• Dawanie świadectwa aż po krańce ziemi — część 1
    Świadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego

    • Jeszcze w tym samym roku, 1891, pojechał do Europy, aby i w tej części świata zbadać możliwości krzewienia prawdy na szerszą skalę. Odwiedził Irlandię, Szkocję, Anglię, szereg krajów na samym kontynencie, Rosję (teren dzisiejszej Mołdawii) oraz Bliski Wschód.

      Jaki wniosek wyciągnął z wizyt w tych państwach? „Nie zauważyliśmy, żeby Rosja była otwarta lub gotowa na przyjęcie prawdy (...) Nie dostrzegliśmy żadnych oznak pozwalających oczekiwać żniwa we Włoszech, w Turcji, Austrii czy w Niemczech” — napisał. „Ale Norwegia, Szwecja, Dania, Szwajcaria, a zwłaszcza Anglia, Irlandia i Szkocja, to pola gotowe do żniwa. Zdają się wołać: Przyjedźcie i nam pomóżcie!” W tamtym okresie Kościół katolicki dalej zabraniał czytać Biblię, sporo ludzi opuszczało protestantyzm, a wielu rozczarowanych do religii całkowicie odrzucało tę Księgę.

      Aby pomóc osobom odczuwającym głód duchowy, po zakończeniu podróży brata Russella w roku 1891 zdwojono wysiłki przy tłumaczeniu publikacji na języki europejskie. Poczyniono też starania, by w Londynie drukować i składować literaturę, dzięki czemu stała się łatwiej dostępna do rozpowszechniania w Wielkiej Brytanii. Tamtejsze pole duchowe faktycznie dojrzało do żniwa. W roku 1900 istniało już dziewięć zborów, skupiających ogółem 138 Badaczy Pisma Świętego, w tym wielu gorliwych kolporterów. Kiedy w roku 1903 brat Russell ponownie odwiedził Wielką Brytanię, przedstawił wykład „Nadzieje i widoki na Millennium”, którego w Glasgow wysłuchało 1000 osób, w Londynie — 800, a w innych miastach — od 500 do 600.