9. (a) Jakie cztery obietnice złożył Jehowa w ramach przymierza Abrahamowego? (b) Jakie dalsze perspektywy otwierało przymierze Jehowy z Izraelem i pod jakim warunkiem?

⁹ Jehowa przedstawił Izraelowi warunki przymierza: „Jeśli więc będziecie bezwzględnie posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie zachowywać moje przymierze, to staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich ludów, gdyż do mnie należy cała ziemia. A wy sami staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6). Wcześniej już Jehowa obiecał, że potomkowie Abrahama: 1) staną się wielkim narodem, 2) odniosą zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, 3) posiądą ziemię Kanaan i 4) będą pośredniczyć w zlewaniu błogosławieństw na narody. Teraz wyjawił, iż to Izrael może zaznać tych dobrodziejstw jako lud będący Jego szczególną własnością, jako „królestwo kapłanów i naród święty” — jeśli będzie przestrzegać Jego przykazań. Czy Izraelici zgodzili się uczestniczyć w tym przymierzu? Jak jeden mąż odpowiedzieli: „Wszystko, co rzekł Jehowa, jesteśmy gotowi czynić” (Wyjścia 19:8).

10. Jak Jehowa zorganizował Izraelitów w naród i czego od nich oczekiwał?

¹⁰ W ten sposób Jehowa zorganizował Izraelitów w naród. Ustanowił prawa dotyczące codziennego życia oraz oddawania Mu czci. Dał im też przybytek (później świątynię w Jerozolimie) i kapłanów, którzy mieli w nim pełnić świętą służbę. Przymierze nakładało na Izraelitów obowiązek przestrzegania praw Jehowy, a przede wszystkim świadczenia Mu wyłącznego oddania. Pierwsze z Dziesięciorga Przykazań, stanowiących trzon tych praw, brzmiało: „Jam jest Jehowa, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewolników. Nie wolno ci mieć żadnych innych bogów na przekór mojemu obliczu” (Wyjścia 20:2, 3).

Błogosławieństwa dzięki przymierzu Prawa

11, 12. W jaki sposób spełniły się obietnice dane Izraelowi na mocy starego przymierza?

¹¹ Czy obietnice dane Izraelowi na mocy przymierza Prawa zostały spełnione? Czy Izrael stał się „narodem świętym”? Jako potomkowie Adama, Izraelici byli grzesznikami (Rzymian 5:12). Niemniej Prawo przewidywało ofiary, które zakrywały ich grzechy. Na temat ofiar składanych podczas dorocznego Dnia Przebłagania Jehowa powiedział: „W tym bowiem dniu zostanie za was dokonane przebłaganie, by uznać was za czystych. Będziecie przed Jehową oczyszczeni ze wszystkich waszych grzechów” (Kapłańska 16:30). A zatem gdy Izraelici trwali w wierności, rzeczywiście byli narodem świętym, oczyszczonym do służby dla Jehowy. Jednakże warunkiem zachowania tej czystości było przestrzeganie Prawa i ciągłe składanie ofiar.

¹² A czy Izrael stał się „królestwem kapłanów”? Od chwili zawarcia przymierza stanowił królestwo, którego niebiańskim Królem był Jehowa (Izajasza 33:22). Co więcej, przymierze Prawa uwzględniało możliwość ustanowienia ludzkiego króla, toteż później Jehowę reprezentowali królowie zasiadający na tronie w Jerozolimie (Powtórzonego Prawa 17:14-18). Ale czy Izrael był królestwem kapłanów? Istniała w nim klasa kapłanów pełniących świętą służbę w przybytku. Przybytek (później świątynia) był ośrodkiem czystego wielbienia zarówno dla Izraelitów, jak i dla nie-Izraelitów. A naród ten stanowił jedyny kanał, przez który Bóg objawiał ludzkości prawdę (2 Kronik 6:32, 33; Rzymian 3:1, 2). Wszyscy wierni Izraelici, nie tylko kapłani z rodu Lewiego, występowali w roli „świadków” Jehowy. Izrael był „sługą” Jehowy, powołanym w celu ‛opiewania Jego chwały’ (Izajasza 43:10, 21). Wielu pokornych cudzoziemców, widząc potężne czyny Jehowy na rzecz Jego ludu, zapragnęło przyłączyć się do czystego wielbienia i zostało prozelitami (Jozuego 2:9-13). Niemniej tylko jedno plemię usługiwało w charakterze namaszczonych kapłanów.

Jehowa błogosławi potomstwu Abrahama

15, 16. Jak w ramach przymierza Prawa urzeczywistniło się przymierze Jehowy z Abrahamem?

¹⁵ Po zorganizowaniu potomków Abrahama w naród podlegający Prawu Jehowa błogosławił im zgodnie z obietnicą daną temu patriarsze. W roku 1473 p.n.e. Jozue, następca Mojżesza, wprowadził Izraelitów do Kanaanu. Dokonany wówczas podział ziemi między poszczególne plemiona stanowił spełnienie obietnicy Jehowy, że kraj ten przejdzie w posiadanie potomstwa Abrahama. Dopóki Izraelici byli wierni, dopóty Jehowa zgodnie ze swym przyrzeczeniem dawał im zwycięstwo nad wrogami. Uwidoczniło się to zwłaszcza za panowania króla Dawida. A za czasów jego syna Salomona nastąpiło urzeczywistnienie trzeciej obietnicy zawartej w przymierzu Abrahamowym. „Juda i Izrael — liczni jak ziarnka piasku, których jest mnóstwo nad morzem — jedli i pili, i się radowali” (1 Królów 4:20).