Czy ubóstwo usprawiedliwia kradzież?

Pewien rzymski mąż stanu oświadczył: „Ubóstwo jest matką zbrodni”. Niektórzy ludzie cierpiący niedostatek traktują swoją sytuację jako uzasadnienie kradzieży. Nie zawsze też potępiają ich postronni obserwatorzy. A jak na tę sprawę zapatrywał się Jezus? Okazywał on wiele współczucia osobom będącym w potrzebie. „Litował się nad nimi” (Mateusza 9:36). Jednak bez względu na okoliczności nigdy nie usprawiedliwiał kradzieży. Jak zatem powinien postępować człowiek żyjący w niedostatku?

Bóg okazuje współczucie tym, którzy szczerze starają się spełniać Jego wolę, i pobłogosławi ich wysiłkom związanym ze zdobywaniem środków niezbędnych do życia (Psalm 37:25). W Biblii znajdujemy następującą obietnicę: „Jehowa nie pozwoli głodować duszy prawego, ale żądzę niegodziwców odtrąci” (Przysłów 10:3). Czy ubodzy mogą zaufać tym słowom? Chrześcijanka imieniem Victorine jest o tym całkowicie przekonana.

Ta wdowa z pięciorgiem dzieci w wieku szkolnym z trudem zarabia na utrzymanie. Mieszka w kraju rozwijającym się, gdzie opieka społeczna dysponuje bardzo ograniczonymi środkami. Codzienne życie toczy się głównie poza domem, toteż nie brak okazji do kradzieży. Ale Victorine nie ulega pokusie. Stara się wiązać koniec z końcem, prowadząc stragan uliczny. Dlaczego jest uczciwa?

„Po pierwsze, wierzę, że Bóg jest na wskroś uczciwy; obejdzie się ze mną uczciwie, jeśli będę Go naśladować. Po drugie, moje dzieci mogą nauczyć się uczciwości tylko wtedy, gdy dostrzegą ją u mnie”.

Jak Victorine sobie radzi? „Mamy jedzenie, ubranie i dach nad głową. Owszem, czasami zdarza się, że proszę znajomych o wsparcie, na przykład gdy niespodziewanie muszę kupić lekarstwa. Do tej pory zawsze otrzymywałam odpowiednią pomoc. Dlaczego? Ponieważ moi znajomi wiedzą, że uczciwie przedstawiam swoją sytuację i nie proszę o więcej, niż potrzebuję.

„Moje dzieci wyrastają na uczciwych ludzi. Kiedy sąsiadka zobaczyła kilka monet na naszym stole, spytała, czy się nie boję, że dzieci je zabiorą. Gdy odpowiedziałam, że nigdy by tego nie zrobiły, nie mogła w to uwierzyć. Nic mi nie mówiąc, postanowiła poddać je próbie. Zostawiła dwie 100-frankowe monety w takim miejscu, żeby dzieci mogły je łatwo znaleźć. Kiedy przyszła następnego dnia, była zdumiona, że pieniądze nadal tam leżą. Uczciwe dzieci są większym skarbem niż dobra materialne”.

[Ramka na stronie 14]

Czy Księga Przysłów 6:30 usprawiedliwia kradzież?

W Księdze Przysłów 6:30 czytamy: „Ludzie nie gardzą złodziejem tylko dlatego, że się dopuszcza kradzieży, by napełnić swą duszę, gdy jest głodny”. Czy słowa te usprawiedliwiają kradzież? Ależ skąd. Jak wynika z kontekstu, Bóg wciąż uważa, iż złodziej zasługuje na karę. W następnym wersecie czytamy przecież: „Lecz złapany, siedemkroć wynagrodzi; odda ze swego domu wszystko, co cenne” (Przysłów 6:31). Kto kradnie, by zaspokoić głód, może nie być równie godny potępienia, jak człowiek powodowany chciwością albo chęcią wyrządzenia komuś krzywdy. Mimo to musi ‛wynagrodzić’ swój czyn — musi dokonać zadośćuczynienia. Osoby pragnące się cieszyć uznaniem Bożym nie mogą więc dopuszczać się kradzieży w żadnych okolicznościach.