Z czasem został chrześcijaninem, a Paweł za jego zgodą postanowił odesłać go do Filemona. W tym okresie pisał też do zborów w Efezie i Kolosach. W obu listach udzielił niewolnikom i panom, będącym chrześcijanami, dobrych rad co do ich wzajemnych stosunków (Efez. 6:5-9; Kol. 3:22 do 4:1).

7. Jak swym postępowaniem z Onezymem Paweł potwierdził, że spełnia zaszczytne posłannictwo apostoła?

⁷ Jak wynika z tego listu, Paweł nie głosił „ewangelii społecznej” — nie próbował zlikwidować istniejącego systemu rzeczy i jego instytucji, na przykład niewolnictwa. Nie wyzwalał na własną rękę niewolników, nawet jeśli byli chrześcijanami, a zbiegłego niewolnika Onezyma odesłał do Kolosów, oddalonych od Rzymu mniej więcej o 1500 kilometrów — do jego pana, Filemona. A zatem nie sprzeniewierzał się swemu zaszczytnemu posłannictwu apostoła, lecz rzetelnie wywiązywał się z Bożego polecenia, by ‛głosić królestwo Boże i nauczać o tym, co dotyczy Pana Jezusa Chrystusa’ (Dzieje 28:31; Filem. 8, 9).