W pewnej encyklopedii powiedziano: „Kościół zawsze się wywiązywał z obowiązku kontrolowania książek, ale do chwili wynalezienia druku nie uważał za konieczne sporządzania spisu zakazanych dzieł, ponieważ te uznane za niebezpieczne palono” (Enciclopedia Cattolica).

W roku 1559 papież Paweł IV ogłosił pierwszy indeks ksiąg zakazanych, czyli takich, których katolicy nie mogli czytać, sprzedawać, tłumaczyć ani posiadać. Uważano je za złe i niebezpieczne dla ich wiary lub moralności. Indeks zabraniał czytania Biblii w językach narodowych, w tym przekładu Brucioliego. Łamiących ten zakaz poddawano ekskomunice. Indeks z roku 1596 był jeszcze surowszy. Nie dość, że nie pozwalał tłumaczyć Biblii na języki ojczyste ani drukować takich przekładów, to jeszcze nakazywał niszczyć te już istniejące.

[Ilustracja na stronie 15]

Na indeksie ksiąg zakazanych umieszczono przekłady Biblii na języki narodowe, ponieważ uznano je za niebezpieczne