Izajasz wywiązuje się więc ze swego proroczego zadania, czyli „[wyznacza] dział tym, którzy opłakują Syjon, (...) zamiast popiołu (...) [daje] im nakrycie głowy, zamiast żałości — olejek radosnego uniesienia, zamiast przygnębionego ducha — płaszcz wysławiania; i będą zwani wielkimi drzewami prawości, zasadzeniem Jehowy, by został upiększony” (Izajasza 61:3).

12, 13. (a) Kto należał do „wielkich drzew prawości” wśród żydowskich repatriantów z roku 537 p.n.e.? (b) Kto się zalicza do „wielkich drzew prawości” od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e.?

¹² Jehowa łaskawie daje swemu ludowi „wielkie drzewa prawości”. O kogo tu chodzi? Po roku 537 p.n.e. byli nimi ludzie, którzy czytali i rozważali Słowo Boże oraz ugruntowywali prawe zasady Jehowy (Psalm 1:1-3; Izajasza 44:2-4; Jeremiasza 17:7, 8). Wyjątkowo „wielkimi drzewami” okazali się tacy mężowie, jak Ezdrasz, Aggeusz, Zachariasz i arcykapłan Jozue — zdecydowanie obstający przy prawdzie i przeciwstawiający się duchowemu zepsuciu w narodzie.

¹³ Od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. podobne „wielkie drzewa prawości” — mężnych chrześcijan namaszczonych duchem — ‛sadził’ Bóg w duchowej posiadłości swego nowego narodu, „Izraela Bożego” (Galatów 6:16). W ciągu stuleci liczba tych „drzew” doszła do 144 000; wydają one prawe owoce, które ‛upiększają’ Jehowę Boga, czyli przysparzają Mu chwały (Objawienie 14:3). Ostatnie z tych okazałych „drzew” zaczęły się bujnie rozwijać po roku 1919, kiedy to Jehowa wyrwał ostatek Izraela Bożego z przejściowego stanu bezczynności. Obficie zaopatrzył go w duchową wodę i w ten sposób stworzył prawdziwy sad, pełen owocujących „drzew prawości” (Izajasza 27:6).