Sancherib, syn Sargona II, chciał dołączyć do swych sukcesów militarnych także podbój Jerozolimy, tym bardziej że Ezechiasz wycofał się z przymierza, które zawarł z Asyrią jego ojciec, król Achaz. W 14 roku panowania Ezechiasza (732 p.n.e.) Sancherib wyruszył „przeciwko wszystkim warownym miastom Judy i zaczął je zdobywać”. Chcąc ocalić zagrożoną Jerozolimę, Ezechiasz zaproponował Sancheribowi daninę, na co ten zażądał ogromnej sumy w wysokości 300 talentów srebra (ok. 1 982 000 dolarów) i 30 talentów złota (ok. 11 560 000 dolarów). Ezechiasz musiał więc oddać całe srebro ze świątyni i ze skarbca królewskiego, a także metale szlachetne, którymi wcześniej kazał pokryć drzwi i węgary świątyni. To wystarczyło królowi Asyrii, ale tylko na jakiś czas (2Kl 18:13-16).

Niepowodzenie Sancheriba pod Jerozolimą. Zgodnie z przewidywaniami Ezechiasza Sancherib postanowił zaatakować Jerozolimę. Gdy ze swoją armią oblegał silnie obwarowane Lachisz, wysłał do Jerozolimy część wojska oraz dowódców i zażądał kapitulacji miasta. Rzecznikiem Asyryjczyków był rabszak (tytuł wojskowy, a nie imię), płynnie mówiący po hebrajsku. Głośno szydził z Ezechiasza i urągał Jehowie, zarozumiale twierdząc, że Jehowa nie wyzwoli Jerozolimy, tak jak bogowie innych narodów nie zdołali wybawić ziem swych czcicieli z ręki króla Asyrii (2Kl 18:13-35; 2Kn 32:9-15; Iz 36:2-20).

Ezechiasz bardzo się tym zmartwił, ale dalej ufał Jehowie i modlił się do Niego w świątyni. Wysłał też niektórych spośród przełożonych ludu do proroka Izajasza. Za jego pośrednictwem Jehowa odpowiedział, iż Sancherib usłyszy pewną wieść i wróci do swego kraju, gdzie w końcu zostanie zabity (2Kl 19:1-7; Iz 37:1-7). W tym czasie Sancherib wycofał się spod Lachisz do Libny i tam się dowiedział, że wyruszył przeciw niemu Tirhaka, król Etiopii. Mimo to Sancherib posłał do Ezechiasza listy, w których dalej mu groził oraz urągał Jehowie, Bogu Izraela. Ezechiasz rozwinął te chełpliwe listy ‛przed obliczem Jehowy’, który ponownie odpowiedział przez Izajasza, drwiąc z Sancheriba i zapewniając, że Asyryjczycy nie wejdą do Jerozolimy. Oznajmił: „Bronić będę tego miasta, by je wybawić przez wzgląd na samego siebie i przez wzgląd na Dawida, mojego sługę” (2Kl 19:8-34; Iz 37:8-35).

W nocy Jehowa posłał swego anioła, który zgładził 185 000 doborowych żołnierzy Sancheriba, „każdego dzielnego mocarza i wodza, i dowódcę w obozie króla Asyrii, tak iż ten wrócił ze wstydem na twarzy do swej krainy”. W ten sposób zagrożenie ze strony Sancheriba zostało skutecznie zażegnane. Później, „gdy się kłaniał w domu Nisrocha, swego boga, Adrammelech i Sarecer, jego synowie, zabili go mieczem” (2Kn 32:21; Iz 37:36-38).

W odkrytych inskrypcjach opisujących zwycięstwo Sancheriba nad wojskami etiopskimi można przeczytać: „Ezechiasz Judejczyk nie poddał się pod moje jarzmo. Obległem więc 46 jego obwarowanych miast (...) i zdobyłem je (...) Jego samego uwięziłem w Jerozolimie, jego królewskiej rezydencji, jak ptaka w klatce” (S. Gądecki, Archeologia biblijna, Gniezno 1994, t. 1, s. 332). Sancherib nie twierdzi tu, że zdobył Jerozolimę, co poświadcza prawdziwość relacji biblijnej o buncie Ezechiasza przeciwko Asyrii i o niepowodzeniu Sancheriba pod Jerozolimą. Jednak zgodnie z powszechnym u pogańskich królów zwyczajem przechwalania się w inskrypcjach Sancherib podał zawyżoną ilość talentów srebra zapłaconych przez Ezechiasza, bo aż 800, tymczasem Biblia mówi o 300.