Przywódcy kościoła uznali takie zaprzeczanie grzechowi odziedziczonemu za herezję. Pelagiusz zaś bezwiednie skierował wodę na ich młyn, popierając coś, co do tego czasu weszło już w zwyczaj — mianowicie chrzest niemowląt. Biskup imieniem Augustyn dostrzegł w tym rażącą niekonsekwencję. ‛Jeżeli niemowlęta muszą być ochrzczone’, dowodził Augustyn, ‛to co z tymi, które nie zostały ochrzczone?’ Na pozór logiczne rozumowanie prowadziło do wniosku, że w następstwie nie ochrzczenia trzeba cierpieć w ogniu piekielnym. Przyjąwszy to założenie za udowodnione, Augustyn zadał druzgocący cios: Skoro nie ochrzczone dzieci naprawdę podlegają potępieniu, to cóż innego może być powodem, jeśli nie „grzech pierworodny”.