Droga ta została nazwana od imienia Appiusza Klaudiusza Cekusa, rzymskiego męża stanu, który rozpoczął jej budowę w 312 roku p.n.e. Ułożona z dużych bazaltowych płyt, miała około sześciu metrów szerokości i jakieś 582 kilometry długości, a biegła na południowy wschód od Rzymu. Łączyła tę metropolię z Brundisium (obecnie Brindisi), miastem portowym będącym wrotami na wschód. Podróżujący Drogą Apijską mogli się zatrzymywać w miejscach postoju — rozlokowanych mniej więcej co 25 kilometrów — aby uzupełnić zapasy żywności, przenocować albo zmienić konie bądź powozy.

Jednak Paweł prawdopodobnie szedł pieszo. Przebył 212-kilometrowy odcinek Drogi Apijskiej, prowadzący między innymi przez Bagna Pomptyjskie — podmokły teren, który jeden rzymski pisarz przeklinał z powodu komarów i przykrego zapachu. Przy północnym skraju bagien, około 65 kilometrów od Rzymu, usytuowany był Rynek Appiusza, a jakieś 50 kilometrów od miasta znajdowały się Trzy Gospody.

[Ilustracja na stronie 11]

Droga Apijska