NAGŁOŚNIONY PROCES

W raporcie wysłanym do Moskwy pewien urzędnik napisał o Świadkach Jehowy z obwodu irkuckiego: „Rozwinęli działalność podziemną na masową skalę. W drugiej połowie 1959 roku komórki KGB odkryły pięć zakonspirowanych drukarni”. Drukarnie te były ulokowane w syberyjskich miasteczkach Zima i Tułun oraz wioskach Kitoj, Oktiabrski i Załari. Ich odkrycie oznaczało też aresztowanie pracujących tam osób.

Czterej bracia, którzy byli aresztowani jako pierwsi, zostali podstępnie skłonieni przez śledczych do złożenia na piśmie zeznań dotyczących swej działalności. Następnie KGB w zniekształconej formie opublikowało je w miejscowej prasie. Tych czterech braci zwolniono, ale aresztowano ośmiu innych. Proces miał się rozpocząć w Tułunie w kwietniu 1960 roku. KGB czyniło przygotowania do szeroko nagłośnionej, pokazowej rozprawy. Planowało użyć czterech zwolnionych braci w charakterze świadków oskarżenia. Wielu członków zboru wyciągnęło wniosek, że cała ta czwórka poszła na współpracę z KGB.

W zamierzeniu KGB proces ten miał także zachwiać wiarę obecnych na nim Świadków Jehowy oraz zwrócić przeciwko nim miejscową ludność. Dlatego jedną z piwnic, w których bracia przez kilka lat drukowali literaturę, KGB udostępniło do zwiedzania. Miasto huczało od plotek na temat działalności podziemnej „sekty”. Gdy nadszedł dzień procesu, salę wypełniło przeszło 300 osób, w tym dziennikarze prasowi i telewizyjni, niektórzy aż z Moskwy. Przyszło też sporo Świadków Jehowy.

SĄD CAŁKOWICIE ZASKOCZONY

Nieoczekiwanie plan KGB spalił na panewce. Bracia, którzy złożyli zeznania, zdali sobie sprawę z popełnionego błędu. Dzień przed procesem postanowili zrobić wszystko, by przysporzyć chwały Jehowie. W trakcie rozprawy oświadczyli, że zostali oszukani, a ich zeznania wypaczono. Następnie oznajmili: „Jesteśmy gotowi zająć miejsca na ławie oskarżonych, obok naszych braci”. Sąd był całkowicie zaskoczony.

Co więcej, oskarżeni bracia udzielali odpowiedzi w taki sposób, by nie zaszkodzić współwyznawcom. Na przykład kiedy sędzia zapytał Grigorija Timczuka, kto zbudował drukarnię w jego domu, ten odpowiedział: „Ja”. Zapytany, kto drukował literaturę, odparł: „Ja”. Na pytanie, kto rozprowadzał literaturę, odrzekł: „Ja”. I wreszcie gdy go zapytano, kto kupił i dostarczył papier, znów odpowiedział: „Ja”. Prokurator zapytał wtedy: „To kim wy jesteście? Kierownikiem, dostawcą i pracownikiem jednocześnie?”

„TEN LIST BARDZO NAS POKRZEPIŁ!”

Gdy się okazało, że oskarżenie nie może powołać żadnych świadków, prokurator obwinił braci o spiskowanie z cudzoziemcami. Jako dowód pokazał list od Nathana Knorra z bruklińskiego Betel. Michaił Sawicki, który był obecny na tym procesie, opowiada: „Prokurator zaczął czytać na głos list brata Knorra do braci w Związku Radzieckim, przechwycony przez KGB. Dla wszystkich Świadków obecnych na sali był to cudowny dar od Jehowy. Ten list bardzo nas pokrzepił! Usłyszeliśmy mądre biblijne rady, a także zachęty, byśmy z miłością usługiwali współbraciom i zachowywali wierność w próbach. Brat Knorr wzywał Świadków Jehowy w ZSRR, żeby we wszystkim ufali Bogu, żeby prosili Go o mądrość i kierownictwo oraz ściśle współpracowali z wyznaczonymi braćmi. Prokurator odczytał cały list, a my słuchaliśmy z zapartym tchem. Mieliśmy wrażenie, że jesteśmy na zgromadzeniu!” Chociaż sąd skazał tamtych braci na różnej długości kary więzienia, ich współwyznawcy, którzy obserwowali proces, umocnili się w postanowieniu służenia Jehowie.

W Irkucku i Tomsku, a potem jeszcze w innych miastach, grupy odłączonych braci rosły liczebnie. W marcu 1958 roku powołały swój własny „komitet kraju”, mając nadzieję, że zostanie on uznany przez wszystkie zbory.