KORACH

(prawdopodobnie: „łysy; łysina”).

1. Jeden z trzech synów Ezawa i jego chiwwickiej żony Oholibamy. Urodził się w Kanaanie, zanim Ezaw przeniósł się do górzystego regionu Seir (Rdz 36:2, 5-8, 14; 1Kn 1:35). Korach został szejkiem w Edomie (Rdz 36:18).

„Szejka Koracha” wymieniono w Rodzaju 36:16 jako syna Elifaza i wnuka Ezawa. Jednakże imię to nie pojawia się wśród potomków Elifaza w Rodzaju 36:11, 12 ani w 1 Kronik 1:36. Pięcioksiąg samarytański pomija to imię w Rodzaju 36:16 i niektórzy uczeni sugerują, że w tekście masoreckim pojawiło się ono w wyniku błędu kopisty.

2. Jeden z synów Hebrona z plemienia Judy (1Kn 2:43).

3. Lewita z rodu Kehata, z rodziny Icchara (Wj 6:16, 18, 21; 1Kn 6:1, 2, 22 [Icchar prawdopodobnie nosił też imię Amminadab]). Podczas wędrówki Izraelitów po pustkowiu Korach razem z Rubenitami: Datanem, Abiramem i Onem, oraz z 250 „naczelnikami zgromadzenia”, „mężami sławnymi”, zbuntowali się przeciwko władzy Mojżesza i Aarona (Lb 16:1, 2). Wysunęli zarzut: „Całe zgromadzenie, wszyscy oni są święci i Jehowa jest pośród nich. Czemuż więc mielibyście się wynosić ponad zbór Jehowy?” (Lb 16:3-11). Później Mojżesz posłał po Datana i Abirama, ale ci odmówili przyjścia, uważając, że Mojżesz nie ma prawa ich wzywać (Lb 16:12-15). Z kolei Korachowi i jego poplecznikom oraz arcykapłanowi Aaronowi polecono stawić się przed Jehową z płonącym kadzidłem w kadzielnicach (Lb 16:16, 17).

Następnego dnia Korach wraz z 250 mężczyznami zapalili kadzidło i stanęli przy wejściu do namiotu spotkania obok Mojżesza i Aarona. Całemu zgromadzeniu ukazała się chwała Jehowy i Bóg rzekł do Mojżesza i Aarona: „Odłączcie się od tego zgromadzenia, bym w jednej chwili mógł ich wytracić”. Gdy Mojżesz oraz Aaron wstawili się za ludem, Bóg za pośrednictwem Mojżesza nakazał Izraelitom oddalić się od siedzib Koracha, Datana i Abirama, co też uczynili (Lb 16:18-27). Zaraz potem „otworzyła ziemia swą paszczę i pochłonęła ich oraz ich domowników i wszystkich ludzi, którzy należeli do Koracha, jak również całe mienie”. Buntownicy oraz ich zwolennicy żywcem zstąpili do Szeolu i ziemia ich zakryła (Lb 16:28-34).

Również ci, którzy stali z kadzielnicami przed namiotem spotkania, nie uniknęli kary, gdyż „wyszedł od Jehowy ogień i pochłonął tych dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło” (Lb 16:35). Korach był wśród nich i też zginął z ręki Boga (Lb 26:10).

Kadzielnice Koracha i jego stronników zostały przekute na cienkie płytki, którymi następnie pokryto ołtarz, ‛gdyż przynieśli je przed oblicze Jehowy, toteż stały się święte; i miały służyć za znak dla synów Izraela’ (Lb 16:36-40). Mimo niezbitego dowodu, że był to wyrok Boży, już następnego dnia cały naród szemrał przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi: „To wy uśmierciliście lud Jehowy”. Wtedy Jehowa zapłonął oburzeniem i mimo błagań Mojżesza i Aarona zesłał plagę, od której zginęło 14 700 osób. Powstrzymał ją dopiero wówczas, gdy Aaron dokonał przebłagania za lud (Lb 16:41-50). Później zakwitnięcie laski Aarona potwierdziło jego kapłańską pozycję (Lb 17).

Synowie Koracha nie poparli buntu ojca, na co wyraźnie wskazuje następująca wypowiedź biblijna: „Lecz synowie Koracha nie ponieśli śmierci” (Lb 26:9-11). W późniejszym czasie jego potomkowie pełnili zaszczytne funkcje jako lewici (zob. KORACHITA).

Juda w swym liście wymienił Koracha razem z Kainem i Balaamem, gdy ostrzegał chrześcijan przed zezwierzęciałymi ludźmi, którzy „poginęli w buntowniczej mowie Koracha”. Korach najwyraźniej szukał chwały dla siebie. Kwestionował pozycję osób wyznaczonych przez Boga, stał się buntownikiem i za swe złe postępowanie zasłużenie poniósł śmierć (Judy 10, 11).