Poszczególne elementy tajemnicy Bożej dotyczącej obiecanego „potomstwa” niewiasty były odsłaniane stopniowo. Odpowiedzi wymagały następujące pytania: Czy to potomstwo będzie pochodzić z nieba, czy z ziemi? Jeśli z nieba, czyli z dziedziny duchowej, czy mimo to pojawi się na ziemi? Czy będzie to jedna osoba, czy grupa osób? W jaki sposób unicestwi Węża i wyzwoli ludzkość?

Duchowy charakter ‛potomstwa niewiasty’. Skoro obiecane ‛potomstwo niewiasty’ miało ‛rozgnieść głowę’ nieprzyjacielowi Bożemu, Diabłu, będącemu osobą duchową, więc — bez względu na to, co by o tym sądzili starożytni wierni słudzy Boży — nie mogło być zwykłym człowiekiem. Wyraźnie wynika to z Chrześcijańskich Pism Greckich. Musiało chodzić o potężną osobę duchową. Kto miał się okazać zapowiedzianym Potomkiem i kim jest „niewiasta”, jego ‛matka’?

Następna biblijna wzmianka o obiecanym „potomstwie” została poczyniona przeszło 2000 lat później, w czasach wiernego Abrahama. Jego przodek Sem cieszył się przychylnością Jehowy, którego Noe w pewnym proroctwie nazwał „Bogiem Sema” (Rdz 9:26). Abraham dowiedział się, iż będzie przodkiem obiecanego „potomstwa” (Rdz 15:5; 22:15-18). Znalazło to potwierdzenie w błogosławieństwie udzielonym mu przez kapłana Melchizedeka (Rdz 14:18-20). Prorocza obietnica Boża nie tylko zapowiadała, że „potomstwo” niosące wyzwolenie będzie pochodziło od Abrahama, lecz także wyjawiała, iż pojawi się ono na ziemi.

Zapowiedź dotycząca jednej osoby. Hebrajskie i greckie słowa określające potomstwo (Abrahama i innych osób) występują w liczbie pojedynczej, lecz zwykle mają znaczenie zbiorowe. Można by się zastanawiać, dlaczego w odniesieniu do potomków Abrahama tak często użyto rzeczownika zbiorowego zéraʽ: „potomstwo” zamiast określenia baním: „synowie” (lp. ben), wyraźnie wskazującego na liczbę mnogą. Na pewien ważny powód zwraca uwagę Paweł, wyjaśniając, że gdy Bóg zapowiadał błogosławieństwa mające przyjść poprzez potomstwo Abrahama, miał na uwadze głównie jedną osobę, mianowicie Chrystusa. Apostoł tak to uzasadnia: „A obietnice oznajmiono Abrahamowi i jego potomkowi. Nie mówi: ‚I potomkom [spérmasin]’, jak o wielu, lecz jak o jednym: ‚I twemu potomkowi [spérmatí]’, którym jest Chrystus” (Gal 3:16).

Niektórzy uczeni kwestionują słuszność argumentacji Pawła dotyczącej użycia słowa „potomek” w liczbie pojedynczej i mnogiej. Wskazują na to, że słowo zéraʽ w znaczeniu „potomstwo” zawsze występuje w liczbie pojedynczej, podobnie jak jego polski odpowiednik. Prócz tego towarzyszące mu czasowniki i przymiotniki nie sugerują, czy chodzi o jedną osobę, czy o więcej. Istnieje jednak inny aspekt tego zagadnienia, potwierdzający gramatyczną i doktrynalną słuszność wyjaśnień Pawła. Przedstawiono go w dziele Cyclopædia pod red. J. M’Clintocka i J. Stronga (1894, t. IX, s. 506): „Sposób użycia zaimków całkowicie różni się od obu wspomnianych konstrukcji gramatycznych [tzn. od połączeń słowa „potomstwo” z czasownikami i przymiotnikami]. Zaimek w liczbie pojedynczej [zastępujący wyraz zéraʽ] wskazuje na jednostkę, na kogoś jednego lub jednego z wielu, a zaimek w liczbie mnogiej oznacza wszystkich potomków. Regułę tę konsekwentnie uwzględniali tłumacze Sept[uaginty] (...) Rozumiał ją także Piotr, gdyż przemawiając do rodowitych Żydów w Jerozolimie — jeszcze przed nawróceniem Pawła — wskazał, że potomstwo z Rodz. xxii, 17, 18 to pojedyncza osoba (Dzieje iii, 26), podobnie jak to uczynił tysiąc lat wcześniej Dawid (Ps. lxxii, 17)”.

W tym samym dziele powiedziano także: „Paweł nie wskazuje na różnicę między jednym potomstwem a drugim, lecz między jednym potomkiem a wieloma; a zważywszy, że przytacza ten sam fragment co Piotr [cytowany wcześniej], to jego argumentację dostatecznie uzasadnia zaimek ‚jego [nie: ich] nieprzyjaciół’ [w polskich przekładach: „swoich nieprzyjaciół”]. Jeżeli potomstwu towarzyszy zaimek w liczbie pojedynczej, niewątpliwie chodzi o syna”.

Obietnica głosząca, że poprzez potomstwo Abrahama będą sobie błogosławić wszystkie rodziny ziemi, nie mogła dotyczyć ogółu jego potomków, bo ludzkość nie miała zaznać błogosławieństw dzięki potomstwu jego syna Ismaela ani synów urodzonych przez Keturę, lecz dzięki potomstwu Izaaka. „Przez Izaaka przyjdzie to, co będzie zwane twoim potomstwem” — oznajmił Jehowa (Rdz 21:12; Heb 11:18). Później obietnica Boża została jeszcze bardziej zawężona, gdyż spośród dwóch synów Izaaka to Jakub, a nie Ezaw, otrzymał szczególne błogosławieństwo (Rdz 25:23, 31-34; 27:18-29, 37; 28:14). Z kolei Jakub uściślił, że posłuszeństwo ludów zdobędzie Szilo („ten, którego to jest; ten, do którego to należy”) z plemienia Judy (Rdz 49:10). A z całego tego plemienia wybrano później tylko linię rodową Dawida (2Sm 7:12-16). Żydzi w I w. n.e. zdawali sobie sprawę z tego uściślenia, gdyż oczekiwali jednego wyzwoliciela — Mesjasza, czyli Chrystusa (Jn 1:25; 7:41, 42), chociaż zarazem uważali, że jako potomkowie Abrahama są ludem uprzywilejowanym i zasługują na miano dzieci Bożych (Jn 8:39-41).