1, 2. Dlaczego ma znaczenie to, że Jehowa przyrównał siebie do pasterza?

JEHOWA przyrównał siebie do pasterza (Ezech. 34:11-14). Ma to dla nas znaczenie, ponieważ dzięki temu lepiej rozumiemy, jaki jest. Troskliwy pasterz bierze pełną odpowiedzialność za bezpieczeństwo i dobro powierzonych mu owiec. Prowadzi je na pastwiska i do źródeł wód (Ps. 23:1, 2); strzeże ich za dnia i w nocy (Łuk. 2:8); chroni je przed drapieżnikami (1 Sam. 17:34, 35); nosi młode (Izaj. 40:11); odszukuje zagubione i pielęgnuje chore (Ezech. 34:16).

² Starożytni słudzy Jehowy tworzyli społeczność zajmującą się głównie pasterstwem i rolnictwem. Dobrze więc rozumieli wydźwięk porównania Jehowy Boga do kochającego pasterza. Wiedzieli, że aby owce miały się dobrze, potrzebowały opieki i uwagi. Pod względem duchowym tak samo jest z ludźmi (Marka 6:34). Bez odpowiedniej opieki duchowej i przewodnictwa ludzie cierpią. Stają się bezbronni i błąkają się pod względem moralnym — są jak „owce nie mające pasterza”, które się rozpraszają (1 Król. 22:17). Ale jeśli chodzi o sług Jehowy, On życzliwie zaspokaja ich potrzeby.

3. Co omówimy w tym artykule?

³ Również w naszych czasach przyrównanie Jehowy do pasterza pozostaje bardzo wymowne. On wciąż dba o swój lud. Zobaczmy, jak obecnie prowadzi swoje symboliczne owce i zaspokaja ich potrzeby. Rozważmy też, jak owce powinny reagować na Jego czułą troskę.

WSPANIAŁY PASTERZ WYZNACZA DODATKOWYCH PASTERZY

4. Jaką rolę w troszczeniu się o owce Jehowy odgrywa Jezus?

⁴ Jehowa ustanowił Jezusa Głową zboru chrześcijańskiego (Efez. 1:22, 23). Jezus, jako „wspaniały pasterz”, interesuje się tym samym, co jego Ojciec, do tego samego dąży i takimi samymi cechami się odznacza. Dał nawet „swą duszę za owce” (Jana 10:11, 15). Złożona przez niego ofiara okupu jest niezrównanym błogosławieństwem dla ludzkości! (Mat. 20:28). Jehowa postanowił, „aby nikt, kto (...) wierzy [w Jezusa], nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

5, 6. (a) Kogo Jezus wyznaczył do troszczenia się o owce i co muszą one robić, żeby odnosić pożytek z tego postanowienia? (b) Co przede wszystkim powinno nas skłaniać do okazywania posłuszeństwa starszym w zborze?

⁵ Jak owce reagują na Wspaniałego Pasterza, Jezusa Chrystusa? On sam powiedział: „Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one podążają za mną” (Jana 10:27). Słuchanie głosu Wspaniałego Pasterza oznacza podążanie za jego wskazówkami we wszystkich sprawach. Obejmuje to współpracę z ustanawianymi przez niego duchowymi pasterzami. Jezus oznajmił, że zaczęte przez niego dzieło będą kontynuować apostołowie i uczniowie. Mieli oni ‛uczyć’ i ‛karmić jego owieczki’ (Mat. 28:20; odczytaj Jana 21:15-17). Gdy dobra nowina zaczęła się rozprzestrzeniać i przybywało uczniów, Jezus zadbał o to, żeby zbory paśli dojrzali chrześcijanie (Efez. 4:11, 12).

⁶ Apostoł Paweł przypomniał starszym w zborze efeskim, że to duch święty ustanowił ich nadzorcami, aby „paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28). Podobnie ma się rzecz z dzisiejszymi starszymi, ponieważ oni też są mianowani na podstawie biblijnych wymagań utrwalonych pod natchnieniem ducha świętego. Dlatego okazując posłuszeństwo chrześcijańskim nadzorcom, okazujemy szacunek Jehowie i Jezusowi, dwóm największym Pasterzom (Łuk. 10:16). Oczywiście powinien to być główny powód naszej uległości wobec starszych. Ale takie postępowanie jest mądre również z innych powodów.

7. Jak starsi pomagają ci utrzymywać bliską więź z Jehową?

⁷ W ramach zapewniania kierownictwa współwyznawcom starsi udzielają zachęt i rad opartych bądź bezpośrednio na Piśmie Świętym, bądź też na kryjących się w nim zasadach. Nie mają na celu dyktować braciom, jak należy postępować (2 Kor. 1:24). Pragną raczej kierować ich uwagę na wskazówki biblijne służące podejmowaniu dobrych decyzji oraz przyczyniające się do porządku i pokoju w zborze (1 Kor. 14:33, 40). Nadzorcy ‛czuwają nad duszami’ w tym sensie, że starają się pomóc każdemu członkowi zboru utrzymywać bliską więź z Jehową. Będą więc niezwłocznie proponować pomoc, jeśli tylko dostrzegą, że współwyznawca zamierza uczynić lub już uczynił „fałszywy krok” (Gal. 6:1, 2; Judy 22). Czyż nie są to ważkie powody, żeby okazywać ‛posłuszeństwo tym, którzy przewodzą’? (Odczytaj Hebrajczyków 13:17).

8. Jak starsi chronią owce Jehowy?

⁸ Paweł, który sam był duchowym pasterzem, napisał do braci w Kolosach: „Strzeżcie się: może się znaleźć ktoś, kto was uprowadzi jako swój łup przez filozofię i puste zwodzenie według tradycji ludzkiej, według rzeczy elementarnych świata, a nie według Chrystusa” (Kol. 2:8). Przestroga ta kieruje uwagę na kolejny powód, dla którego chcemy uwzględniać biblijne rady starszych. Chronią oni trzodę, wyczulając braci na każdego, kto mógłby osłabić ich wiarę. Apostoł Piotr przestrzegał przed „fałszywymi prorokami” oraz „fałszywymi nauczycielami”, którzy będą próbowali ‛zwabić dusze niestałe’, aby dopuszczały się zła (2 Piotra 2:1, 14). Dzisiejsi starsi muszą udzielać podobnych ostrzeżeń. Ci dojrzali chrześcijańscy mężczyźni mają życiowe doświadczenie. Ponadto jeszcze przed zamianowaniem dowiedli, że dobrze rozumieją Pismo Święte i posiadają kwalifikacje do przekazywania zdrowej nauki (1 Tym. 3:2; Tyt. 1:9). Dzięki dojrzałości, równowadze i mądrości opartej na Biblii mogą umiejętnie nadawać kierunek trzodzie.

WSPANIAŁY PASTERZ KARMI I CHRONI OWCE

9. Jak dzisiaj jest prowadzony i karmiony zbór chrześcijański?

⁹ Poprzez swoją organizację Jehowa zapewnia obfitość pokarmu duchowego ogólnoświatowej społeczności braterskiej. Wiele rad biblijnych ukazuje się na łamach naszych publikacji. Ponadto organizacja nieraz udziela wskazówek bezpośrednio starszym w listach albo przez nadzorców podróżujących. Tymi sposobami owce otrzymują jasne wytyczne.

10. Jaki obowiązek mają duchowi pasterze w stosunku do tych, którzy oddalili się od trzody?

¹⁰ Nadzorcy mają obowiązek w sensie duchowym chronić, odżywiać i pielęgnować członków zboru, zwłaszcza tych, którzy wyrządzili sobie krzywdę lub duchowo zachorowali (odczytaj Jakuba 5:14, 15). Niektórzy mogli oddalić się od trzody i przestać się angażować w zajęcia teokratyczne. Czy w takim wypadku troskliwy starszy nie zrobi wszystkiego, co w jego mocy, by odnaleźć każdą zagubioną owcę i usilnie zachęcić ją do powrotu do owczarni, czyli zboru? Oczywiście, że zrobi! Jezus wyjaśnił: „Nie jest życzeniem mego Ojca w niebie, aby zginął jeden z tych małych” (Mat. 18:12-14).

JAK POWINNIŚMY SIĘ ZAPATRYWAĆ NA NIEDOCIĄGNIĘCIA STARSZYCH?

11. Dlaczego niektórym może nie być łatwo poddawać się przewodnictwu starszych?

¹¹ Jehowa i Jezus to doskonali Pasterze. Nadzorcy, którym powierzyli Oni pieczę nad zborem, są niedoskonali. Fakt ten może powodować, że niektórym nie jest łatwo poddawać się przewodnictwu starszych. Takie osoby mogą rozumować: „To niedoskonali ludzie, tacy jak my. Dlaczego mielibyśmy słuchać ich rad?”. Rzeczywiście, starsi uchybiają. Powinniśmy jednak właściwie zapatrywać się na ich niedociągnięcia i słabości.

12, 13. (a) Co można powiedzieć o błędach ludzi, którym Jehowa powierzał ważne zadania? (b) Dlaczego w Biblii zamieszczono wzmianki o ich niedociągnięciach?

¹² Pismo Święte szczerze mówi o błędach tych, którymi Jehowa w przeszłości posługiwał się do prowadzenia swego ludu. Na przykład Dawid został wyznaczony na króla i przywódcę Izraela. Niestety, uległ pokusie i dopuścił się cudzołóstwa, a potem doprowadził do zamordowania człowieka (2 Sam. 12:7-9). Pomyślmy też o apostole Piotrze. W zborze chrześcijańskim powierzono mu odpowiedzialne zadania, chociaż popełniał poważne błędy (Mat. 16:18, 19; Jana 13:38; 18:27; Gal. 2:11-14). Z wyjątkiem Jezusa żaden człowiek od czasów Adama i Ewy nie był doskonały.

¹³ Dlaczego Jehowa polecił pisarzom Biblii zamieścić wzmianki o niedociągnięciach mężczyzn, którym zlecał ważne zadania? Chciał w ten sposób pokazać między innymi to, że może prowadzić swój lud, posługując się niedoskonałymi ludźmi. Zawsze tak robił. Nie powinniśmy więc traktować uchybień tych, którzy nam przewodzą, jako pretekstu do szemrania przeciwko nim lub lekceważenia ich zwierzchnictwa. Jehowa oczekuje, że będziemy okazywać takim braciom szacunek i posłuszeństwo (odczytaj Wyjścia 16:2, 8).

14, 15. Czego uczymy się z tego, jak Jehowa komunikował się ze swym ludem w przeszłości?

¹⁴ Posłuszeństwo tym, którzy nam dziś przewodzą, ma ogromne znaczenie. Pomyślmy, jak w przeszłości Jehowa komunikował się ze swym ludem w trudnych chwilach. Gdy Izraelici szykowali się do opuszczenia Egiptu, rozkazy od Jehowy otrzymali za pośrednictwem Mojżesza i Aarona. Aby uchronić się przed dziesiątą plagą, musieli zastosować się do konkretnych wskazówek — mieli spożyć uroczysty posiłek i pewną ilością krwi opryskać węgary i nadproża domów. Nakaz ten nie został wydany przez głos z nieba. Izraelici mieli usłuchać starszych ludu, którzy z kolei zostali precyzyjnie poinstruowani przez Mojżesza (Wyjścia 12:1-7, 21-23, 29). W tamtych okolicznościach Mojżesz oraz starsi posłużyli Jehowie za narzędzie do przekazania ludowi wytycznych. Chrześcijańscy starsi pełnią dziś podobną odpowiedzialną funkcję.

¹⁵ Zapewne przychodzą ci na myśl liczne historie biblijne, kiedy to Jehowa podawał życiodajne wskazówki przez swoich człowieczych czy anielskich przedstawicieli. We wszystkich tych sytuacjach uznał za stosowne powierzyć tę odpowiedzialność innym. W Jego imieniu przemawiali posłańcy, którzy objaśniali sługom Bożym, co mają robić, by przetrwać. Czyż nie jest możliwe, że Jehowa podobnie postąpi w Armagedonie? Oczywiście wszyscy starsi, którym powierza się dziś zadanie reprezentowania Boga lub Jego organizacji, muszą szczególnie uważać, by nie nadużywać danej im władzy.

„JEDNA TRZODA, JEDEN PASTERZ”

16. Na jakie „słowo” musimy nadstawiać ucha?

¹⁶ Lud Jehowy tworzy „jedną trzodę” pod przewodnictwem „jednego pasterza”, Jezusa Chrystusa (Jana 10:16). Zapewnił on, że będzie ze swoimi uczniami „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20). Jako niebiański Król w pełni kontroluje rozwój wydarzeń prowadzących do wykonania wyroku na świecie Szatana. Jeśli chcemy pozostać zjednoczeni i bezpieczni w trzodzie Bożej, musimy słuchać ‛słowa, które słyszymy za sobą’, kierującego nas na właściwą drogę. Wspomniane „słowo” obejmuje natchnione świętym duchem Bożym wypowiedzi zawarte w Biblii oraz wskazówki, które Jehowa i Jezus przekazują za pośrednictwem zamianowanych przez siebie pasterzy (odczytaj Izajasza 30:21; Objawienie 3:22).

17, 18. (a) Jakie niebezpieczeństwo zagraża sługom Bożym, czego jednak możemy być pewni? (b) Na co zwrócimy uwagę w następnym artykule?

¹⁷ O Szatanie czytamy, że „krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). Niczym dziki i wygłodniały drapieżnik, obserwuje on owce, szukając okazji, by rzucić się na nieostrożne lub zabłąkane. Tym bardziej musimy się trzymać szczególnie blisko reszty trzody oraz Jehowy, ‛pasterza i nadzorcy naszych dusz’ (1 Piotra 2:25). Na temat ocalałych z wielkiego ucisku w Objawieniu 7:17 czytamy: „Baranek [Jezus] (...) będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę”. Czy mogłaby istnieć wspanialsza obietnica?

¹⁸ Po omówieniu wyjątkowo ważnej roli chrześcijańskich starszych jako duchowych pasterzy warto zadać pytanie: „Jak ci zamianowani mężczyźni mogą się upewniać, że owce Jezusa traktują we właściwy sposób?”. Odpowiemy na nie w następnym artykule.

1, 2. (a) Jakie efekty przynosi dobra opieka nad owcami? (b) Dlaczego wielu ludzi w czasach Jezusa przypominało owce bez pasterza?

OWCE mają się bardzo dobrze, gdy pasterz życzliwie się o nie troszczy. Podręcznik na temat ich hodowli podaje, że „ten, kto jedynie wyprowadza trzodę na pastwisko i nie poświęca jej więcej uwagi ani nie myśli o jej potrzebach, po kilku latach najprawdopodobniej przekona się, że ma wiele owiec chorowitych i nieprzynoszących zysku” (Sheep Farming in America). Gdy natomiast owce otoczone są właściwą opieką, świetnie się rozwijają.

² Podobnie jest w zborze. Na jego zdrowie duchowe wpływa to, jak pasterze trzody Bożej opiekują się i interesują poszczególnymi owcami. Niewątpliwie pamiętasz, że Jezus litował się nad tłumami, „były bowiem złupione i porzucone niczym owce bez pasterza” (Mat. 9:36). Dlaczego znalazły się w tak opłakanym stanie? Ponieważ ci, którym zlecono nauczanie Prawa Bożego, byli surowi, wymagający, a zarazem obłudni. Zamiast wspierać i karmić powierzoną trzodę, duchowi przywódcy Izraela nakładali na nią „wielkie ciężary” (Mat. 23:4).

3. Czego powinni być świadomi starsi zboru, gdy wywiązują się z roli duchowych pasterzy?

³ Jak widać, dzisiejsi chrześcijańscy pasterze — zamianowani starsi — mają odpowiedzialne zadanie. Owce, których doglądają, należą do Jehowy i Jezusa. Jezus nazwał siebie „wspaniałym pasterzem” (Jana 10:11). Kupił owce „za określoną cenę”, którą zapłacił swoją „drogocenną krwią” (1 Kor. 6:20; 1 Piotra 1:18, 19). Kocha je do tego stopnia, że chętnie ofiarował za nie życie. Starsi zawsze powinni pamiętać, że jako pasterze podlegają kochającemu Synowi Bożemu, Jezusowi Chrystusowi, „wielkiemu pasterzowi owiec” (Hebr. 13:20).

4. Co omówimy w tym artykule?

⁴ Jakiego traktowania owiec oczekuje się więc od chrześcijańskich pasterzy? Członków zboru zachęcono, żeby ‛byli posłuszni tym, którzy wśród nich przewodzą’. Z kolei chrześcijańskim starszym poradzono, żeby ‛nie panoszyli się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym’ (Hebr. 13:17; odczytaj 1 Piotra 5:2, 3). Jak zatem zamianowani starsi mogą przewodzić, nie panosząc się wśród owiec? Innymi słowy, jak mogą troszczyć się o potrzeby trzody bez przekraczania danych im przez Boga kompetencji?

„PONIESIE JE NA SWEJ PIERSI”

5. Co o Jehowie mówi nam obraz słowny z Izajasza 40:11?

⁵ Prorok Izajasz napisał o Jehowie: „Jak pasterz będzie on pasł swoje stado. Ramieniem swym zbierze jagnięta i poniesie je na swej piersi. Karmiące poprowadzi ostrożnie” (Izaj. 40:11). Ten obraz słowny wskazuje, że Jehowa troszczy się o członków zboru, którzy są słabi i wymagają szczególnej ochrony. Jak pasterz zna potrzeby każdej ze swoich owiec i jest gotowy im pomagać, tak Jehowa dostrzega potrzeby osób należących do zboru i z radością zapewnia odpowiednią opiekę. I jak pasterz nosi nowo narodzone jagnię w fałdzie swojej szaty, tak Jehowa — „Ojciec tkliwych zmiłowań” — poniesie nas, gdy napotkamy przeciwności. W chwili wielkiej próby lub szczególnej potrzeby zapewni nam pocieszenie (2 Kor. 1:3, 4).

6. Jak starszy jako duchowy pasterz może naśladować Jehowę?

⁶ Duchowy pasterz ma w osobie naszego niebiańskiego Ojca wspaniały przykład! Wzorem Jehowy powinien zważać na potrzeby owiec. Jedynie gdy wie, jakim wyzwaniom stawiają czoła i co wymaga natychmiastowej uwagi, zdoła zapewnić im niezbędne zachęty i wsparcie (Prz. 27:23). Bez wątpienia starszy musi mieć dobry kontakt ze współwyznawcami. Oczywiście szanuje ich prawo do prywatności, ale interesuje się tym, co widzi i słyszy w zborze, i życzliwie stawia się do dyspozycji, by „dopomagać słabym” (Dzieje 20:35; 1 Tes. 4:11).

7. (a) Jak traktowano owce Boga za dni Ezechiela i Jeremiasza? (b) Czego uczy nas nagana udzielona przez Jehowę niewiernym duchowym pasterzom?

⁷ Pomyśl o tym, jakie nastawienie mieli pasterze za dni Ezechiela i Jeremiasza. Jehowa zganił ich, ponieważ powinni byli troszczyć się o Jego owce, lecz się z tego nie wywiązywali. Kiedy nikt nie strzegł owiec, te się rozpraszały i stawały łatwym łupem. Tamci pasterze, zamiast paść owce, wyzyskiwali je, a „paśli samych siebie” (Ezech. 34:7-10; Jer. 23:1). Nagana, jakiej Bóg udzielił owym pasterzom, słusznie należy się też dzisiejszym przywódcom chrześcijaństwa. Ale uświadamia również, jak ważne jest, by starsi w zborze zapewniali trzodzie Jehowy właściwą i życzliwą troskę.

„DAŁEM WAM WZÓR”

8. Jak Jezus dał wspaniały wzór korygowania niewłaściwych postaw?

⁸ Z powodu niedoskonałości niektóre symboliczne owce Jehowy nie od razu pojmują, czego On od nich oczekuje. Mogą też nie reagować na biblijne rady lub postępować w sposób świadczący o braku duchowej dojrzałości. Co mają wtedy zrobić starsi? Powinni naśladować cierpliwość, z jaką Jezus traktował swoich uczniów zaabsorbowanych kwestią, kto spośród nich będzie największy w Królestwie. Jezus nie okazywał zniecierpliwienia, ale wciąż ich pouczał i udzielał życzliwych rad na temat pokory (Łuk. 9:46-48; 22:24-27). Dobitnie uzmysłowił im, na czym ona polega, gdy umył im nogi. Przymiot ten jest niezbędny również dzisiejszym chrześcijańskim nadzorcom (odczytaj Jana 13:12-15; 1 Piotra 2:21).

9. Jaki sposób myślenia Jezus zalecał uczniom?

⁹ Swego czasu apostołowie Jakub i Jan mieli inne niż Jezus spojrzenie na rolę duchowego pasterza. Chcieli zapewnić sobie wysoką pozycję w Królestwie. Ale Jezus skorygował ich nastawienie. Powiedział: „Wiecie, iż książęta narodów nadużywają swej władzy nad nimi, a ich możni rządzą nimi samowolnie. Nie tak ma być między wami; ale ktokolwiek by chciał między wami być wielki, niech będzie sługą waszym” (Mat. 20:25, 26, Biblia warszawska). Apostołowie musieli się oprzeć skłonności do ‛panoszenia się’ wśród swoich towarzyszy lub ‛rządzenia nimi’.

10. Jakiego traktowania trzody Jezus oczekuje od starszych i jaki przykład pod tym względem dał Paweł?

¹⁰ Jezus oczekuje, że chrześcijańscy starsi będą traktować trzodę tak jak on. Muszą pragnąć być sługami swoich współwyznawców, a nie ich panami. Taką pokorną postawę przejawiał apostoł Paweł. Starszym z Efezu oznajmił: „Dobrze wiecie, że od pierwszego dnia, gdy przyszedłem do okręgu Azji, przez cały czas byłem z wami, służąc Panu jako niewolnik z największym uniżeniem umysłu”. Apostoł chciał, by i ci nadzorcy pomagali innym szczerze i pokornie. Dodał: „Pokazałem wam we wszystkim, że tak się trudząc, macie dopomagać słabym” (Dzieje 20:18, 19, 35). Z kolei Koryntianom wyjaśnił, że nie jest panem ich wiary, lecz pokornym współpracownikiem ku ich radości (2 Kor. 1:24). Dał więc dzisiejszym starszym znakomity przykład przejawiania pokory i wytężania sił.

‛NIEWZRUSZENIE TRZYMAJ SIĘ WIERNEGO SŁOWA’

11, 12. Jak starszy może pomóc współwyznawcy w podjęciu decyzji?

¹¹ Starszy zboru ‛co do sztuki nauczania musi niewzruszenie trzymać się wiernego słowa’ (Tyt. 1:9). Ma to jednak robić ‛w duchu łagodności’ (Gal. 6:1). Dobry duchowy pasterz nie próbuje zmuszać członków zboru do danego postępowania, ale zastanawia się, jak trafić im do serca. Gdy na przykład jakaś osoba ze zboru stoi przed ważną decyzją, starszy może zwrócić jej uwagę na zasady biblijne, które powinna rozważyć, lub przeanalizować z nią opublikowane w tej sprawie rady. Może też zachęcić ją do zastanowienia się, jak wybór każdej z opcji wpłynie na jej więź z Jehową. Mógłby również podkreślić, jakie znaczenie przed podjęciem decyzji ma szukanie kierownictwa Bożego w modlitwie (Prz. 3:5, 6). Po omówieniu tych spraw z daną osobą starszy pozwoli jej samodzielnie podjąć decyzję (Rzym. 14:1-4).

¹² Jedynym autorytetem, na którym chrześcijańscy nadzorcy powinni opierać swoje rady, jest Pismo Święte. Dlatego muszą oni umiejętnie z niego korzystać i się go trzymać. Dzięki temu nie nadużyją władzy. Tak naprawdę są tylko pomocniczymi pasterzami, a każdy członek zboru za swoje decyzje odpowie przed Jehową i Jezusem (Gal. 6:5, 7, 8).

„PRZYKŁADY DLA TRZODY”

13, 14. W jakich dziedzinach starszy musi być przykładem dla trzody?

¹³ Po zaleceniu starszym zboru, by ‛nie panoszyli się’ nad tymi, których im Bóg powierzył, apostoł Piotr zachęcił ich do ‛stawania się przykładami dla trzody’ (1 Piotra 5:3; zob. też Współczesny przekład). Jak starszy może być przykładem dla trzody? Wspomnijmy o dwóch wymaganiach stawianych ‛mężczyźnie ubiegającemu się o urząd nadzorcy’. Musi ‛być trzeźwego umysłu’ i ‛bardzo dobrze przewodzić własnemu domowi’. Starszy, który ma rodzinę, powinien przykładnie jej przewodzić, „bo jeśli mężczyzna nie umie przewodzić własnemu domowi, jakże będzie się troszczył o zbór Boży?” (1 Tym. 3:1, 2, 4, 5). Żeby kwalifikować się na urząd nadzorcy, brat musi być trzeźwego umysłu w tym sensie, że dobrze rozumie zasady Jehowy i wie, jak stosować je w swoim życiu. Jest zrównoważony i nie osądza pochopnie. Przejawiając takie przymioty, starsi zjednują sobie zaufanie członków zboru.

¹⁴ Inna dziedzina, w której nadzorcy dają przykład współwyznawcom, to przewodzenie w służbie kaznodziejskiej. Wzorem dla nich jest pod tym względem sam Jezus. Głoszenie dobrej nowiny o Królestwie było ważnym elementem jego ziemskiej działalności. Pokazywał on uczniom, jak wywiązywać się z tego zadania (Marka 1:38; Łuk. 8:1). W naszych czasach głosiciele czują się ogromnie zachęceni, gdy uczestniczą w służbie ramię w ramię ze starszymi, obserwują ich zapał do tej życiodajnej pracy i naśladują ich metody nauczania! Gorliwość i wytrwałość, z jaką starsi poświęcają czas i siły na głoszenie dobrej nowiny pomimo napiętego planu zajęć, pobudza zbór do okazywania podobnej gorliwości. Nadzorcy mogą też dawać braciom dobry przykład tym, że przygotowują się do zebrań i w nich uczestniczą oraz angażują się w inne zajęcia, takie jak sprzątanie czy konserwacja Sali Królestwa (Efez. 5:15, 16; odczytaj Hebrajczyków 13:7).

„WSPIERAJCIE SŁABYCH”

15. Między innymi z jakich powodów starsi dokonują wizyt pasterskich?

¹⁵ Dobry pasterz szybko udziela pomocy, gdy owca jest ranna lub choruje. Podobnie nadzorcy muszą szybko poświęcać uwagę każdemu członkowi zboru, który cierpi lub wymaga duchowej pomocy. W wypadku osób starszych albo schorowanych nieraz trzeba się przyjrzeć ich potrzebom fizycznym, ale jeszcze bardziej należy pamiętać o zachęcaniu ich i wspieraniu pod względem duchowym (1 Tes. 5:14). Również młodzi w zborze niejednokrotnie muszą sprostać wyzwaniom, na przykład opierać się „pragnieniom przydarzającym się w młodości” (2 Tym. 2:22). Praca pasterska obejmuje więc regularne wizyty u członków zboru mające na celu zrozumienie ich sytuacji i udzielenie im zachęt stosownymi myślami z Biblii. Gdy na problemy zwróci się uwagę w odpowiednim czasie, wiele z nich uda się rozwiązać, zanim przerodzą się w coś poważniejszego.

16. Co mogą zrobić starsi, gdy członek zboru potrzebuje pomocy duchowej?

¹⁶ A co wtedy, gdy problemy pogłębią się do tego stopnia, że zagrożona jest pomyślność duchowa danego członka zboru? „Choruje ktoś wśród was?” — zapytał biblijny pisarz Jakub. „Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone” (Jak. 5:14, 15). Nawet jeżeli osoba niedomagająca duchowo nie „przywoła starszych”, powinni oni pośpieszyć jej z pomocą, gdy tylko dowiedzą się o problemie. Kiedy starsi modlą się z braćmi i za braci oraz wspierają ich w trudnych chwilach, okazują się pokrzepieniem i zachętą dla tych, których im powierzono (odczytaj Izajasza 32:1, 2).

17. Jakie korzyści płyną z tego, że starsi naśladują „wielkiego pasterza”?

¹⁷ Chrześcijańscy pasterze, czymkolwiek się zajmują w organizacji Jehowy, starają się naśladować „wielkiego pasterza”, Jezusa Chrystusa. Owce odnoszą ogromne korzyści z duchowej opieki takich odpowiedzialnych mężczyzn i wciąż się rozwijają. Za to wszystko bardzo cenimy i wysławiamy naszego niezrównanego Pasterza, Jehowę.