„Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo” (ŁUK. 6:31).

1, 2. (a) Czym jest Kazanie na Górze? (b) Co omówimy w tym oraz następnym artykule?

JEZUS CHRYSTUS rzeczywiście był Wielkim Nauczycielem. Kiedy jego przeciwnicy religijni wysłali urzędników mających go aresztować, ci wrócili z pustymi rękami i powiedzieli: „Nigdy żaden inny człowiek nie mówił jak ten” (Jana 7:32, 45, 46). Jednym z mistrzowskich wystąpień Jezusa było Kazanie na Górze, zanotowane w rozdziałach od 5 do 7 Ewangelii według Mateusza. Podobne informacje zawiera też Ewangelia według Łukasza 6:20-49.a

² Do najbardziej znanych nauk podanych w tym kazaniu należy tak zwana Złota Reguła, mówiąca o sposobie odnoszenia się do innych. Jezus powiedział: „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo” (Łuk. 6:31). A ileż dobra on sam wyświadczał ludziom! Uzdrawiał chorych, a nawet wskrzeszał zmarłych. Szczególnego dobrodziejstwa zaznali jednak ci, którzy przyjęli głoszoną przez niego dobrą nowinę (odczytaj Łukasza 7:20-22). Jako Świadkowie Jehowy, z przyjemnością uczestniczymy w podobnym dziele głoszenia o Królestwie (Mat. 24:14; 28:19, 20). W tym oraz następnym artykule rozważymy fragmenty Kazania na Górze odnoszące się do tej działalności, a także inne zawarte w nim myśli dotyczące traktowania bliźnich.

Bądź łagodnie usposobiony

3. Jak byś opisał łagodność?

³ Jezus oświadczył: „Szczęśliwi łagodnie usposobieni, gdyż oni odziedziczą ziemię” (Mat. 5:5). W ujęciu biblijnym łagodne usposobienie nie ma nic wspólnego ze słabością. Jest to delikatność, której wymaga od nas Bóg. Przejawia się ona w kontaktach z bliźnimi. Na przykład ‛nikomu nie oddajemy złem za złe’ (Rzym. 12:17-19).

4. Dlaczego ludzie łagodnie usposobieni są szczęśliwi?

⁴ Osoby okazujące łagodność są szczęśliwe, ponieważ „odziedziczą ziemię”. Jezus, który był „łagodnie usposobiony i uniżony w sercu”, jest ‛ustanowionym dziedzicem wszystkiego’ i tym samym głównym Dziedzicem naszej planety (Mat. 11:29; Hebr. 1:2; Ps. 2:8). W Biblii zapowiedziano, że w niebiańskim Królestwie u boku mesjańskiego „syna człowieczego” zasiądą jego współwładcy (Dan. 7:13, 14, 21, 22, 27). Grono 144 000 łagodnie usposobionych pomazańców, będących ‛współdziedzicami z Chrystusem’, obejmie razem z nim ziemskie dziedzictwo (Rzym. 8:16, 17; Obj. 14:1). Pozostali łagodnie usposobieni ludzie dostąpią życia wiecznego na ziemi pod rządami tego Królestwa (Ps. 37:11).

5. Jak wpływa na nas wzorowanie się na Chrystusie w przejawianiu łagodności?

⁵ Gdybyśmy zachowywali się szorstko, wystawialibyśmy na próbę cierpliwość innych i odstręczalibyśmy ich od siebie. Jeśli natomiast przejawiamy taką łagodność jak Chrystus, stajemy się dla pozostałych członków zboru miłym i budującym duchowo towarzystwem. Łagodność należy do owoców, które wydajemy za sprawą ducha Bożego — pod warunkiem że ‛żyjemy i postępujemy według ducha’ (odczytaj Galatów 5:22-25). Niewątpliwie chcemy być zaliczani do ludzi łagodnie usposobionych, którymi kieruje święty duch Jehowy.

Jakże szczęśliwi są miłosierni!

6. Jakie szlachetne przymioty cechują ludzi miłosiernych?

⁶ W Kazaniu na Górze Jezus powiedział też: „Szczęśliwi miłosierni, gdyż im będzie okazane miłosierdzie” (Mat. 5:7). „Miłosierni” okazują tkliwe współczucie, życzliwe względy, a także litość osobom poszkodowanym. Jezus ‛litował się’ nad cierpiącymi i w cudowny sposób przynosił im ulgę (Mat. 14:14; 20:34). Współczucie i życzliwość powinny zatem skłaniać nas do okazywania miłosierdzia (Jak. 2:13).

7. Do czego pobudzała Jezusa litość?

⁷ Gdy pewnego razu Jezus w drodze na odpoczynek spotkał tłum ludzi, „ulitował się nad nimi, gdyż byli jak owce bez pasterza”. Dlatego „zaczął ich nauczać wielu rzeczy” (Marka 6:34). Ileż radości zaznajemy, gdy podobnie przekazujemy innym orędzie Królestwa i mówimy im o wielkim miłosierdziu Boga!

8. Dlaczego osoby miłosierne zaznają szczęścia?

⁸ Osoby miłosierne są szczęśliwe ze względu na to, że również im jest okazywane miłosierdzie. Gdy traktujemy drugich miłosiernie, zazwyczaj odpłacają nam tym samym (Łuk. 6:38). Ponadto Jezus powiedział: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy” (Mat. 6:14). Jedynie człowiek miłosierny zaznaje szczęścia wynikającego ze świadomości, że Bóg przebacza mu grzechy i darzy go uznaniem.

Dlaczego „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi

9. Jak będziemy postępować, jeśli jesteśmy pokojowo usposobieni?

⁹ Wymieniając kolejny powód do szczęścia, Jezus oznajmił: „Szczęśliwi pokojowo usposobieni, gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’” (Mat. 5:9). Grecki wyraz przetłumaczony tu na „pokojowo usposobieni” dosłownie znaczy „czyniący pokój”. Jeśli chcemy zaliczać się do takich osób, nie będziemy popierać ani dopuszczać się niczego, co mogłoby ‛rozdzielić tych, którzy się dobrze znają’ — na przykład rzucać oszczerstw (Prz. 16:28). Słowem i czynem będziemy zabiegać o pokój w zborze i poza nim (Hebr. 12:14). Dołożymy szczególnych starań, by pozostawać w pokojowych stosunkach z Jehową Bogiem (odczytaj 1 Piotra 3:10-12).

10. Dlaczego ludzie „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi?

¹⁰ Jezus oświadczył, że „pokojowo usposobieni” są szczęśliwi, „gdyż oni będą nazwani ‚synami Bożymi’”. Namaszczeni chrześcijanie otrzymują „prawo stać się dziećmi Bożymi”, ponieważ przejawiają wiarę w Jezusa jako Mesjasza (Jana 1:12; 1 Piotra 2:24). A co powiedzieć o jego pokojowo nastawionych „drugich owcach”? Jezus będzie dla nich „Wiekuistym Ojcem” w okresie tysiącletnich rządów sprawowanych razem ze swymi niebiańskimi współdziedzicami (Jana 10:14, 16; Izaj. 9:6; Obj. 20:6). Po upływie tego okresu ci pokojowo usposobieni ludzie w najpełniejszym sensie staną się ziemskimi dziećmi Bożymi (1 Kor. 15:27, 28).

11. Jak będziemy traktować innych, jeśli kierujemy się „mądrością z góry”?

¹¹ Aby cieszyć się zażyłą więzią z Jehową, „Bogiem pokoju”, musimy naśladować Jego przymioty, między innymi pokojowe nastawienie (Filip. 4:9). Jeśli kierujemy się „mądrością z góry”, będziemy odnosić się do bliźnich pokojowo (Jak. 3:17). Staniemy się naprawdę szczęśliwymi czynicielami pokoju.

„Niech wasze światło świeci”

12. (a) Co Jezus powiedział na temat duchowego światła? (b) Jak możemy pozwalać świecić swemu światłu?

¹² Traktujemy drugich najlepiej jak można, gdy dopomagamy im w korzystaniu z duchowego światła od Boga (Ps. 43:3). Jezus powiedział swym uczniom, że są „światłem świata”, i polecił im je roztaczać, tak by ludzie widzieli ich „szlachetne uczynki”, czyli dobro wyświadczane bliźnim. Dzięki temu duchowe światło miało świecić „przed ludźmi”, a więc ku ich pożytkowi (odczytaj Mateusza 5:14-16). Obecnie pozwalamy świecić swemu światłu, gdy udzielamy innym życzliwej pomocy oraz uczestniczymy w dziele rozgłaszania dobrej nowiny „po całym świecie”, wśród „wszystkich narodów” (Mat. 26:13; Marka 13:10). To naprawdę wyjątkowy zaszczyt!

13. Co dostrzegają u nas inni?

¹³ „Nie można ukryć miasta położonego na górze” — rzekł Jezus. Miasto znajdujące się na górze łatwo dostrzec. Podobnie inni dostrzegają u nas jako głosicieli Królestwa szlachetne uczynki oraz takie przymioty, jak umiar i czystość (Tyt. 2:1-14).

14. (a) Jakich lamp używano w I wieku? (b) Jak możemy dowieść, że nie ukrywamy światła pod korcem?

¹⁴ Jezus mówił, że lampę zapala się i stawia nie pod korcem, lecz na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. W I wieku powszechnie używano lamp w postaci naczyń ceramicznych z olejem (zazwyczaj oliwą z oliwek) i knotem, który nim nasiąkał i dzięki temu płonął. Lampa, często umieszczana na specjalnej podstawie z drewna lub metalu, dawała światło przebywającym w danym pomieszczeniu. Nikt nie stawiał zapalonej lampy pod korcem, czyli dużym koszem o pojemności około dziewięciu litrów. Jezus zachęcał więc uczniów, aby nie ukrywali swego duchowego światła pod symbolicznym korcem. Powinniśmy je roztaczać i nigdy nie pozwolić, by sprzeciw bądź prześladowanie skłoniły nas do zatajania prawdy biblijnej lub zatrzymywania jej dla siebie.

15. Jak nasze „szlachetne uczynki” oddziałują na niektóre osoby?

¹⁵ Następnie Jezus oznajmił uczniom: „Podobnie niech wasze światło świeci przed ludźmi, żeby widzieli wasze szlachetne uczynki i wychwalali waszego Ojca, który jest w niebiosach”. Niektórzy dzięki naszym „szlachetnym uczynkom” wychwalają Boga, stając się Jego sługami. Cóż za wspaniały bodziec, by nadal ‛świecić jako źródła światła na świecie’! (Filip. 2:15).

16. Co jest konieczne, jeśli chcemy być „światłem świata”?

¹⁶ Jeżeli chcemy być „światłem świata”, musimy uczestniczyć w dziele głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Jednak to nie wszystko. Apostoł Paweł napisał: „Dalej chodźcie jako dzieci światła, gdyż na owoc światła składa się wszelka dobroć i prawość, i prawda” (Efez. 5:8, 9). Musimy zatem świecić przykładem pod względem bogobojnego postępowania. Winniśmy usłuchać rady apostoła Piotra: „Trwajcie w swym szlachetnym postępowaniu wśród narodów, żeby w tym, co mówią przeciw wam niczym złoczyńcom, mogły dzięki waszym szlachetnym uczynkom, których są naocznymi świadkami, wychwalać Boga w jego dniu przeglądu” (1 Piotra 2:12). Ale co zrobić, jeśli nadwerężyły się nasze stosunki z którymś współwyznawcą?

„Zawrzyj pokój ze swym bratem”

17-19. (a) Czym był „dar” wspomniany w Mateusza 5:23, 24? (b) Jak ważne jest pojednanie się z bratem i jak wskazał na to Jezus?

¹⁷ W Kazaniu na Górze Jezus ostrzegł uczniów, żeby nie trwali w srogim gniewie na brata ani nie żywili do niego pogardy. Mieli natomiast szybko zawrzeć pokój z urażonym współwyznawcą (odczytaj Mateusza 5:21-25). Przeanalizujmy dokładniej radę Jezusa. Gdybyś przyniósł swój dar do ołtarza, a tam przypomniał sobie, że twój brat ma coś przeciwko tobie, to co miałbyś zrobić? Należało zostawić dar przed ołtarzem i pójść pogodzić się z bratem. Dopiero wtedy można było wrócić i ofiarować dar.

¹⁸ „Darem” tym często była ofiara składana w świątyni Jehowy. Ofiary ze zwierząt, wymagane w Prawie Mojżeszowym jako element oddawania czci Bogu, odgrywały w Izraelu bardzo ważną rolę. Ale istotniejsze niż złożenie daru było uporządkowanie stosunków z kimś, kto czuł się urażony. „Zostaw swój dar tam przed ołtarzem i odejdź” — oświadczył Jezus. „Najpierw zawrzyj pokój ze swym bratem, a potem, wróciwszy, złóż swój dar”. Pojednanie się ze współwyznawcą było pilniejsze niż wywiązanie się z obowiązku nałożonego przez Prawo.

¹⁹ Słowa Jezusa nie dotyczyły jedynie określonych ofiar i wykroczeń. Jeżeli ofiarodawca przypomniał sobie, że ktoś wysuwa przeciw niemu jakiś zarzut, powinien był odwlec złożenie daru ofiarnego. Jeśli zamierzał ofiarować zwierzę, miał je zostawić „przed ołtarzem” całopalnym na dziedzińcu kapłańskim świątyni i bezzwłocznie pójść rozwiązać problem. Dopiero potem miał wrócić i złożyć dar.

20. Dlaczego powinniśmy szybko uporządkować sprawę z bratem, z którym się pogniewaliśmy?

²⁰ Z Bożego punktu widzenia nasze stosunki z braćmi są istotnym elementem prawdziwego wielbienia. Ofiary ze zwierząt nie miały dla Jehowy żadnego znaczenia, jeśli ofiarodawcy źle traktowali bliźnich (Mich. 6:6-8). Dlatego Jezus zachęcił uczniów, żeby ‛szybko uregulowali sprawy’ (Mat. 5:25). Podobnej rady udzielił Paweł: „Bądźcie srodze zagniewani, a jednak nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad waszym rozdrażnieniem ani nie zostawiajcie miejsca Diabłu” (Efez. 4:26, 27). Jeśli słusznie się rozgniewamy, powinniśmy niezwłocznie zażegnać nieporozumienie, aby nie trwać w rozdrażnieniu i tym samym nie pozwolić Diabłu tego wykorzystać (Łuk. 17:3, 4).

Zawsze traktuj innych z szacunkiem

21, 22. (a) Jak możemy wprowadzać w czyn omówione rady Jezusa? (b) Co rozważymy w następnym artykule?

²¹ Przeanalizowanie niektórych wypowiedzi Jezusa z Kazania na Górze powinno nam pomóc odnosić się do innych życzliwie i z szacunkiem. Mimo niedoskonałości wszyscy możemy wprowadzać w czyn rady Jezusa, ponieważ ani on, ani nasz niebiański Ojciec nie stawiają nam wygórowanych wymagań. Dzięki modlitwie, szczerym staraniom oraz błogosławieństwu Jehowy możemy być łagodni, miłosierni oraz pokojowo usposobieni. Potrafimy odbijać duchowe światło, które przysparza chwały Jehowie. A w razie potrzeby zdołamy zawrzeć pokój ze współwyznawcą.

²² W zakres wielbienia Boga, które cieszy się Jego uznaniem, wchodzi należyte traktowanie bliźnich (Marka 12:31). W następnym artykule rozważymy kolejne fragmenty Kazania na Górze, które pomogą nam nieustannie wyświadczać dobro drugim. Warto jednak porozmyślać jeszcze nad omówionymi wskazówkami z tego niezrównanego przemówienia Jezusa i zapytać siebie: Jak naprawdę traktuję innych?

[Przypis]

„Wciąż (...) czyńcie dobrze” (ŁUK. 6:35).

1, 2. Dlaczego wyświadczanie dobra innym często nie jest łatwe?

WYŚWIADCZANIE dobra bliźnim bywa trudne. Ci, którym okazujemy miłość, mogą jej nie odwzajemniać. Mimo iż zabiegamy o duchowe dobro ludzi, starając się dzielić z nimi „chwalebną dobrą nowiną szczęśliwego Boga” i Jego Syna, wiele osób bywa obojętnych lub niewdzięcznych (1 Tym. 1:11). Inni okazują się pełnymi nienawiści „nieprzyjaciółmi Chrystusowego pala męki” (Filip. 3:18). Jak zatem, będąc chrześcijanami, powinniśmy ich traktować?

² Jezus Chrystus oświadczył uczniom: „Wciąż miłujcie swych nieprzyjaciół i czyńcie dobrze” (Łuk. 6:35). Przeanalizujmy tę zachętę. Pożytek odniesiemy też z innych wypowiedzi Jezusa dotyczących wyświadczania dobra bliźnim.

„Miłujcie swych nieprzyjaciół”

3. (a) Streść wypowiedź Jezusa zanotowaną w Mateusza 5:43-45. (b) Jaki pogląd na temat Żydów i nie-Żydów krzewili ówcześni przywódcy religijni?

³ W słynnym Kazaniu na Górze Jezus zachęcił słuchaczy, by miłowali swych nieprzyjaciół oraz modlili się za swych prześladowców (odczytaj Mateusza 5:43-45). Słuchający go Żydzi znali nakaz Boży: „Nie wolno ci wywierać pomsty ani żywić urazy do synów swego ludu; i masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Kapł. 19:18). Żydowscy przywódcy religijni z I wieku twierdzili, że określenia ‛synowie twego ludu’ oraz ‛twój bliźni’ odnoszą się wyłącznie do Żydów. Prawo Mojżeszowe oddzielało Izraelitów od innych narodów, rozwinął się jednak pogląd, że wszyscy nie-Żydzi są nieprzyjaciółmi i każdego z nich należy mieć w nienawiści.

4. Jak uczniowie Jezusa mieli odnosić się do swych nieprzyjaciół?

⁴ Tymczasem Jezus oświadczył: „Miłujcie swych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mat. 5:44). Uczniowie mieli więc darzyć miłością wszystkich okazujących im wrogość. Według ewangelisty Łukasza Jezus rzekł: „Wam, którzy słuchacie, mówię: Miłujcie swych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie tych, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy was znieważają” (Łuk. 6:27, 28). Wzorem osób, które w I wieku n.e. zastosowały się do słów Jezusa, ‛nienawidzącym nas czynimy dobrze’, gdy na przejawy wrogości z ich strony reagujemy uprzejmością. ‛Tych, którzy nas przeklinają, błogosławimy’ w ten sposób, że rozmawiamy z nimi życzliwie. A za ‛tych, którzy nas prześladują’, stosując przemoc fizyczną lub inne formy znieważania, zanosimy modlitwy. Gorąco i z miłością prosimy Jehowę, żeby prześladowcy zmienili swoje nastawienie i poczynili kroki, którymi zjednają sobie Jego przychylność.

5, 6. Dlaczego powinniśmy miłować swych nieprzyjaciół?

⁵ Dlaczego mamy miłować nieprzyjaciół? „Żebyście się okazali synami waszego Ojca, który jest w niebiosach” — wyjaśnił Jezus (Mat. 5:45). Jeżeli uwzględniamy tę radę, stajemy się „synami” Boga w tym sensie, iż naśladujemy Jehowę, który ‛sprawia, że jego słońce wschodzi nad niegodziwymi i dobrymi, a deszcz pada na prawych i nieprawych’. Jak to ujął Łukasz w swoim sprawozdaniu, Bóg „jest życzliwy dla niewdzięcznych i niegodziwych” (Łuk. 6:35).

⁶ Aby uzmysłowić swym uczniom znaczenie miłowania nieprzyjaciół, Jezus powiedział: „Jeśli miłujecie tych, którzy was miłują, jaką macie nagrodę? Czy tego samego nie czynią także poborcy podatkowi? A jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż nadzwyczajnego czynicie? Czy tego samego nie czynią także ludzie z narodów?” (Mat. 5:46, 47). Gdybyśmy darzyli miłością jedynie tych, którzy ją odwzajemniają, nie zasługiwalibyśmy na żadną „nagrodę”, czyli łaskę od Boga. Przecież nawet poborcy podatkowi, będący na ogół w pogardzie, przejawiali miłość wobec tych, którzy ich miłowali (Łuk. 5:30; 7:34).

7. Dlaczego pozdrawianie tylko naszych braci nie byłoby niczym nadzwyczajnym?

⁷ Powszechnie używane wśród Żydów pozdrowienie obejmowało słowo „pokój” (Sędz. 19:20; Jana 20:19). Wyrażano nim życzenie zdrowia, pomyślności i powodzenia. Gdybyśmy pozdrawiali jedynie osoby uznawane przez nas za braci, nie czynilibyśmy nic nadzwyczajnego. Jak wyjaśnił Jezus, postępowali tak również „ludzie z narodów”.

8. Co oznacza zachęta Jezusa: ‛Macie być doskonali’?

⁸ Z powodu odziedziczonego grzechu uczniowie Chrystusa nie mogli być doskonali, bez skazy (Rzym. 5:12). A jednak tę część swego wystąpienia Jezus zakończył słowami: „Macie zatem być doskonali, tak jak wasz Ojciec niebiański jest doskonały” (Mat. 5:48). Tym samym zachęcił słuchaczy, by naśladowali „Ojca niebiańskiego”, Jehowę, udoskonalając swą miłość przez objęcie nią także nieprzyjaciół. Tego samego oczekuje się od nas.

Dlaczego należy przebaczać?

9. Co w myśl modlitwy wzorcowej wchodzi w zakres wyświadczania dobra drugim?

⁹ Dobro wyświadczamy również wtedy, gdy miłosiernie wybaczamy komuś, kto przeciw nam zgrzeszył. Modlitwa wzorcowa podana przez Jezusa zawiera między innymi takie słowa: „Przebacz nam nasze winy [dosłownie: „długi”], jak i my przebaczyliśmy winnym wobec nas” (Mat. 6:12; zob. Grecko-polski Nowy Testament, wydanie interlinearne z kodami gramatycznymi). Rzecz jasna nie chodzi tu o zobowiązania finansowe. Ze sprawozdania Łukasza wynika, że Jezus miał na myśli „grzechy”, gdyż czytamy: „Przebacz nam nasze grzechy, bo my sami też przebaczamy każdemu, kto jest winny [dosłownie: „każdemu dłużnemu”] wobec nas” (Łuk. 11:4).

10. Jak możemy naśladować Boga pod względem przebaczania?

¹⁰ Powinniśmy naśladować Boga, który chętnie przebacza skruszonym grzesznikom. Apostoł Paweł napisał: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył” (Efez. 4:32). A psalmista Dawid oświadczył: „Jehowa jest miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu i obfitujący w lojalną życzliwość. (...) Nie postąpił z nami według naszych grzechów ani nie sprowadził na nas tego, na co zasługujemy za swe przewinienia. (...) Jak daleko jest wschód słońca od jego zachodu, tak daleko odsunął od nas nasze występki. Jak ojciec okazuje miłosierdzie swoim synom, tak Jehowa okazał miłosierdzie tym, którzy się go boją. Bo on dobrze wie, jak jesteśmy ukształtowani, pamiętając, żeśmy prochem” (Ps. 103:8-14).

11. Komu Bóg przebacza grzechy?

¹¹ Człowiek może dostąpić Bożego przebaczenia jedynie wtedy, gdy uprzednio sam wybaczył tym, którzy zgrzeszyli przeciwko niemu (Marka 11:25). Dla podkreślenia tej myśli Jezus dodał: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich wykroczenia, to wasz Ojciec niebiański i wam przebaczy; jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to wasz Ojciec także nie przebaczy waszych wykroczeń” (Mat. 6:14, 15). Bóg rzeczywiście odpuszcza winy tylko tym, którzy chętnie zdobywają się na to samo wobec innych. Sposobem na wyświadczanie dobra jest więc zastosowanie się do rady Pawła: „Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy” (Kol. 3:13).

„Przestańcie osądzać”

12. Jakiej rady na temat osądzania innych udzielił Jezus?

¹² W Kazaniu na Górze Jezus wspomniał jeszcze o innym sposobie wyświadczania dobra. Zachęcił słuchaczy, by przestali osądzać bliźnich, a potem unaocznił to dobitnym przykładem (odczytaj Mateusza 7:1-5). Rozważmy, co miał na myśli, mówiąc: „Przestańcie osądzać”.

13. W jakim sensie słuchacze Jezusa mieli ‛uwalniać’?

¹³ Sprawozdanie Mateusza zawiera następujące słowa Jezusa: „Przestańcie osądzać, żebyście nie byli osądzeni” (Mat. 7:1). A według Łukasza Jezus oświadczył: „Przestańcie osądzać, a na pewno nie będziecie osądzeni, i przestańcie potępiać, a na pewno nie będziecie potępieni. Uwalniajcie, a będziecie uwolnieni” (Łuk. 6:37). Faryzeusze surowo osądzali innych, opierając się na niebiblijnych tradycjach. Toteż Jezus wezwał wszystkich słuchaczy, którzy osądzali bliźnich, by tego zaprzestali. Mieli ‛uwalniać’, czyli przebaczać cudze niedociągnięcia. Podobnej rady, którą przytoczono wcześniej, udzielił apostoł Paweł.

14. Do czego uczniowie Jezusa zachęcali tych, którym przebaczali?

¹⁴ Przebaczając innym, uczniowie Jezusa pobudzali ich do przejawiania takiego samego nastawienia. Jezus powiedział: „Jakim sądem osądzacie, takim będziecie osądzeni, i jaką miarą odmierzacie, taką wam odmierzą” (Mat. 7:2). Jeśli chodzi o sposób traktowania bliźnich, zbieramy to, co siejemy (Gal. 6:7).

15. Jak Jezus ukazał, że przejawianie nazbyt krytycznej postawy jest niewłaściwe?

¹⁵ Aby wskazać, jak niewłaściwa jest nazbyt krytyczna postawa, Jezus zapytał: „Czemu więc patrzysz na słomkę w oku twego brata, a nie bierzesz pod uwagę belki we własnym oku? Albo jak możesz powiedzieć do swego brata: ‚Pozwól mi wyjąć słomkę z twego oka’, gdy oto w twoim własnym oku jest belka?” (Mat. 7:3, 4). Człowiek skłonny do krytykowania drugich dostrzega mały defekt w „oku” swego brata. Sugeruje, iż ma on osłabioną zdolność postrzegania i właściwej oceny. Chociaż wada jest nieznaczna — niczym słomka — krytykant proponuje, że ją usunie. Obłudnie oferuje bratu pomoc w uzyskaniu lepszego obrazu sytuacji.

16. Dlaczego można powiedzieć, że faryzeusze mieli w oku „belkę”?

¹⁶ Szczególnie krytyczne nastawienie do innych mieli żydowscy przywódcy religijni. Oto przykład. Gdy pewien uzdrowiony niewidomy oświadczył, że Jezus pochodzi od Boga, faryzeusze zaprotestowali: „Narodziłeś się cały w grzechach, a nas nauczasz?” (Jana 9:30-34). Jeśli chodzi o duchowy wzrok i zdolność oceny, faryzeusze mieli w oku „belkę” i byli zupełnie zaślepieni. Dlatego Jezus dobitnie zwrócił się do słuchaczy: „Obłudniku! Najpierw wyjmij belkę z własnego oka, a wtedy będziesz wyraźnie widział, jak wyjąć słomkę z oka swego brata” (Mat. 7:5; Łuk. 6:42). Jeśli jesteśmy zdecydowani wyświadczać dobro innym i dobrze ich traktować, nie będziemy surowymi cenzorami nieustannie doszukującymi się w oku brata symbolicznej słomki. Świadomi własnej niedoskonałości, zechcemy wystrzegać się osądzania i krytykowania współwyznawców.

Jak powinniśmy traktować bliźnich

17. Jak w myśl Mateusza 7:12 powinniśmy traktować bliźnich?

¹⁷ W dalszej części Kazania na Górze Jezus wyjaśnił, że Bóg traktuje po ojcowsku swych sług i odpowiada na ich modlitwy (odczytaj Mateusza 7:7-12). Warto zauważyć, że w tym kontekście Jezus podał następującą regułę: „Dlatego wszystko, co chcecie, żeby ludzie wam czynili, wy też im podobnie czyńcie” (Mat. 7:12). Jedynie takim odnoszeniem się do bliźnich możemy dowieść, że należymy do grona prawdziwych naśladowców Chrystusa.

18. Jak „Prawo” wskazywało na to, że powinniśmy traktować innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani?

¹⁸ Zachętę do traktowania innych tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani, Jezus uzupełnił słowami: „Takie w istocie jest znaczenie Prawa i Proroków”. Gdy odnosimy się do drugich w sposób nakreślony przez Jezusa, postępujemy zgodnie z duchem „Prawa” — czyli pism, które składają się na część Biblii od Księgi Rodzaju do Powtórzonego Prawa. Wyjawiają one zamierzenie Jehowy dotyczące pojawienia się „potomstwa”, mającego usunąć zło, a ponadto zawierają Prawo, które w roku 1513 p.n.e. Bóg dał za pośrednictwem Mojżesza narodowi izraelskiemu (Rodz. 3:15). Wyraźnie uzmysławiało ono Izraelitom między innymi to, że mają być sprawiedliwi, a nie stronniczy, oraz wyświadczać dobro osobom uciśnionym i osiadłym przybyszom (Kapł. 19:9, 10, 15, 34).

19. Jak z ksiąg „Proroków” wynika, że powinniśmy czynić dobro?

¹⁹ Wspominając o „Prorokach”, Jezus miał na myśli prorocze księgi Pism Hebrajskich. Zawierają one proroctwa mesjańskie, które spełniły się na Chrystusie. Z ksiąg tych wynika też, że Bóg błogosławi swym sługom, gdy czynią to, co słuszne w Jego oczach, i właściwie odnoszą się do drugich. Na przykład w proroctwie Izajasza skierowano do Izraelitów następującą radę: „Przestrzegajcie sprawiedliwości i czyńcie to, co prawe. (...) Szczęśliwy jest śmiertelnik, który to czyni, i syn człowieczy, który się tego trzyma, (...) i strzeże swej ręki, żeby nie czynić nic złego” (Izaj. 56:1, 2). Bóg oczekuje więc od swych sług czynienia dobra.

Zawsze wyświadczaj innym dobro

20, 21. Jak tłumy zareagowały na Jezusowe Kazanie na Górze i dlaczego warto rozmyślać nad jego treścią?

²⁰ Rozważyliśmy jedynie kilka z wielu ważnych myśli, które Jezus omówił w niezrównanym Kazaniu na Górze. Ale i tak łatwo nam zrozumieć reakcję słuchających go wtedy osób. W natchnionym sprawozdaniu ewangelicznym czytamy: „A gdy Jezus zakończył te słowa, skutek był taki, iż tłumy były niezmiernie zdumione jego sposobem nauczania; bo nauczał ich jak ktoś mający władzę, a nie jak ich uczeni w piśmie” (Mat. 7:28, 29).

²¹ Jezus Chrystus z całą pewnością okazał się zapowiedzianym „Cudownym Doradcą” (Izaj. 9:6). W Kazaniu na Górze dowiódł, że doskonale zna pogląd swego niebiańskiego Ojca na różne sprawy. Oprócz myśli, które przeanalizowaliśmy, poruszył również kwestie dotyczące na przykład prawdziwego szczęścia, wystrzegania się niemoralności, prawego postępowania czy też zapewnienia sobie bezpiecznej i radosnej przyszłości. Zechciej raz jeszcze uważnie i z modlitwą przeczytać rozdziały od 5 do 7 Ewangelii według Mateusza. Zastanów się nad zawartymi tam wybornymi radami Jezusa. Stosuj się do nich w życiu, a wtedy łatwiej ci będzie zyskać uznanie Boże, właściwie traktować innych i wciąż czynić dobro.