OJCIEC nie miał pracy, więc w 1905 roku wyjechał do USA. Po trzech latach powrócił z walizką pełną atrakcyjnych prezentów dla nas, dzieci, oraz jedwabnych materiałów i innych podarków dla mamy. Ale jego najcenniejszymi zdobyczami były tomy Wykładów Pisma Świętego Charlesa Taze’a Russella.

Tato zaczął opowiadać przyjaciołom i krewnym, czego się dowiedział z owych książek. Na spotkaniach w miejscowej kaplicy za pomocą Biblii wykazywał, iż ogniste piekło nie istnieje (Kaznodziei 9:5, 10). W roku 1909, rok po przyjeździe taty z USA, Norwegię odwiedził brat Russell i wygłosił przemówienia w Bergen oraz Christianii, dzisiejszym Oslo. Tato pojechał na wykład do Bergen.

„Chodź tu, Ottilie”, powiedział wówczas, „i zobacz, co mówi Biblia”. Następnie czytał mi różne fragmenty Pisma Świętego. Pogłębiło to moje zaufanie do taty oraz przekazywanych przez niego nauk. Zachęcił mnie do zapoznania się z Wykładami Pisma Świętego, toteż latem 1914 roku często siadywałam na wzgórzu górującym nad miastem i czytałam.

W sierpniu 1914 roku ludzie tłumnie zgromadzeni przed redakcją lokalnej gazety czytali o wybuchu I wojny światowej. Nadszedł tato i zobaczył, co się dzieje. „Bogu niech będą dzięki!” — wykrzyknął. Zrozumiał, że rozpoczęcie się wojny stanowi spełnienie ogłaszanych przez niego proroctw biblijnych (Mateusza 24:7). Wielu ówczesnych Badaczy Pisma Świętego spodziewało się szybkiego pójścia do nieba. Kiedy to nie nastąpiło, niektórzy poczuli się zawiedzeni.

Staję po stronie prawdy biblijnej

W roku 1915, mając 17 lat, ukończyłam szkołę średnią i podjęłam pracę zarobkową w biurze. Od tego czasu systematycznie czytałam Strażnicę. Niemniej zebrania w Kopervik zaczęły się odbywać regularnie dopiero od roku 1918. Początkowo przychodziło na nie pięć osób. Czytaliśmy publikacje Towarzystwa Strażnica, na przykład Wykłady Pisma Świętego, i omawialiśmy materiał za pomocą pytań i odpowiedzi. Chociaż mama z uznaniem wypowiadała się o Badaczach Pisma Świętego, nigdy jednak się do nas nie przyłączyła.