Kiedy jednak w VII wieku n.e. rodzina cesarska zjednoczyła naród, uczyniła ze swej bogini słońca Amaterasu-omikami bóstwo narodowe i centralną postać panteonu sintoistycznego (patrz ramka na stronie 191).

[Ramka na stronie 191]

Bogini słońca w mitach sintoistycznych

Według pewnego mitu sintoistycznego dawno, dawno temu bóg Idzanagi „przemył sobie lewe oko i tak narodziła się Wielka Bogini Amaterasu, bogini Słońca”. Kiedyś bóg morza Susanoo tak ją przeraził, że „skryła się w skalnej jaskini Niebios, a wejście zatarasowała głazem. Świat pogrążył się w ciemnościach”. Wówczas bogowie obmyślili plan wywabienia Amaterasu z groty. Zebrali koguty zapowiadające pianiem świt i sporządzili ogromne lustro. Na drzewach sakaki rozwiesili klejnoty i wstęgi. Bogini Amanoudzume poczęła tańczyć na kadzi, bębniąc po niej nogami. W dzikim tańcu zrzuciła z siebie odzież i bogowie wybuchnęli śmiechem. Wszystko to obudziło ciekawość Amaterasu, która wyjrzała i zobaczyła w lustrze swe odbicie. Wychyliła się z jaskini, a wtedy bóg Siły chwycił ją za rękę i wyciągnął na zewnątrz. „Promienie bogini Słońca znowu oświetliły świat” (New Larousse Encyclopedia of Mythology; porównaj 1 Mojżeszową 1:3-5, 14-19; Psalm 74:16, 17; 104:19-23).