W drodze do Timny został zaatakowany przez młodego grzywiastego lwa. Z pomocą ducha Bożego rozdarł go na pół gołymi rękami.

Ale wtedy „zaczął na niego oddziaływać duch Jehowy i powrozy na jego ramionach stały się jak lniane nici przypalone ogniem, tak iż opadły pęta z jego rąk”. Znalazłszy wilgotną szczękę osła, Samson zabił nią tysiąc mężczyzn, a zwycięstwo przypisał Jehowie.

Innym razem Samson wszedł do domu nierządnicy w filistyńskim mieście Gaza. Usłyszawszy o tym, Filistyni zaczaili się, by rano go zabić. Ale Samson wstał o północy, wyrwał z muru miejskiego wrota bramy razem z bocznymi słupami oraz zasuwą i „zaniósł je na szczyt góry, która jest naprzeciw Hebronu” (Sdz 16:1-3; zob. GAZA 1). W ten sposób bardzo upokorzył Filistynów, gdyż pozbawił Gazę ochrony przed wrogami. Okoliczność, iż Samson dokonał tego zdumiewającego czynu, wskazuje, że wciąż oddziaływał na niego duch Boży.

W ten sposób dali Samsonowi jeszcze jeden powód do wzięcia na nich odwetu. W rezultacie zabił wielu z nich i „rzucał nogi na uda” (Sdz 14:20 do 15:8).

Ona zaś dla korzyści materialnych próbowała dowiedzieć się, w czym tkwi tajemnica jego siły. Samson trzy razy odpowiadał jej wymijająco. Ale ponieważ uporczywie go dręczyła, w końcu się poddał i przyznał, że jest silny, bo od urodzenia pozostaje nazirejczykiem. Wtedy Dalila skontaktowała się z Filistynami, by go wydać za zapłatę. Kiedy spał na jej kolanach, kazała obciąć mu włosy. Po przebudzeniu Samson nie miał już ducha Jehowy, gdyż dopuścił do sytuacji, w której przestał obowiązywać jego nazireat. Źródłem jego siły nie były same włosy, lecz to, co one symbolizowały — szczególna więź z Jehową, którą cieszył się jako nazirejczyk. Gdy ta więź została zerwana, Samson przestał się różnić od innych ludzi. Dlatego Filistyni bez trudu go oślepili, zakuli w miedziane okowy i zmusili do mielenia w więzieniu (Sdz 16:4-21).

Samson przebywał w więzieniu, gdy Filistyni postanowili złożyć wielką ofiarę swemu bogu Dagonowi, któremu przypisywali pomoc w schwytaniu wroga. W domu poświęconym kultowi Dagona zgromadził się liczny tłum, m.in. wszyscy władcy sojuszniczy. Na samym dachu było 3000 mężczyzn i kobiet. Rozweseleni Filistyni kazali sprowadzić Samsona — któremu zdążyły już bujnie odrosnąć włosy — by ich zabawiał. Samson poprosił prowadzącego go chłopca, by pozwolił mu dotknąć kolumn, na których wspierała się konstrukcja budynku. Następnie pomodlił się do Jehowy: „Wspomnij na mnie, proszę, i umocnij mnie, proszę, choćby ten jeden raz, prawdziwy Boże, i daj mi się pomścić na Filistynach pomstą za jedno z dwojga moich oczu” (Sdz 16:22-28). Być może dlatego poprosił o szansę pomszczenia się tylko za jedno oko, gdyż wiedział, iż częściowo sam był winien ich utracenia. Albo uważał, że nie może całkowicie się pomścić jako przedstawiciel Jehowy.

Samson wsparł się o dwie kolumny podtrzymujące budynek, „naprężył się z mocą” i dom runął, grzebiąc jego samego oraz więcej Filistynów, niż zdołał zabić w ciągu całego życia. Krewni pochowali go „między Corą a Esztaolem w grobowcu Manoacha, jego ojca”. W ten sposób Samson zmarł po 20 latach sądzenia Izraela, do końca dochowawszy wierności Jehowie. Dlatego jego imię słusznie wymieniono wśród imion mężczyzn, którzy dzięki wierze nabrali mocy (Sdz 15:20; 16:29-31; Heb 11:32-34).