STAROŻYTNI prorocy przejawiali wiarę w Boga. Wierzyli w Jego obietnice i uwzględniali je w całym swoim życiu. Czego dotyczyły te zapowiedzi?

Po grzechu Adama i Ewy w ogrodzie Eden Bóg obiecał, że przyjdzie ktoś, kto zmiażdży głowę „węża” — „wielkiego smoka, pradawnego węża, zwanego Diabłem i Szatanem” — czyli raz na zawsze go unicestwi (Rodzaju 3:14, 15; Objawienie 12:9, 12). Kto miał być tym Wyzwolicielem?

Jakieś 2000 lat po wypowiedzeniu tego pierwszego proroctwa Jehowa obiecał, że będzie nim jeden z potomków Abrahama. Oznajmił temu prorokowi: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi — dlatego że posłuchałeś mego głosu” (Rodzaju 22:18).

W roku 1473 p.n.e. Bóg podał prorokowi Mojżeszowi kolejne informacje o tym obiecanym Potomku. Mojżesz oświadczył synom Izraela: „Jehowa, twój Bóg, wzbudzi ci spośród ciebie, spośród twoich braci, proroka jak ja — jego macie słuchać” (Powtórzonego Prawa 18:15). A zatem Potomek wywodzący się spośród dzieci Abrahama miał być prorokiem podobnym do Mojżesza.

Prorok ten miał również pochodzić od króla Dawida i sam zostać wielkim królem. Bóg obiecał Dawidowi: „Wzbudzę po tobie twojego potomka (...); utwierdzę tron jego królestwa po czas niezmierzony” (2 Samuela 7:12, 13). Bóg wyjawił też, że będzie on nazywany „Księciem Pokoju”, i dodał: „Obfitości tej władzy książęcej i pokojowi nie będzie końca, na tronie Dawida i nad jego królestwem, aby je ugruntować oraz wesprzeć sprawiedliwością i prawością odtąd aż po czas niezmierzony” (Izajasza 9:6, 7). Ten prawy Władca miał więc przywrócić na całej ziemi pokój i sprawiedliwość. Ale kiedy należało się go spodziewać?

Jakiś czas później anioł Gabriel powiedział Bożemu prorokowi Danielowi: „Wiedz i wnikliwie to rozważ, że od wyjścia słowa o przywróceniu i o odbudowie Jerozolimy aż do Mesjasza Wodza będzie siedem tygodni, a także sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9:25). Wspomniano tu o 69 symbolicznych tygodniach. Każdy z nich składał się nie z siedmiu dni, lecz z siedmiu lat, co w sumie daje 483 lata. Okres ten trwał od roku 455 p.n.e. do roku 29 n.e.a

Czy ten Mesjasz, prorok podobny do Mojżesza i długo oczekiwany Potomek, rzeczywiście pojawił się w roku 29 n.e.? Zobaczmy.

PRZESZŁO 500 lat po czasach proroka Daniela anioł Boży Gabriel ukazał się młodej dziewicy imieniem Maria, wywodzącej się z rodu króla Dawida. Powiedział: „Witaj, obdarzona łaską, Jehowa jest z tobą” (Łukasza 1:28). Pozdrowienie to zaniepokoiło Marię. Co Gabriel mógł mieć na myśli?

„Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga; i oto poczniesz w swym łonie, i urodzisz syna, i masz mu nadać imię Jezus” — wyjaśnił anioł. „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i (...) jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:30-33). Cóż za wspaniała wiadomość! Maria miała urodzić Mesjasza, długo oczekiwanego Potomka!

Przed upływem roku w Betlejem przyszedł na świat Jezus. Tamtej nocy anioł obwieścił pasterzom: „Oznajmiam wam dobrą nowinę o wielkiej radości, (...) gdyż w mieście Dawidowym narodził się wam dzisiaj Wybawca, którym jest Chrystus Pan” (Łukasza 2:10, 11). Jezus dorastał w Nazarecie, gdzie po jakimś czasie przeniosła się jego rodzina.

W roku 29 n.e. — dokładnie wtedy, gdy miał się pojawić Mesjasz — Jezus zaczął działać w charakterze proroka Bożego. Miał wówczas „około trzydziestu lat” (Łukasza 3:23). Wielu ludzi uświadomiło sobie, że posłał go Bóg. Mówili: „Wielki prorok został wzbudzony wśród nas” (Łukasza 7:16, 17). A czego Jezus nauczał?

Jezus uczył, by darzyć Boga miłością i czcią. Oznajmił: „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa, a ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swą siłą” (Marka 12:29, 30). Przy innej okazji powiedział: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę” (Łukasza 4:8).

Jezus zachęcał ludzi, by miłowali się nawzajem. Nawoływał: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Marka 12:31). Oświadczył również: „Wszystko, co chcecie, żeby ludzie wam czynili, wy też im podobnie czyńcie; takie w istocie jest znaczenie Prawa i Proroków” (Mateusza 7:12).

Jezus gorliwie mówił innym o Królestwie Bożym. „Muszę oznajmiać dobrą nowinę o królestwie Bożym, gdyż po to zostałem posłany” — powiedział (Łukasza 4:43). Dlaczego orędzie o tym Królestwie jest takie ważne?

Pismo Święte uczy, że Królestwo Boże to niebiański rząd, który obejmie władzę nad ziemią. Na jego czele stoi wyznaczony przez Boga Król, którym jest właśnie Jezus, Mesjasz. Prorok Daniel ujrzał w wizji, jak w niebie Bóg daje Mesjaszowi „panowanie i dostojeństwo oraz królestwo” (Daniela 7:14). Królestwo Boże zaprowadzi na całej ziemi raj i nagrodzi wiernych ludzi życiem wiecznym. Czyż nie jest to najlepsza z nowin?