Począwszy od 1473 r. p.n.e., kiedy to Izraelici wkroczyli do Ziemi Obiecanej, co siódmy rok miał być rokiem sabatowym (Pwt 15:1, 2, 12; por. 14:28). Najprawdopodobniej zaczynał się on od dęcia w trąby w 10 dniu miesiąca Etanim (Tiszri), czyli w Dniu Przebłagania (wtedy też zaczynał się rok jubileuszowy), choć niektórzy uważają, że rok sabatowy liczono już od pierwszego dnia tego miesiąca.

Kiedy Izraelici pod wodzą Jozuego wkroczyli do Ziemi Obiecanej, sześć lat zajęło im ujarzmianie narodów kananejskich i podział ziemi. W tym czasie siali niewiele albo zgoła nic, niemniej korzystali z plonów zebranych przez Kananejczyków (Pwt 6:10, 11). W siódmym roku nastał sabat, musieli więc okazać wiarę i posłuszeństwo, czekając do żniw w ósmym roku, lecz dzięki błogosławieństwu Bożemu przetrwali ten okres.