W obliczu nieuchronnego ataku chciwego Sancheriba Ezechiasz okazał mądrość i zastosował odpowiednią strategię wojskową. Pozatykał wszystkie źródła wody znajdujące się poza Jerozolimą, żeby w razie oblężenia Asyryjczycy nie mieli do niej dostępu. Umocnił obwarowania miasta oraz „sporządził mnóstwo pocisków i tarcze”. Ale nie pokładał ufności w tym orężu, gdyż dodając otuchy ludowi i dowódcom wojskowym, powiedział: „Bądźcie odważni i silni. Nie bójcie się ani się nie przerażajcie z powodu króla Asyrii i z powodu całego tłumu, który jest z nim; bo więcej jest z nami niż z nim. Z nim jest ramię cielesne, lecz z nami jest Jehowa, nasz Bóg, by nam pomagać i toczyć nasze bitwy” (2Kn 32:1-8).

Ezechiasz bardzo się tym zmartwił, ale dalej ufał Jehowie i modlił się do Niego w świątyni. Wysłał też niektórych spośród przełożonych ludu do proroka Izajasza. Za jego pośrednictwem Jehowa odpowiedział, iż Sancherib usłyszy pewną wieść i wróci do swego kraju, gdzie w końcu zostanie zabity (2Kl 19:1-7; Iz 37:1-7). W tym czasie Sancherib wycofał się spod Lachisz do Libny i tam się dowiedział, że wyruszył przeciw niemu Tirhaka, król Etiopii. Mimo to Sancherib posłał do Ezechiasza listy, w których dalej mu groził oraz urągał Jehowie, Bogu Izraela. Ezechiasz rozwinął te chełpliwe listy ‛przed obliczem Jehowy’, który ponownie odpowiedział przez Izajasza, drwiąc z Sancheriba i zapewniając, że Asyryjczycy nie wejdą do Jerozolimy. Oznajmił: „Bronić będę tego miasta, by je wybawić przez wzgląd na samego siebie i przez wzgląd na Dawida, mojego sługę” (2Kl 19:8-34; Iz 37:8-35).