Izraelici obchodzili jedno- lub kilkudniowe święta. Okresy te nie były święte same w sobie, lecz dlatego, że odgrywały szczególną rolę w oddawaniu czci Jehowie. Wyznaczając je, Bóg miał na uwadze pomyślność i duchowy rozwój swego ludu. Święty był cotygodniowy sabat (Wj 20:8-11). W tym dniu Izraelici mieli się zajmować prawem Bożym i uczyć go swych dzieci. Sabatem był także pierwszy dzień siódmego miesiąca (Kpł 23:24) oraz dziesiąty dzień tego samego miesiąca, zwany Dniem Przebłagania (Kpł 23:26-32);

Prócz tego co siedem lat przypadał święty rok sabatowy, w którym nie uprawiano ziemi. Podobnie jak cotygodniowy sabat, Izraelici mieli przeznaczyć ten okres na wnikliwe studiowanie prawa Jehowy, rozmyślanie nad nim i wpajanie go dzieciom (Wj 23:10, 11; Kpł 25:2-7). Za święty uznawano także każdy pięćdziesiąty rok, zwany Jubileuszem. Był on nie tylko rokiem sabatowym, ale też okresem przywrócenia porządku gospodarczego ustalonego przez Boga w czasie podziału ziemi. Był świętym rokiem wolności, odpoczynku i pokrzepienia (Kpł 25:8-12).