się dla mnie ogromnym wsparciem. Pod wpływem ich zachęt otworzyłam się i wyrzuciłam z siebie tłumiony smutek i gniew”. Natalie znalazła też pocieszenie w modlitwie: „Rozmowa z Bogiem bardzo mi pomagała, zwłaszcza wtedy, gdy nie potrafiłam zwierzyć się nikomu z ludzi. Kiedy się modlę, mogę swobodnie wyrażać swoje emocje. Naprawdę się wtedy wyciszam i odzyskuję spokój”e.

Ty również możesz się przekonać, że jest „czas gojenia ran” (Koheleta [Kaznodziei] 3:3, Edycja Świętego Pawła). Korzystaj ze wsparcia przyjaciół, którzy tak jak starsi w zborze mogą okazać się dla ciebie „schronieniem przed wiatrem i kryjówką przed deszczową nawałnicą” (Izajasza 32:2). Dbaj o swoje zdrowie fizyczne i emocjonalne. Nie zapominaj o odpoczynku. A przede wszystkim polegaj na Jehowie, Bogu wszelkiego pocieszenia, który już wkrótce zaprowadzi nowy świat i spełni następującą obietnicę: „Złoczyńcy (...) zostaną wytraceni, lecz pokładający nadzieję w Jehowie — ci posiądą ziemię” (Psalm 37:9).