Wzorzec ustanawia Bóg. Znawca greki K. S. Wuest wyjaśnił: „To Bóg w sposób całkowicie obiektywny określa sens słowa dikaios [prawy], a jednocześnie dba o to, by ów sens był stały, niezmienny, ponieważ On sam jest niezmienny”. Następnie powołał się na słowa grecysty H. Cremera: „Prawość w sensie biblijnym to cnota, której wzorzec ustala Bóg i która podlega ocenie według tego Boskiego miernika, a ujawnia się w zachowaniu podobającym się Bogu i dotyczy przede wszystkim więzi z Nim oraz sposobu postępowania przed Jego obliczem. Jest to, i tak też się ją nazywa, dikaiosune theou (prawość Boża) (Rzym. 3:21; 1:17) — prawość właściwa Bogu i mająca wartość w Jego oczach, wzorowana na Boskiej prawości (zob. Efez. 4:24); z tak zdefiniowaną prawością ewangelia (Rzym. 1:17) przychodzi do świata narodów, które zwykły się kierować innym wzorcem” (Studies in the Vocabulary of the Greek New Testament, 1946, s. 37).

Na czym polega prawość, wyjaśnił Łukasz, który o kapłanie Zachariaszu i jego żonie Elżbiecie (rodzicach Jana Chrzciciela) napisał: „Oboje byli prawi przed Bogiem, ponieważ nienagannie postępowali według wszystkich przykazań oraz prawnych wymagań Jehowy” (Łk 1:6). A zatem miarą prawości jest dostosowanie się do woli i przykazań Boga. Konkretne nakazy mogą się zmieniać w zależności od czasu i osoby — np. nikt poza Noem nie otrzymał polecenia budowy arki, a chrześcijanie nie muszą się poddawać obrzezaniu. Nie zmienia się jednak sam Bóg, Jego osobowość ani zasady, które oznajmia i których przestrzega. Stanowią one doskonały, niewzruszony niczym skała punkt odniesienia do oceny postępowania wszystkich Jego stworzeń (Pwt 32:4; Hi 34:10; Ps 92:15; Eze 18:25-31; 33:17-20).

Jehowa — Źródło prawości. Hebrajskie słowa cédek i cedakáh oraz greckie dikaiosýne często odnoszą się do prawego postępowania Boga jako Wszechwładnego Pana (Hi 37:23; Ps 71:19; 89:14) albo jako Tego, który sprawuje sąd i wymierza sprawiedliwość (Ps 9:8; 85:11; Iz 26:9; 2Ko 3:9), zsyła karę na podających się za Jego lud (Iz 10:22), oczyszcza siebie z zarzutów podczas sądu (Ps 51:4; Rz 3:4, 5) oraz występuje w obronie swego ludu (Mi 7:9).

Jehowę nazwano „miejscem przebywania prawości” (Jer 50:7). Jest więc jej Źródłem, a prawość Jego stworzeń zawsze wynika z utrzymywania z Nim więzi. Jehowa nigdy nie odstępuje od ustalonego przez siebie wzorca prawości, toteż wszystkie stworzenia mogą Mu bezgranicznie ufać. Zwracając się do Niego, psalmista oświadczył: „Prawość i sąd są ustalonym miejscem twego tronu” (Ps 89:14).

Prawy, gdy okazuje miłosierdzie. Jehowa jest tak prawy, sprawiedliwy, święty i czysty, że nie może tolerować żadnego grzechu (Ps 5:4; Iz 6:3, 5; Hab 1:13; 1Pt 1:15). Nie mógł zatem wybaczyć ludziom ich grzechów bez uczynienia zadość wymogom sprawiedliwości, bez podstaw prawnych. Dlatego w swej niezasłużonej życzliwości dał własnego Syna jako ofiarę przebłagalną, zakrywającą grzechy. Dzięki temu może zgodnie ze swoimi prawymi zasadami okazywać miłosierdzie grzesznikom, którzy uznają wartość tej ofiary. Paweł ujął to następująco: „Ale teraz bez udziału prawa została ujawniona prawość Boża, (...) tak, prawość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa (...). Bo wszyscy zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej, i jest to wspaniałomyślny dar, że zostają uznani za prawych dzięki jego niezasłużonej życzliwości poprzez uwolnienie na podstawie okupu zapłaconego przez Chrystusa Jezusa (...) [aby Bóg mógł] być prawym również wtedy, gdy uznaje za prawego człowieka [obciążonego wrodzonym grzechem], który wierzy w Jezusa” (Rz 3:21-26; zob. UZNANIE ZA PRAWEGO).