„Zgładzony” w połowie tygodnia. Dalej Gabriel oznajmił Danielowi: „A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Mesjasz zostanie zgładzony i nie będzie miał nic dla siebie” (Dn 9:26). W jakiś czas po upływie ‛siedmiu i sześćdziesięciu dwóch tygodni’, a ściślej: trzy i pół roku później, Chrystus został zgładzony na palu męki i oddał wszystko, co miał, na okup za ludzkość (Iz 53:8). Z Biblii wynika, że pierwszą połowę ostatniego „tygodnia” Jezus poświęcił na służbę publiczną. Pewnego razu, najprawdopodobniej jesienią 32 r. n.e., podał przykład o drzewie figowym (niewątpliwie wyobrażającym naród żydowski; por. Mt 17:15-20; 21:18, 19, 43), które „od trzech lat” nie owocowało. Winogrodnik powiedział właścicielowi winnicy: „Panie, zostaw je jeszcze na ten rok, aż je okopię i obłożę gnojem; i jeśli w przyszłości wyda owoc, to dobrze, jeśli zaś nie, to je zetniesz” (Łk 13:6-9). Jezus mógł mieć tutaj na myśli czas swojej służby, którą pełnił na rzecz tego niewdzięcznego narodu już jakieś trzy lata i którą miał kontynuować jeszcze przez część czwartego roku.

„Połowa tygodnia”, czyli siedmiu lat, przypada po upływie trzech i pół roku. Ponieważ 70 „tydzień” rozpoczął się jesienią 29 r. n.e., gdy Jezus został ochrzczony i namaszczony na Chrystusa, połowa tego „tygodnia” zakończyła się wiosną r. 33, a ściślej: w dniu Paschy (14 Nisan), który według kalendarza gregoriańskiego przypadł w owym roku na 1 kwietnia (zob. WIECZERZA PAŃSKA [Kiedy ustanowiona]). Apostoł Paweł wyjaśnia, że Jezus ‛przyszedł wykonać wolę Boga’, która polegała na ‛usunięciu pierwszego [ofiar i darów ofiarnych przewidzianych w Prawie], żeby ustanowić drugie’. Nastąpiło to wtedy, gdy złożył w ofierze własne ciało (Heb 10:1-10).