• Jehowa zsyła plagi na chrześcijaństwo
    Wspaniały finał Objawienia bliski!

    • 31. (a) Kiedy kler chrześcijaństwa spadł z „niebiańskiej” pozycji? (b) W jaki sposób wody podawane przez duchowieństwo obróciły się w „piołun” i jakie to miało następstwa dla mnóstwa ludzi?

      31 Odstąpiwszy od prawdziwego chrystianizmu, kler chrześcijaństwa spadł ze wzniosłej, „niebiańskiej” pozycji, wspomnianej przez Pawła w Liście do Efezjan 2:6, 7. Zamiast słodkich wód prawdy podawał ludziom „piołun” gorzkich kłamstw, takich jak dogmaty o piekle, czyśćcu, Trójcy czy przeznaczeniu, a miast zachęcać do służenia Bogu w zgodzie z zasadami moralnymi, podżegał narody do wojen. Do czego to doprowadziło? Do duchowego zatrucia tych, którzy uwierzyli owym kłamstwom. Przypominają oni niewiernych Izraelitów współczesnych Jeremiaszowi, o których Jehowa rzekł: „Oto sprawię, że będą jeść piołun, i dam im do picia zatrutą wodę. Bo od proroków z Jeruzalem rozeszło się odstępstwo na cały kraj” (Jeremiasza 9:14; 23:15, NW).

  • Jehowa zsyła plagi na chrześcijaństwo
    Wspaniały finał Objawienia bliski!

    • [Tabela na stronie 139]

      Wody chrześcijaństwa okazały się piołunem

      Wierzenia i poglądy chrześcijaństwa

      Czego naprawdę uczy Biblia

      Imię Boże nie jest istotne: „Stosowanie jakiegokolwiek imienia własnego w odniesieniu do jednego i jedynego Boga (...) jest absolutnie niestosowne dla powszechnej wiary Kościoła chrześcijańskiego”. (Z przedmowy do przekładu biblijnego Revised Standard Version).

      Jezus modlił się o uświęcanie imienia Bożego. Piotr oświadczył: „Każdy, kto będzie wzywać imienia Jehowy, zostanie wybawiony” (Dzieje 2:21, NW; Joela 3:5, BT; Mateusza 6:9; 2 Mojżeszowa 6:3; Objawienie 4:11; 15:3; 19:6).

      Bóg jest Trójcą: „Ojciec jest Bogiem, Syn jest Bogiem i Duch Święty jest Bogiem, a jednak nie ma trzech Bogów, lecz jest jeden Bóg” (The Catholic Encyclopedia, wydanie 1912).

      Biblia uczy, że Jehowa góruje nad Jezusem jako jego Bóg i Głowa (Jana 14:28; 20:17; 1 Koryntian 11:3). A duch święty to czynna moc Boża (Mateusza 3:11; Łukasza 1:41; Dzieje 2:4).

      Dusza ludzka jest nieśmiertelna: „Kiedy człowiek umiera, dusza odłącza się od ciała. Ciało (...) ulega rozkładowi (...) Natomiast dusza ludzka nie umiera” (publikacja katolicka What Happens After Death [Co się dzieje po śmierci]).

      Człowiek jest duszą. W chwili śmierci dusza przestaje myśleć i odczuwać, i wraca do prochu, z którego została uczyniona (1 Mojżeszowa 2:7, Bg; 3:19; Psalm 146:3, 4; Kaznodziei 3:19, 20; 9:5, 10; Ezechiela 18:4, 20, Bg, zobacz też przypis w BT).

      Źli ludzie są po śmierci męczeni za karę w piekle: „Według tradycyjnej doktryny chrześcijańskiej piekło jest miejscem wieczystych mąk i cierpień” (The World Book Encyclopedia, wydanie 1987).

      Zapłatą za grzech jest śmierć, a nie życie w mękach (Rzymian 6:23). Umarli spoczywający w piekle (Hadesie, Szeolu) są pozbawieni świadomości i czekają na zmartwychwstanie (Psalm 89:49, BT; Jana 5:28, 29; 11:24, 25; Objawienie 20:13, 14).

      „Matce Bożej przysługuje tytuł Orędowniczki [Pośredniczki]” (New Catholic Encyclopedia, wydanie 1967).

      Jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi jest Jezus (Jana 14:6; 1 Tymoteusza 2:5; Hebrajczyków 9:15; 12:24).

      Należy chrzcić niemowlęta: „Kościół od samego początku udzielał niemowlętom sakramentu chrztu. Praktykę tę nie tylko uważano za słuszną, ale też uczono, iż jest absolutnie konieczna do zbawienia” (New Catholic Encyclopedia, wydanie 1967).

      Chrzest jest dla tych, którzy zostali uczniami Jezusa i nauczyli się przestrzegać jego przykazań. Kto chce się nadawać do chrztu, musi rozumieć Słowo Boże i przejawiać wiarę (Mateusza 28:19, 20; Łukasza 3:21-23; Dzieje 8:35, 36).

      W większości kościołów panuje podział na laików i kler, który im usługuje. Duchowni z reguły otrzymują zapłatę za swą służbę i wynoszą się nad świeckich, używając tytułów w rodzaju „Wielebny”, „Ojciec” czy „Jego Eminencja”.

      Wśród pierwszych chrześcijan wszyscy byli kaznodziejami i brali udział w głoszeniu dobrej nowiny (Dzieje 2:17, 18; Rzymian 10:10-13; 16:1). Chrześcijanie mają ‛dawać darmo’, a nie za zapłatę (Mateusza 10:7, 8). Jezus surowo zabronił używania tytułów religijnych (Mateusza 6:2; 23:2-12; 1 Piotra 5:1-3).

      Używa się przedmiotów kultu: obrazów, ikon i krzyży. „Należy mieć i zachowywać obrazy Chrystusa, Najświętszej Panny Matki Bożej i innych świętych oraz oddawać im należną cześć i poszanowanie”. (Uchwała Soboru Trydenckiego [1545-1563]).

      Chrześcijanie muszą się strzec wszelkiego rodzaju bałwochwalstwa, nie wyłączając tak zwanego kultu względnego (2 Mojżeszowa 20:4, 5; 1 Koryntian 10:14; 1 Jana 5:21). Oddają Bogu cześć nie za pomocą przedmiotów, które widzą, lecz duchem i prawdą (Jana 4:23, 24; 2 Koryntian 5:7).

      Kościół uczy wiernych, iż zamierzenie Boże zostanie zrealizowane metodami politycznymi. Zmarły już kardynał Spellman oświadczył: „Istnieje tylko jedna droga do pokoju (...) droga demokracji”. Środki masowego przekazu donoszą o udziale religii w świeckiej polityce (a nawet w powstaniach zbrojnych) oraz o jej poparciu dla ONZ jako „ostatniej nadziei na zgodę i pokój”.

      Jezus głosił, że Królestwo Boże, a nie jakiś system polityczny, jest rzeczywistą nadzieją dla ludzkości (Mateusza 4:23; 6:9, 10). Nie dał się uwikłać w działalność polityczną (Jana 6:14, 15). Jego Królestwo nie należało do tego świata, toteż prawdziwi chrześcijanie mieli trzymać się z dala od tego systemu rzeczy (Jana 18:36; 17:16). Jakub ostrzegł przed szukaniem przyjaźni ze światem (Jakuba 4:4).