Zaginiona owca i zgubiona moneta

5, 6. (a) Jakie dwa krótkie przykłady podał Jezus? (b) Co te przykłady mówią nam o Jehowie?

⁵ Chcąc przedstawić słuchaczom pogląd Jehowy na tych, którzy zbłądzili, Jezus opowiedział dwa zwięzłe przykłady. Pierwszy był o pasterzu. Jezus oznajmił: „Któryż człowiek spośród was, gdy ma sto owiec i zgubi jedną z nich, nie pozostawi na pustkowiu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie za zagubioną, aż ją znajdzie? A znalazłszy, wkłada ją na swe barki i się raduje. A po przyjściu do domu zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc do nich: ‚Radujcie się ze mną, gdyż znalazłem moją owcę, która zaginęła’. Mówię wam, że tak samo będzie więcej radości w niebie z jednego grzesznika okazującego skruchę niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu prawych, którym skrucha nie jest potrzebna” (Łukasza 15:4-7).

7. Jakie dwie wskazówki zawierają przykłady o zaginionej owcy i zgubionej monecie?

⁷ Czego możemy się nauczyć z tych zwięzłych przykładów? Wskazują one, 1) jakie uczucia powinniśmy żywić wobec tych, którzy osłabli, i 2) co winniśmy czynić, żeby im pomóc. Przeanalizujmy te dwie sprawy.

Zaginione, ale wciąż cenne

8. (a) Jak pasterz i kobieta zareagowali na stratę? (b) O jakim stosunku do tego, co zaginęło, świadczy ich reakcja?

⁸ W obu podanych przykładach właściciele coś utracili. Przyjrzyjmy się jednak ich reakcjom. Pasterz nie powiedział: „Co tam jedna owca, mam ich jeszcze 99. Obejdę się bez niej”. Kobieta nie mówiła: „Jedna moneta to mała strata. I tak mam jeszcze dziewięć”. Przeciwnie, pasterz szukał zaginionej owcy, jak gdyby była to jego jedyna owca.

Co nam to uzmysławia?

9. Co ilustruje troska pasterza i kobiety z omawianych przykładów?

⁹ Zwróćmy uwagę na wnioski wysnute przez Jezusa: „Tak samo będzie więcej radości w niebie z jednego grzesznika okazującego skruchę” oraz „Tak samo, mówię wam, wśród aniołów Bożych powstaje radość z jednego grzesznika, który okazuje skruchę”. A zatem troska pasterza i wspomnianej kobiety w pewnym stopniu odzwierciedla uczucia Jehowy i Jego niebiańskich stworzeń. Podobnie jak zaginiona owca i moneta pozostały cenne dla swych właścicieli, tak samo cenni są w oczach Jehowy ci, którzy zbłądzili i stracili kontakt z ludem Bożym (Jeremiasza 31:3). Mogą oni być słabi duchowo, ale niekoniecznie zbuntowani. Mimo utraty sił zapewne w jakiejś mierze dalej spełniają wymagania Jehowy (Psalm 119:176; Dzieje 15:29). Dlatego jak to bywało w przeszłości, Jehowa nie śpieszy się, by ‛odrzucić ich sprzed swego oblicza’ (2 Królów 13:23).

10, 11. (a) Jak powinniśmy się zapatrywać na tych, którzy się oddalili od zboru? (b) Jak według dwóch przykładów Jezusa możemy uzewnętrzniać swą troskę o takie osoby?

¹⁰ Wzorem Jehowy i Jezusa jesteśmy głęboko zasmuceni sytuacją osób, które osłabły i nie utrzymują kontaktu ze zborem chrześcijańskim (Ezechiela 34:16; Łukasza 19:10). Uważamy je za owce zaginione — a nie na zawsze stracone. Nie myślimy sobie: „Po co się przejmować jedną słabą osobą. Zbór dobrze sobie radzi bez niej”. Przeciwnie, na tych, którzy nie mają kontaktu ze zborem, lecz chcą wrócić, patrzymy tak jak Jehowa — wciąż są dla nas cenni.

¹¹ Jak jednak moglibyśmy uzewnętrzniać swe uczucia? Z dwóch podanych przykładów Jezusa wynika, że możemy to robić, 1) wykazując inicjatywę, 2) przejawiając delikatność i 3) pałając gorliwością. Przeanalizujmy te czynniki po kolei.

Wykazuj inicjatywę

12. Co o postawie pasterza mówią nam słowa „pójdzie za zagubioną”?

¹² W pierwszym przykładzie Jezus mówi, że pasterz „pójdzie za zagubioną” owcą. Pasterz wykazuje więc inicjatywę i zdobywa się na wysiłek, aby odnaleźć zabłąkaną owcę. Nie zrażają go trudności, niebezpieczeństwa ani odległość. Szuka wytrwale — „aż ją znajdzie” (Łukasza 15:4).

13. Jak starożytni mężowie wiary pomagali słabym i jak możemy naśladować te biblijne przykłady?

¹³ Jeśli ktoś silny duchowo chce pomóc osobie potrzebującej zachęty, również musi niejednokrotnie wykazać inicjatywę. Tak właśnie postępowali starożytni mężowie wiary. Na przykład gdy Jonatan, syn króla Saula, zauważył, że jego serdeczny przyjaciel potrzebuje pokrzepienia, „wstał i poszedł do Dawida do Choresz, aby jego rękę umocnić w Bogu” (1 Samuela 23:15, 16). Kiedy setki lat później namiestnik Nehemiasz dostrzegł, iż jego żydowscy bracia tracą siły, ‛natychmiast wstał’ i zachęcił ich, by ‛pamiętali o Jehowie’ (Nehemiasza 4:14). Podobnie my dzisiaj musimy ‛wstać’, czyli wykazać inicjatywę, by umocnić słabych. Ale kto w zborze powinien tak czynić?

14. Kto w zborze chrześcijańskim powinien wspierać słabych?

¹⁴ Zwłaszcza chrześcijańscy starsi mają obowiązek ‛umacniać słabe ręce i wzmacniać chwiejące się kolana’, a także mówić „do zatroskanych w sercu: ‚Bądźcie silni. Nie lękajcie się’” (Izajasza 35:3, 4; 1 Piotra 5:1, 2). Zauważmy jednak, że wezwanie Pawła: „Pocieszajcie swą mową dusze przygnębione” i „wspierajcie słabych” nie zostało skierowane tylko do starszych. Adresatem tych słów był cały „zbór Tesaloniczan” (1 Tesaloniczan 1:1; 5:14). A zatem do wspierania słabych są zobowiązani wszyscy chrześcijanie. Podobnie jak pasterz z przykładu Jezusa, każdy chrześcijanin powinien pragnąć ‛pójść za zagubioną owcą’. Oczywiście najlepsze rezultaty daje współpraca ze starszymi. Czy mógłbyś więc coś zrobić, by pomóc komuś słabszemu w zborze?

Bądź delikatny

15. Jak postąpił pasterz i dlaczego?

¹⁵ Jak postępuje pasterz, gdy znajdzie zaginioną owcę? „Wkłada ją na swe barki” (Łukasza 15:5). Jakże wzruszający i wymowny szczegół! Owca być może błąkała się dniami i nocami po nieznanym terenie, narażona na niebezpieczeństwo ze strony polujących lwów (Hioba 38:39, 40). Niewątpliwie osłabła wskutek braku pożywienia. Jest zbyt wycieńczona, by o własnych siłach pokonać przeszkody na drodze powrotnej do owczarni. Dlatego pasterz schyla się, delikatnie podnosi owcę i pokonuje różne trudności, by zanieść ją z powrotem do trzody. Jak możemy naśladować jego troskę?

16. Dlaczego powinniśmy być delikatni niczym pasterz wobec zabłąkanej owcy?

¹⁶ Osoba, która utraciła kontakt ze zborem, bywa wyczerpana pod względem duchowym. Podobnie jak owca oddzielona od pasterza, może się błąkać bezcelowo po świecie najeżonym niebezpieczeństwami. Pozbawiona ochrony, jaką gwarantuje owczarnia, czyli zbór chrześcijański, jest szczególnie podatna na ataki Diabła, który „krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Ponadto jest wycieńczona, bo nie korzystała z pokarmu duchowego. Dlatego o własnych siłach zapewne nie zdoła przezwyciężyć przeszkód na drodze powrotnej do zboru. Sami więc musimy niejako się nad nią pochylić, delikatnie ją podnieść i sprowadzić z powrotem (Galatów 6:2). Jak możemy to zrobić?

17. Jak możemy naśladować apostoła Pawła, gdy odwiedzamy kogoś, kto osłabł duchowo?

¹⁷ Apostoł Paweł oświadczył: „Jeśli kto słabnie, czy i ja nie słabnę?” (2 Koryntian 11:29, Biblia warszawska; 1 Koryntian 9:22). Apostoł okazywał drugim empatię, nie wyłączając słabych. My również pragniemy przejawiać ją wobec tych, którzy osłabli. Gdy odwiedzisz takiego współwyznawcę, zapewnij go, że jest cenny w oczach Jehowy i że wszyscy w zborze bardzo za nim tęsknią (1 Tesaloniczan 2:17). Wspomnij, że chętnie go pokrzepią i staną się dla niego ‛braćmi urodzonymi na czasy udręki’ (Przysłów 17:17; Psalm 34:18). Nasze szczere zapewnienia mogą go stopniowo i w delikatny sposób podnieść na duchu, tak iż będzie w stanie wrócić do trzody.