Jest sabat. Jezus dostrzega na brzegu mężczyznę, który choruje już od 38 lat. Wiedząc, jak długo cierpi, pyta go: „Chcesz być zdrowy?”

„Panie, nie mam człowieka, który by mnie wrzucił do sadzawki, gdy woda się poruszy” — słyszy odpowiedź. „Zanim zaś ja sam dojdę, inny przede mną wchodzi”.

Wtedy Jezus mówi mu: „Wstań, weź łoże swoje i chodź”. Człowiek ten od razu odzyskuje zdrowie, bierze z ziemi nosze i zaczyna chodzić.

Kiedy Żydzi to widzą, mówią: „Dziś sabat, nie wolno ci nosić łoża”.

Odpowiada im: „Ten, który mnie uzdrowił, rzekł mi: Weź łoże swoje i chodź”.

„Cóż to za człowiek, co ci powiedział: Weź je i chodź?” — pytają. Jezus oddalił się już ze względu na tłum, a uzdrowiony nie zna jego imienia. Kiedy jednak spotykają się później w świątyni, dowiaduje się, kto mu przywrócił zdrowie.

Odnajduje więc Żydów, aby ich poinformować, że to Jezus go uzdrowił. Usłyszawszy to, Żydzi idą do Jezusa. Po co? Czy są ciekawi, jaką mocą potrafi dokonywać takich cudów? Skądże! Mają mu za złe, że spełnia te dobre uczynki w sabat. A na dodatek zaczynają go prześladować!

Odpowiedź dana oskarżycielom

KIEDY żydowscy przywódcy religijni oskarżają Jezusa o pogwałcenie sabatu, odpowiada on: „Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam”.

Czyn Jezusa, wbrew twierdzeniom faryzeuszy, nie należy do prac zabronionych przez prawo o sabacie. Sam Bóg zlecił mu dzieło głoszenia i uzdrawiania, a Jezus bierze przykład z Ojca i czyni to każdego dnia. Ale jego odpowiedź jeszcze bardziej złości Żydów i chcą go zabić. Dlaczego?

Dochodzą do wniosku, że Jezus nie tylko łamie przepisy co do sabatu, lecz na dodatek dopuszcza się bluźnierstwa, podając się za Syna samego Boga. On jednak nieustraszenie opowiada im o swych uprzywilejowanych stosunkach z Bogiem. Oświadcza: „Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni”.