2. Plemię izraelskie wywodzące się od rodzin sześciu synów Symeona: Jemuela, Jamina, Ohada, Jachina, Cochara i Szaula (Rdz 46:10; Wj 6:15). W okresie wędrówki narodu po pustkowiu Symeon obozował razem z Rubenem i Gadem po pd. stronie przybytku, a temu trójplemiennemu oddziałowi przewodziło plemię Rubena. Podobny układ obowiązywał podczas marszu. Naczelnikiem plemienia Symeona, zarówno obozu, jak i wojska, był Szelumiel (Lb 1:4, 6; 2:10-15; 10:18-20).

Spadek liczebności plemienia. Według pierwszego spisu ludności, przeprowadzonego w rok po wyjściu Izraela z Egiptu, liczba mężczyzn w tym plemieniu mających powyżej 20 lat i zdolnych do służby wojskowej wynosiła 59 300 (Lb 1:1-3, 22, 23). Drugi spis, dokonany jakieś 39 lat później, wykazał, że liczebność tego plemienia znacznie spadła — było w nim już tylko 22 200 wojowników. Oznaczało to przeszło 62-procentowy spadek, o wiele większy niż w jakimkolwiek innym plemieniu (Lb 26:1, 2, 12-14).

Mojżesz nie wspomniał o Symeonie imiennie w swym pożegnalnym błogosławieństwie udzielonym Izraelowi. Nie znaczy to jednak, że nie pobłogosławił tego plemienia, gdyż końcowe ogólne słowa odnosiły się również do niego (Pwt 33:6-24, 29). Wśród plemion, które miały się ustawić u stóp góry Garizim w związku z odczytaniem błogosławieństw, zostało ono wymienione jako pierwsze (Pwt 27:11, 12).

Podczas podziału Ziemi Obiecanej niewątpliwie wzięto pod uwagę małą liczebność plemienia Symeona; nie przydzielono mu samodzielnego terytorium, lecz tylko pewne miasta na terytorium Judy. W ten sposób spełniło się proroctwo wypowiedziane ponad 200 lat wcześniej przez Jakuba, będącego już na łożu śmierci (Lb 34:16-20; Joz 19:1-9; por. Rdz 49:5-7). Symeonici razem z plemieniem Judy walczyli o odebranie tych terenów Kananejczykom (Sdz 1:1-3, 17). Niektóre spośród miast-enklaw należących do dziedzictwa Symeona przydzielono Lewitom (Joz 21:4, 9, 10; 1Kn 6:64, 65).

Późniejsze wzmianki. W późniejszych okresach historii Izraela od czasu do czasu pojawiają się jeszcze wzmianki o Symeonitach: za panowania Dawida (1Kn 4:24-31; 12:23, 25; 27:16), Asy (2Kn 15:8, 9) czy Jozjasza (2Kn 34:1-3, 6, 7). Ostatnia z nich, nawiązująca do reform Jozjasza, wskazuje, że chociaż geograficznie Symeonici znajdowali się na terytorium Judy, to pod względem politycznym i religijnym byli zjednoczeni z królestwem północnym. Jak się wydaje, w czasach Ezechiasza 500 Symeonitów wybiło resztę Amalekitów i zamieszkało na ich terenach (1Kn 4:41-43).

(„[od; należący do] Symeona”).

Potomkowie Symeona, drugiego syna Jakuba. Gdy po jakichś 40 latach wędrówki Izraela po pustkowiu przeprowadzono drugi spis ludności, liczba mężczyzn powyżej 20 roku życia, zdolnych do służby wojskowej, wynosiła u Symeonitów 22 200 i była najniższa spośród 12 plemion. Na plemię Symeona składało się pięć głównych rodów: Nemuelici, Jaminici, Jachinici, Zerachici i Szaulici (Lb 25:14; 26:1, 2, 12-14; Joz 21:4; 1Kn 27:16). Jeśli w tym czasie żyli jacyś potomkowie szóstego syna Symeona, Ohada, było ich prawdopodobnie zbyt mało, by zostali uwzględnieni jako oddzielna rodzina (Rdz 46:10; Wj 6:15).