• Jakiemu celowi służą proroctwa?
    Strażnica — 1987 | nr 24

    • DLACZEGO DANO JE IZRAELITOM?

      Jehowa rozpoczął ‛dawanie świadectwa o Jezusie’, przepowiadając nadejście obiecanego „nasienia”. Z czasem wyjawił ziemski rodowód tegoż „nasienia”, którego przodkami byli między innymi: Noe, Sem, Abraham, Izaak (a nie Ismael) oraz Jakub. Ludzie ci trwali lojalnie przy prawdziwej religii, udowadniając, że są wiernymi prorokami Jehowy, podczas gdy wszystkie narody były pogrążone w zepsuciu wskutek oddawania czci fałszywym bogom (Rodz. 6:9; 22:15-18; Hebr. 11:8-10, 16). W rodowodzie tym znaleźli swe miejsce także późniejsi potomkowie tych mężów — członkowie narodu izraelskiego, a zwłaszcza ród jego najwybitniejszego króla, Dawida (2 Sam. 7:12-16).

      Za pośrednictwem Mojżesza Jehowa wyjaśnił, dlaczego wybrał Izraelitów: „Nie dlatego (...) że jesteście najliczebniejszym ze wszystkich ludów (...). Ale stało się tak, ponieważ Jehowa (...) dotrzymuje przysięgi złożonej waszym praojcom”, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi (Powt. Pr. 7:6-8; 29:13). Rzecz zrozumiała, że łańcuch przodków obiecanego „nasienia” mógł wieść tylko przez jeden naród. Jednakże prawdziwą religię mogli wyznawać również nie-Izraelici. Mimo iż objawienia prawdy nie były dawane innym narodom, to jednostki spośród nich mogły razem z Izraelitami wielbić Boga, a niektóre takie osoby nawet weszły w skład linii prowadzącej do „nasienia” (Liczb 9:14; Rut 4:10-22; Mat. 1:5, 6).