Kiedy Jakub na krótko przed śmiercią błogosławił swych synów, wypomniał Symeonowi i Lewiemu okrucieństwo, jakiego się dopuścili wobec Szechemitów. Powiedział: „Ich morderczy oręż to narzędzia przemocy. Do ich zaufanego grona nie wchodź, moja duszo. Z ich zborem nie jednocz się, moje usposobienie, gdyż w gniewie pozabijali mężów i w samowoli poprzecinali ścięgna bykom. Przeklęty ich gniew, gdyż jest okrutny, oraz ich furia, gdyż się sroży. Rozdzielę ich w Jakubie i rozproszę ich w Izraelu” (Rdz 49:5-7). W ten sposób Jakub rozwiał wszelkie ewentualne nadzieje Symeona na otrzymanie utraconego przez Rubena prawa pierworodnego. Symeon miał sześciu synów; jednego z nich urodziła mu Kananejka. Zgodnie z proroctwem dziedzictwa Symeona i Lewiego zostały rozdzielone, a każde z nich było też wewnętrznie ‛rozproszone’ — dział Symeona stanowiły pojedyncze miasta-enklawy na terytorium Judy (Rdz 46:10; Wj 6:15; Joz 19:1; 1Kn 4:24).

Podczas podziału Ziemi Obiecanej niewątpliwie wzięto pod uwagę małą liczebność plemienia Symeona; nie przydzielono mu samodzielnego terytorium, lecz tylko pewne miasta na terytorium Judy. W ten sposób spełniło się proroctwo wypowiedziane ponad 200 lat wcześniej przez Jakuba, będącego już na łożu śmierci (Lb 34:16-20; Joz 19:1-9; por. Rdz 49:5-7). Symeonici razem z plemieniem Judy walczyli o odebranie tych terenów Kananejczykom (Sdz 1:1-3, 17). Niektóre spośród miast-enklaw należących do dziedzictwa Symeona przydzielono Lewitom (Joz 21:4, 9, 10; 1Kn 6:64, 65).