Sukces — co jest jego miarą?

JESSE LIVERMORE, uznawany przez wielu za najlepszego w historii maklera z Wall Street, podejmował trafne decyzje finansowe, dzięki czemu zgromadził duży majątek. Nosił szyte na miarę garnitury najwyższej jakości, mieszkał w rezydencji z 29 pokojami i jeździł czarnym Rolls-Roycem z własnym szoferem.

Podobnego rozmachu nabierała kariera Dawida.a Jako wiceprezes i dyrektor generalny dużej firmy graficznej, miał perspektywy na objęcie fotela prezesa regionalnego. Bogactwo i prestiż bardzo go pociągały. Mimo to postanowił złożyć rezygnację. „Wiem, że oznacza to koniec mojej kariery w tej branży” — przyznał. Czy sądzisz, że Dawid popełnił błąd?

Wielu uważa, że sukces polega na zdobyciu bogactwa, pozycji i prestiżu. Jednakże ludziom majętnym wcale nie jest obce poczucie wewnętrznej pustki i braku celu w życiu. Tak było w wypadku pana Livermore’a. Chociaż opływał w dostatki, życie nie szczędziło mu problemów i zgryzot. Chorował na depresję, rozpadały się jego małżeństwa, a stosunki z synami nie układały się najlepiej. W końcu gdy stracił znaczną część fortuny, usiadł w barze w luksusowym hotelu i zaczął się nad sobą użalać. Zamówił drinka, wyciągnął oprawny w skórę notes i napisał pożegnalną wiadomość do żony. Gdy skończył pić, wszedł do toalety i odebrał sobie życie.

Na przykład od wspomnianego w poprzednim artykule Dawida oczekiwano, że będzie pracował po godzinach i często podróżował służbowo. „Musiałem wyjeżdżać w poniedziałek wcześnie rano, a wracałem w czwartek wieczorem” — opowiada. Jego przyjaciele, krewni i koledzy byli przekonani, iż takie poświęcenia są niezbędnym warunkiem sukcesu, toteż w dobrej wierze zachęcali go: „Rób to dla swojej rodziny”. Uważali, że będzie musiał prowadzić takie życie tylko przez kilka lat, aż się urządzi. Dawid mówi: „Uzasadniali, że tak będzie lepiej dla mojej rodziny, bo zarobię więcej — będę człowiekiem sukcesu. Chociaż brakowało mi czasu dla najbliższych, przyjaciele zapewniali mnie, że w gruncie rzeczy daję im więcej”. Tak jak Dawid wielu ludzi ciężko pracuje, by dać swym rodzinom wszystko, czego ich zdaniem one potrzebują. Ale czy od tego zależy sukces? Czego naprawdę potrzebują najbliżsi?

Odpowiedź na to pytanie Dawid poznał podczas jednej z kolejnych podróży służbowych. „Rozmawiałem przez telefon z moją córeczką Andżeliką, która spytała: ‚Tatusiu, dlaczego nie chcesz zostać z nami w domu?’ To był wstrząs” — przyznał Dawid. Słowa te przypieczętowały jego decyzję o rezygnacji ze stanowiska. Postanowił dać swej rodzinie to, czego rzeczywiście potrzebowała — siebie samego.