Rozruchy nie powstrzymały głoszenia dobrej nowiny

W LUTYM tego roku ogłoszono w Wenezueli nowy program gospodarczy, którego zresztą spodziewano się od dawna. Ceny podstawowych produktów żywnościowych takich, jak mleko, mąka i chleb, wzrosły o ponad 100 procent. Benzyna miała zdrożeć o 90 procent. Opłaty za transport można było podnieść o 30 procent. Społeczeństwo doznało wstrząsu. W poniedziałek 27 lutego w całym kraju nastąpiła gwałtowna reakcja w postaci fali rozruchów.

Następnego dnia rano zaczęło się demolowanie i grabież. W wielu miejscach dała się słyszeć strzelanina. Tłumy ludzi, młodych i starszych, szalały po ulicach, siejąc zniszczenie i zostawiając po sobie istne pobojowisko.

Po południu prezydent ogłosił stan wyjątkowy i na dziesięć dni zawiesił swobody konstytucyjne. Wprowadzono godzinę policyjną od 6 wieczorem do 6 rano. Nazajutrz minister obrony zapowiedział, że rozporządzenie to będzie obowiązywać aż do odwołania. Wojsko użyło danej mu władzy, żeby opanować ulice, wkraczać do mieszkań, zatrzymywać i rewidować przechodniów. „Podczas trzech dni rozruchów zginęło 200 osób, a tysiąc zostało rannych”, doniosła jedna z gazet.

Jak w tych krytycznych chwilach radziły sobie zbory Świadków Jehowy? Braciom zalecono: Bądźcie rozważni i unikajcie niespokojnych miejsc. Dostosujcie pory zebrań do godziny policyjnej i starajcie się nie głosić dużymi grupami. Mimo to dzieło obwieszczania dobrej nowiny o Królestwie Bożym postępowało naprzód (Mateusza 24:14; 28:19, 20).

Niewierzący mąż pewnej chrześcijanki bardzo się martwił, że może się z nią coś stać, gdyby wyruszyła do pracy kaznodziejskiej, i zabronił jej wychodzić z domu. „Nie rozumiesz, że to mój obowiązek?”, tłumaczyła żona. „W takim razie będę studiować z tobą!”

Po raz pierwszy od 22 lat, to znaczy odkąd została Świadkiem Jehowy, mąż zgodził się studiować z nią Biblię. Zapowiedział jednak: „Dobrze, ale pod warunkiem, że nigdzie nie wyjdziesz. I nie zadawaj mi żadnych pytań, tylko czytaj”. Mimo tych zastrzeżeń studium trwało półtorej godziny. „Było naprawdę wzorowe — najlepsze ze wszystkich, jakie prowadziłam w ciągu 22 lat, odkąd jestem w prawdzie”, powiedziała potem siostra ze łzami w oczach.

Pewna pionierka zamiatała chodnik przed swoim domem, gdy podeszła do niej kobieta, która na ogół nie słuchała zachodzących do niej Świadków. „Ostatnio nie widzę, żebyście głosili”, rzekła. „Chyba nie powie mi pani, że już nie będziecie chodzić!”

Siostra wyjaśniła, że przestali świadczyć od domu do domu tylko na czas trwania zamieszek. „Ale nadejdzie dzień, gdy już naprawdę nie będziemy głosić, i będzie to oznaczać koniec świata”, dodała. „Powinna pani teraz skorzystać z okazji i zgodzić się na studiowanie Biblii u siebie w domu”.

„Na kiedy możemy się umówić?”, spytała prędko kobieta. Od razu ustaliły, kiedy rozpoczną domowe studium biblijne.

Na szczęście rozruchy ustały i życie w kraju wróciło do normy. Niemniej w tak napiętych sytuacjach otuchy dodaje świadomość, że bliski jest nowy świat, w którym panować będzie pokój i bezpieczeństwo. Słowo Boże obiecuje: „Są jednak nowe niebiosa i ziemia nowa, których według Jego obietnicy oczekujemy, a w nich ma mieszkać sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13). A dopóki Bóg pozwoli, Świadkowie Jehowy będą rozgłaszać dobrą nowinę o Królestwie.

[Ilustracje na stronie 31]

Zamieszki nie powstrzymały głosicieli Królestwa

[Prawa własności]

Zdjęcie: Publicaciones Capriles, Caracas, Venezuela