„Biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (HEBR. 12:1).

1, 2. Do czego apostoł Paweł przyrównał życie chrześcijanina?

KAŻDEGO roku w wielu miejscach organizuje się maratony. Najlepszym biegaczom przyświeca jeden cel — chcą wygrać. Większość pozostałych uczestników nie mierzy tak wysoko. Dla nich już samo ukończenie biegu będzie powodem do dumy.

² W Biblii do wyścigu przyrównano życie chrześcijanina. Apostoł Paweł użył tego przykładu w swoim pierwszym liście do chrześcijan w Koryncie. Napisał: „Czy nie wiecie, że biegacze w wyścigu wszyscy biegną, ale tylko jeden otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, aby ją uzyskać” (1 Kor. 9:24).

3. Dlaczego Paweł wspomniał, że tylko jeden biegacz wygrywa?

³ Czy Paweł miał na myśli, że tylko jeden z chrześcijan otrzyma nagrodę życia, a cała reszta będzie biec na próżno? Oczywiście, że nie! Sportowcy, chcąc wygrać, intensywnie trenują i wkładają w to mnóstwo wysiłku. Paweł zachęcał współwyznawców do podejmowania podobnych starań w biegu po życie wieczne. Dzięki takiemu zaangażowaniu mogli liczyć na wspaniałą nagrodę. Tak, wszyscy, którzy ukończą chrześcijański wyścig, będą zwycięzcami.

4. Co musimy rozważyć w związku z wyznaczonym nam wyścigiem?

⁴ Słowa Pawła są zachęcające, a zarazem trzeźwiące dla wszystkich, którzy w naszych czasach wystartowali w wyścigu po życie. Dlaczego? Ponieważ nagroda — czy to życie w niebie, czy na rajskiej ziemi — jest niezrównana. Ale dystans jest długi i wyczerpujący; po drodze dużo rzeczy utrudnia bieg, rozprasza uwagę lub stanowi zagrożenie (Mat. 7:13, 14). Niestety, niektórzy zwolnili tempo, znużyli się, a nawet upadli. Jakie pułapki i niebezpieczeństwa na nas czyhają? W jaki sposób ich unikać? I co robić, by dobiec do mety i tym samym wygrać?

Wytrwałość niezbędna do zwycięstwa

5. Jak Paweł nawiązał do wyścigu w Hebrajczyków 12:1?

⁵ W liście do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego w Jerozolimie i całej Judei Paweł ponownie nawiązał do zawodów sportowych (odczytaj Hebrajczyków 12:1). Wskazał nie tylko na powody, dla których startuje się w wyścigu, ale również na to, co jest warunkiem zwycięstwa. Zanim w tej natchnionej radzie poszukamy lekcji dla siebie, zobaczmy, z jakiego powodu Paweł postanowił napisać ten list i do czego chciał zachęcić jego adresatów.

6. Pod jaką presją ze strony przywódców religijnych znaleźli się chrześcijanie?

⁶ Chrześcijanie w I wieku n.e., zwłaszcza mieszkający w Jerozolimie i Judei, zmagali się z wieloma próbami i trudnościami. Spotykali się z silną presją ze strony przywódców religijnych, którzy wciąż mieli ogromny wpływ na lud. Wcześniej przywódcom tym udało się doprowadzić do skazania Jezusa za rzekomą działalność wywrotową i uśmiercenia go jako przestępcy. Nie zamierzali jednak na tym poprzestać. Według relacji z Dziejów Apostolskich zaczęli raz po raz zastraszać i atakować chrześcijan, i to niemal natychmiast po cudownych wydarzeniach, które rozegrały się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku. Z tego względu życie wiernych sług Bożych na pewno nie było łatwe (Dzieje 4:1-3; 5:17, 18; 6:8-12; 7:59; 8:1, 3).

7. Jakich krytycznych czasów mieli się spodziewać chrześcijanie, do których pisał Paweł?

⁷ Ponadto ówcześni chrześcijanie żyli w okresie poprzedzającym koniec żydowskiego systemu rzeczy. Jezus zapowiedział, że na niewierny naród żydowski spadnie zagłada. Poinformował też o wydarzeniach, które miały nastąpić tuż przed końcem, i dokładnie poinstruował, jak można się uratować (odczytaj Łukasza 21:20-22). Co więc chrześcijanie mieli robić? Jezus ostrzegł: „Zwracajcie uwagę na samych siebie, żeby wasze serca nigdy nie stały się ociężałe wskutek przejadania się i nadmiernego picia, i trosk życiowych i żeby ów dzień nagle was nie zaskoczył” (Łuk. 21:34).

8. Co mogło spowodować, że niektórzy chrześcijanie zwolnili tempo albo się znużyli?

⁸ Paweł napisał List do Hebrajczyków prawie 30 lat po wypowiedzeniu przez Jezusa owego ostrzeżenia. Jak upływ czasu odbił się na tych chrześcijanach? Niektórych przytłaczały lub rozpraszały troski życia codziennego, wskutek czego nie poczynili postępów duchowych mogących stanowić dla nich ochronę (Hebr. 5:11-14). Inni najwyraźniej sądzili, że życie stanie się o wiele łatwiejsze, jeżeli będą postępować jak większość rodaków. Przecież Żydzi nie porzucili zupełnie Boga; dalej w jakiejś mierze stosowali się do Jego Prawa. Jeszcze inni chrześcijanie ulegli namowom lub presji osób, które stanowczo obstawały przy przestrzeganiu Prawa Mojżeszowego i tradycji. Jak Paweł mógł pomóc braciom zachować czujność duchową i wytrwać w wyścigu?

9, 10. (a) Jaką zachętę możemy znaleźć pod koniec 10 rozdziału Listu do Hebrajczyków? (b) Dlaczego Paweł napisał o przejawach wiary starożytnych świadków?

⁹ Warto zauważyć, jak Paweł pod wpływem natchnienia Bożego starał się umocnić hebrajskich chrześcijan. W 10 rozdziale swojego listu zwrócił uwagę na to, że Prawo było jedynie „cieniem mających nadejść dóbr” i wyraźnie wskazywało na wartość Chrystusowej ofiary okupu. Pod koniec tego rozdziału apostoł zachęcił czytelników: „Potrzeba wam wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej dostąpili spełnienia obietnicy. Bo jeszcze ‚bardzo krótka chwila’ i ‚ten, który przychodzi, nadejdzie, a nie będzie zwlekał’” (Hebr. 10:1, 36, 37).

¹⁰ Następnie, w 11 rozdziale swego listu, Paweł umiejętnie wyjaśnił, czym jest prawdziwa wiara w Boga. Zilustrował to przykładami wiernych mężczyzn i kobiet z dawnych czasów. Czy to jedynie zbędna dygresja? Ależ nie. Apostoł wiedział, że jego współwyznawcy powinni zdawać sobie sprawę, iż wiara wymaga odważnych działań i wytrwałości. Niezłomny przykład starożytnych wiernych czcicieli Jehowy miał dodać sił Hebrajczykom do radzenia sobie z napotykanymi próbami i przeciwnościami. Dlatego po wyliczeniu przejawów wiary tych lojalnych osób z przeszłości Paweł mógł oznajmić: „Skoro więc otacza nas tak wielki obłok świadków, my też odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (Hebr. 12:1).

„Obłok świadków”

11. Jak może na nas oddziaływać rozmyślanie o „wielkim obłoku świadków”?

¹¹ Osoby tworzące „wielki obłok świadków” nie były jedynie kibicami czy widzami, którzy przybyli obejrzeć wyścig albo zwycięstwo ulubionego zawodnika lub drużyny. Były raczej uczestnikami tego biegu i z powodzeniem dotarły do mety. Choć umarły, można o nich myśleć jak o znakomitych biegaczach, którzy stanowią zachętę dla nowych zawodników. Wyobraź sobie, jak czułby się taki nowy zawodnik, gdyby wiedział, że otaczają go, czyli bacznie obserwują, najwybitniejsi biegacze. Czy nie dałby z siebie wszystkiego? Czy nie zdwoiłby wysiłków? Te wierne osoby z dawnych czasów mogłyby poświadczyć, że niezależnie od tego, jak wyczerpujący byłby ten symboliczny wyścig, da się go wygrać. A zatem dzięki pamiętaniu o przykładzie tego „obłoku świadków” hebrajscy chrześcijanie z I wieku mogli nabrać odwagi i ‛biec wytrwale w wyścigu’ — i tak samo jest w naszym wypadku.

12. Dlaczego przykłady podane przez Pawła są dla nas cenne?

¹² Wielu wiernych sług, o których wspomniał Paweł, znajdowało się w podobnym położeniu jak my dzisiaj. Na przykład Noe żył przed potopem, w dniach końca ówczesnego świata. My żyjemy w końcowych dniach obecnego systemu rzeczy. Abraham i Sara mieli opuścić ojczystą ziemię, by podporządkować życie prawdziwemu wielbieniu Boga i wyczekiwać spełnienia Jego obietnicy. Z kolei nas zachęcono, byśmy zaparli się samych siebie i zabiegali o uznanie Jehowy oraz o błogosławieństwa, które nam obiecał. Mojżesz wędrował przez niebezpieczne pustkowie do Ziemi Obiecanej. My idziemy przez ten ginący system rzeczy ku obiecanemu nowemu światu. Przeżycia tych ludzi, ich sukcesy i porażki, ich mocne i słabe strony są naprawdę warte rozważenia (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11).

Dzięki czemu odnieśli sukces?

13. Jakim wyzwaniom musiał sprostać Noe i dzięki czemu im podołał?

¹³ Dzięki czemu tamci słudzy Jehowy wytrwali i odnieśli sukces w wyścigu? Zwróćmy uwagę, co Paweł napisał o Noem (odczytaj Hebrajczyków 11:7). ‛Potop wód na ziemi, mający wytracić wszelkie ciało’, był dla Noego czymś, „czego jeszcze nie widziano” (Rodz. 6:17). Coś takiego nigdy przedtem się nie zdarzyło. Mimo to Noe nie uważał, że potop jest mało prawdopodobny albo wręcz niemożliwy. Dlaczego? Ponieważ wierzył, że cokolwiek Jehowa powie, to spełni. Nie uznał powierzonego mu zadania za zbyt trudne. Przeciwnie, uwzględnił nakaz Boży i „tak właśnie uczynił” (Rodz. 6:22). Gdy myślimy o tym, czego musiał dokonać — zbudować arkę, zebrać zwierzęta, zgromadzić żywność dla ludzi i zwierząt, ogłaszać ostrzegawcze orędzie i umacniać swoją rodzinę pod względem duchowym — widzimy, że nie było to drobnostką. Dzięki swej wierze i wytrwałości zarówno sam Noe, jak i jego rodzina ocalili życie i zaznali błogosławieństw.

14. Jakie próby przetrwali Abraham z Sarą i jaka lekcja wypływa z tego dla nas?

¹⁴ Następnie w ‛otaczającym nas obłoku świadków’ Paweł wymienia Abrahama i Sarę. Zostali oni oderwani od normalnego życia w Ur, a ich przyszłość mogła wydawać się niepewna. Ale okazali się wzorami niezachwianej wiary i posłuszeństwa w trudnych czasach. Gdy się weźmie pod uwagę poświęcenia, na jakie Abraham był gotowy w związku z prawdziwym wielbieniem, słusznie nazwano go „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rzym. 4:11). Paweł wspomniał tylko o najważniejszych rzeczach, gdyż adresaci jego listu dobrze znali życie Abrahama. Wyciągnął jednak ważną lekcję: „Wszyscy oni [w tym Abraham i jego rodzina] pomarli w wierze, chociaż nie dostąpili spełnienia obietnic, ale je z dala ujrzeli i powitali oraz publicznie oznajmili, że są obcymi i tymczasowymi osiedleńcami w tej ziemi” (Hebr. 11:13). Wyraźnie więc widać, że wiara i osobista więź z Jehową pomogła im wytrwale kontynuować bieg.

15. Co pobudziło Mojżesza do obrania takiej, a nie innej drogi życiowej?

¹⁵ Mojżesz jest kolejnym przykładnym sługą Jehowy pośród „obłoku świadków”. Porzucił życie w luksusie i uprzywilejowaną pozycję, a „wybrał poniewieranie z ludem Bożym”. Co go do tego pobudziło? Paweł napisał o nim: „Uważnie wypatrywał wypłacenia nagrody. (...) Pozostał bowiem niezłomny, jak gdyby widział Niewidzialnego” (odczytaj Hebrajczyków 11:24-27). Mojżesz nie odstąpił od tego, co słuszne, dla „tymczasowej uciechy z grzechu”. Jehowa był dla niego tak realny, a obietnice Boże tak rzeczywiste, że zdobywał się na niezwykłą odwagę i wytrwałość. Niestrudzenie wiódł Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej.

16. Dlaczego Mojżesz nie zniechęcił się tym, że nie pozwolono mu wejść do Ziemi Obiecanej?

¹⁶ Podobnie jak Abraham, Mojżesz nie doczekał spełnienia się Bożej obietnicy za swego życia. Gdy Izraelici byli gotowi wejść do Ziemi Obiecanej, powiedziano mu: „Z daleka bowiem zobaczysz tę ziemię, lecz nie wejdziesz tam do tej ziemi, którą daję synom Izraela”. Stało się tak dlatego, że wcześniej on i Aaron, zirytowani buntowniczym postępowaniem ludu, ‛nie zachowali się wobec Boga należycie pośród synów Izraela przy wodach Meriba’ (Powt. Pr. 32:51, 52). Czy Mojżesz poczuł się tym zniechęcony lub urażony? Nie. Pobłogosławił lud i zakończył słowami: „Szczęśliwy jesteś, Izraelu! Któż jest taki jak ty, lud cieszący się wybawieniem w Jehowie, tarczy twej pomocy, i Tym, który jest twoim wzniosłym mieczem?” (Powt. Pr. 33:29).

Lekcja dla nas

17, 18. (a) Czego możemy się nauczyć od osób tworzących „obłok świadków”, jeśli chodzi o nasz udział w biegu po życie? (b) Co rozważymy w kolejnym artykule?

¹⁷ Po przeanalizowaniu postępowania niektórych osób tworzących „obłok świadków” wyraźnie widzimy, że aby dobiec do mety, musimy bezgranicznie wierzyć w Boga i Jego obietnice (Hebr. 11:6). Wiara nie może być jedynie marginesowym elementem naszego życia — musi zajmować centralne miejsce. W przeciwieństwie do ludzi niewierzących, słudzy Jehowy spoglądają ku przyszłości. Możemy ‛widzieć Niewidzialnego’ i dzięki temu biec wytrwale (2 Kor. 5:7).

¹⁸ Chrześcijański wyścig nie jest łatwy. Jednakże możemy ukończyć go z powodzeniem. W kolejnym artykule rozważymy, co jeszcze będzie w tym pomocne.

„Tak biegnijcie, aby ją uzyskać” (1 KOR. 9:24).

1, 2. (a) W jaki sposób Paweł starał się zachęcić hebrajskich chrześcijan? (b) Jakiej rady udzielono sługom Bożym?

APOSTOŁ Paweł w Liście do Hebrajczyków posłużył się dobitnym obrazem słownym, aby zachęcić współchrześcijan. Przypomniał im, że w wyścigu po życie nie biegną samotnie — że otacza ich „wielki obłok świadków”, którzy już go ukończyli. Pamiętanie o przejawach wiary i niestrudzonych wysiłkach tych wcześniejszych biegaczy mogło pobudzać hebrajskich chrześcijan, by parli naprzód i się nie znużyli.

² W poprzednim artykule omówiliśmy postępowanie kilku osób należących do tego „obłoku świadków”. Dzięki niezachwianej wierze zdołały one zachować lojalność wobec Boga — niejako dobiec do mety. Wszyscy możemy się od nich czegoś nauczyć. Wspomnieliśmy też, że Paweł skierował do współwyznawców, a więc również do nas, następującą zachętę: „Odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (Hebr. 12:1).

3. Co chciał uwypuklić apostoł Paweł poprzez nawiązanie do biegaczy startujących w greckich zawodach?

³ Na temat popularnych w starożytności zawodów lekkoatletycznych w Małej encyklopedii kultury antycznej napisano: „Zawodnicy występowali zupełnie nago”a. Biegacze zdejmowali z siebie wszystko, co mogłoby krępować ich ruchy. Chociaż moglibyśmy mieć zastrzeżenia co do ich skromności i przyzwoitości, ścigali się w ten sposób, mając jeden cel — zdobycie nagrody. Paweł chciał uwypuklić, że aby zdobyć nagrodę w biegu po życie, trzeba pozbyć się rzeczy, które w nim przeszkadzają. Była to mądra rada zarówno dla pierwszych chrześcijan, jak i dla nas obecnie. Jakie ciężary bądź brzemiona mogłyby nam przeszkodzić w uzyskaniu nagrody życia?

„Odłóżmy wszelki ciężar”

4. Czym byli pochłonięci ludzie w czasach Noego?

⁴ Paweł radził ‛odłożyć wszelki ciężar’. Dotyczy to wszystkiego, co mogłoby nas dekoncentrować i osłabiać podczas biegu. O jaki ciężar może chodzić? Analizując przykład Noego — na który powołał się Paweł — warto zwrócić uwagę na słowa Jezusa: „Jak działo się za dni Noego, tak też będzie za dni Syna Człowieczego” (Łuk. 17:26). Jezus nie skupiał się tu głównie na mającej nadejść bezprecedensowej zagładzie; nawiązał do sposobu życia ówczesnego społeczeństwa (odczytaj Mateusza 24:37-39). Ludzie w czasach Noego w większości nie byli zainteresowani Bogiem ani tym bardziej nie starali się postępować w sposób godny Jego uznania. Czym byli zaabsorbowani? Niczym nadzwyczajnym — jedzeniem, piciem, zawieraniem związków małżeńskich, czyli zwykłymi sprawami życiowymi. Według Jezusa problem tkwił w tym, że „nie zwrócili na nic uwagi”.

5. Co nam pomoże ukończyć chrześcijański wyścig?

⁵ Podobnie jak Noe i jego rodzina, każdego dnia mamy wiele zajęć. Musimy zarabiać na utrzymanie oraz dbać o siebie i swoją rodzinę. Może nam to pochłaniać sporą część czasu, energii i środków. Szczególnie w okresie problemów ekonomicznych łatwo byłoby zacząć się zamartwiać o codzienne sprawy. Jako oddani chrześcijanie, mamy także ważne obowiązki teokratyczne. Głosimy, przygotowujemy się do zebrań i na nie uczęszczamy, umacniamy się duchowo poprzez studium osobiste i rodzinne wielbienie Boga. Chociaż Noe musiał się wywiązać z licznych zadań w służbie dla Jehowy, „tak właśnie uczynił”, jak mu polecił Bóg (Rodz. 6:22). Nie ma wątpliwości, że chcąc dobiec do mety w chrześcijańskim wyścigu, powinniśmy ograniczyć do minimum ciężary, które musimy dźwigać, i unikać nakładania na siebie zbytecznych brzemion.

6, 7. Jaką radę Jezusa powinniśmy mieć w pamięci?

⁶ Co Paweł miał na myśli, mówiąc, abyśmy odłożyli „wszelki ciężar”? Oczywiście nie możemy się całkowicie uwolnić od wszystkich obowiązków. Ale warto mieć w pamięci radę Jezusa: „Nigdy (...) nie zamartwiajcie się i nie mówcie: ‚Co będziemy jeść?’ albo: ‚Co będziemy pić?’, albo: ‚Co na siebie włożymy?’ Bo o wszystko to skwapliwie zabiegają narody. Przecież wasz Ojciec niebiański wie, że wszystkich tych rzeczy potrzebujecie” (Mat. 6:31, 32). Ze słów tych wynika, że nawet tak zwane normalne rzeczy, jak żywność czy odzież, mogą się okazać ciężarem albo przeszkodą, jeżeli nie zajmują w naszym życiu właściwego miejsca.

⁷ Zwróćmy uwagę na zapewnienie Jezusa: „Wasz Ojciec niebiański wie, że wszystkich tych rzeczy potrzebujecie”. A więc niebiański Ojciec, Jehowa, na pewno zadba o nasze potrzeby. Oczywiście „wszystkie te rzeczy” mogą się różnić od tego, co lubimy albo czego pragniemy. Ale przecież powiedziano nam, byśmy się nie zamartwiali o dobra, o które „skwapliwie zabiegają narody”. Dlaczego? Jezus udzielił słuchaczom następującej rady: „Zwracajcie uwagę na samych siebie, żeby wasze serca nigdy nie stały się ociężałe wskutek przejadania się i nadmiernego picia, i trosk życiowych i żeby ów dzień nagle was nie zaskoczył jak sidło” (Łuk. 21:34, 35).

8. Dlaczego zwłaszcza teraz jest pora, by ‛odłożyć wszelki ciężar’?

⁸ Linia mety jest tuż przed nami. Jakież by to było smutne, gdybyśmy dali się przytłoczyć niepotrzebnym ciężarom i zwolnili na samym finiszu! Warto więc pamiętać o mądrej radzie apostoła Pawła, który powiedział: „Jest ono źródłem wielkiego zysku — owo zbożne oddanie wraz z poprzestawaniem na tym, co się ma” (1 Tym. 6:6). Jeżeli weźmiemy sobie te słowa do serca, wydatnie zwiększamy swoje szanse na zdobycie nagrody.

„Grzech, który nas łatwo omotuje”

9, 10. (a) Do czego odnosi się wyrażenie „grzech, który nas łatwo omotuje”? (b) Jak moglibyśmy dać się omotać?

⁹ Paweł wspomniał o odłożeniu nie tylko „wszelkiego ciężaru”, ale również „grzechu, który nas łatwo omotuje”. O co mogło mu chodzić? Greckie słowo przetłumaczone na „łatwo omotuje” pojawia się w Biblii tylko raz, właśnie w tym wersecie. Biblista Albert Barnes zauważył: „Biegacz będzie zważał, żeby jego ruchów nie krępował ubiór, który podczas biegu mógłby owijać się mu wokół nóg i przeszkadzać; tym bardziej chrześcijanin powinien odłożyć na bok wszystko, co mogłoby przypominać taką szatę”. Jak chrześcijanin mógłby dać się omotać i osłabnąć w wierze?

¹⁰ Wiary nie traci się z dnia na dzień. Jest to proces stopniowy, często nierzucający się w oczy. Wcześniej w swoim liście Paweł ostrzegł przed ‛uniesieniem z prądem’ i przed ‛rozwinięciem się serca niegodziwego, któremu brakuje wiary’ (Hebr. 2:1; 3:12). Kiedy biegacz zaplącze się w część własnej garderoby, jest niemal pewne, że upadnie. Ryzyko takiego omotania wzrasta, jeżeli bagatelizuje on zagrożenie związane z bieganiem w nieodpowiednim stroju. Dlaczego mógłby zignorować niebezpieczeństwo? Na przykład z powodu niedbalstwa, nadmiernej pewności siebie lub zaabsorbowania innymi sprawami. Jaką naukę możemy wyciągnąć z rady Pawła?

11. Przez co moglibyśmy utracić wiarę?

¹¹ Powinniśmy pamiętać, że utrata wiary jest końcowym efektem postępowania przez pewien okres. Nawiązując do wyrażenia „grzech, który nas łatwo omotuje”, inny biblista zauważył, że jest to „grzech, który ma nad nami największą przewagę ze względu na okoliczności, w jakich się znajdujemy, a także nasz stan i towarzystwo”. Innymi słowy, takie czynniki, jak środowisko, nasze słabości i ludzie, z którymi się zadajemy, silnie na nas oddziałują. Mogą doprowadzić do osłabienia wiary, a nawet do jej utraty (Mat. 13:3-9).

12. Jakie przypomnienia powinniśmy brać sobie do serca, aby nie utracić wiary?

¹² Od lat klasa niewolnika wiernego i roztropnego przypomina, abyśmy uważali na to, co oglądamy i czego słuchamy, czyli na to, gdzie kierujemy swe serce i myśli. Ostrzega nas, byśmy nie dali się owładnąć pragnieniu gromadzenia pieniędzy i innych dóbr. Moglibyśmy zboczyć z właściwej drogi, omamieni blaskiem i urokiem świeckich rozrywek lub pokusą posiadania coraz to nowych gadżetów. Poważnym błędem byłoby mniemanie, że owe rady są zbyt restrykcyjne lub dotyczą tylko innych i że my sami jesteśmy odporni na takie niebezpieczeństwa. Świat Szatana próbuje nas omotać w misterny, zwodniczy sposób. Niedbalstwo, zbytnia pewność siebie lub zaabsorbowanie innymi sprawami przywiodło niektórych do zguby i również nas może pozbawić nagrody życia (1 Jana 2:15-17).

13. Jak możemy się chronić przed szkodliwymi wpływami?

¹³ Dzień w dzień stykamy się z ludźmi, którzy propagują cele, wartości i sposób myślenia otaczającego nas świata (odczytaj Efezjan 2:1, 2). Jednak to, w jakim stopniu im ulegamy, zależy przede wszystkim od nas — od tego, jak reagujemy na te naciski. „Powietrze”, o którym pisał Paweł, jest zabójcze. Musimy być czujni, aby go nie wdychać, nie zaczadzić się nim, gdyż wtedy nie ukończylibyśmy wyścigu. Co pomoże nam trzymać się właściwej drogi? Doskonały przykład tego, jak powinniśmy biec, dał nam Jezus (Hebr. 12:2). Wzorem jest też apostoł Paweł, który zaliczył siebie do grona uczestników chrześcijańskiego wyścigu i zachęcił współwyznawców, aby go naśladowali (1 Kor. 11:1; Filip. 3:14).

Nagroda — jak ją uzyskać?

14. Jak Paweł zapatrywał się na swój osobisty udział w wyścigu?

¹⁴ Co Paweł myślał o swoim osobistym udziale w wyścigu? W końcowych słowach skierowanych do starszych z Efezu powiedział: „Ja jednak bynajmniej nie cenię drogo swej duszy, bylebym tylko dokończył mego biegu oraz usługiwania, które przyjąłem od Pana Jezusa” (Dzieje 20:24). Był gotowy poświęcić wszystko, nawet życie, aby dotrzeć do mety. Cały jego wysiłek i praca związane z rozgłaszaniem dobrej nowiny nic by nie dały, gdyby z jakiegoś powodu nie osiągnął celu. Nie był jednak zbyt pewny siebie i nie myślał, że bez przeszkód zdobędzie nagrodę (odczytaj Filipian 3:12, 13). Dopiero pod koniec życia z przekonaniem powiedział: „Walczyłem w szlachetnej walce, bieg ukończyłem, wiarę zachowałem” (2 Tym. 4:7).

15. W jaki sposób Paweł zachęcał tych, którzy biegli razem z nim?

¹⁵ Apostoł Paweł gorąco pragnął, aby także inni chrześcijanie nie odpadli na trasie, lecz dotarli do celu. Na przykład zachęcał braci w Filippi, żeby usilnie zabiegali o swoje wybawienie. Musieli oni trzymać się „mocnym uchwytem słowa życia”. Następnie dodał: „Żebym w dniu Chrystusowym miał powód do radosnego uniesienia, iż nie biegłem na darmo i nie na darmo ciężko pracowałem” (Filip. 2:16). Podobnie dopingował chrześcijan w Koryncie: „Tak biegnijcie, aby ją [nagrodę] uzyskać” (1 Kor. 9:24).

16. Dlaczego powinniśmy koncentrować się na celu — na naszej nagrodzie?

¹⁶ Podczas długiego wyścigu, na przykład maratonu, linia mety nie jest widoczna od samego początku. Mimo to na całym dystansie biegacz się na niej skupia. Jego skupienie wzrasta, gdy wie on, że cel jest blisko. Podobnie powinno być w trakcie naszego wyścigu. Cel, czyli nagroda, musi być dla nas realny. To pomoże nam go osiągnąć.

17. Jaki związek istnieje między wiarą a skupianiem się na nagrodzie?

¹⁷ Paweł napisał: „Wiara to nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych” (Hebr. 11:1). Abraham i Sara byli gotowi porzucić wygodne życie i stać się „obcymi i tymczasowymi osiedleńcami”. Co im w tym pomogło? „Z dala ujrzeli” spełnienie Bożych obietnic. Mojżesz odrzucił „tymczasową uciechę z grzechu” oraz „skarby Egiptu”. Skąd miał do tego wiarę i siły? „Uważnie wypatrywał wypłacenia nagrody” (Hebr. 11:8-13, 24-26). Rozumiemy więc, dlaczego Paweł poprzedził opis każdej z tych osób wyrażeniem „dzięki wierze”. To właśnie wiara pozwalała im patrzeć poza próby i trudności, z którymi się borykali, i dostrzegać, co Bóg już dla nich robił i co jeszcze miał zrobić.

18. Jakie kroki możemy poczynić, aby ‛odłożyć grzech, który nas łatwo omotuje’?

¹⁸ Rozmyślając o wiernych mężczyznach i kobietach wspomnianych w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków i wzorując się na nich, możemy wzmacniać swą wiarę i odrzucać „grzech, który nas łatwo omotuje” (Hebr. 12:1). Ponadto dzięki zgromadzaniu się z ludźmi, którzy pielęgnują podobną wiarę, będziemy mogli ‛zważać jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków’ (Hebr. 10:24).

19. Dlaczego warto skupiać się na nagrodzie?

¹⁹ Jesteśmy już na finiszu wyścigu. Praktycznie widzimy linię mety. Dzięki wierze i pomocy od Jehowy każdy z nas zdoła ‛odłożyć wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje’. Naprawdę możemy biec tak, by otrzymać nagrodę — błogosławieństwa obiecane przez naszego Boga i Ojca, Jehowę.

[Przypis]