Minęło 150 lat, zanim Słowo Boże ponownie zawędrowało do Afryki Wschodniej. Tym razem przyniósł je niemiecki misjonarz Johann Ludwig Krapf. Gdy w roku 1844 przybył do Mombasy w Kenii, na wybrzeżu dominował islam, a w głębi lądu tradycyjne religie animistyczne. Krapfowi zależało na udostępnieniu Biblii wszystkim tamtejszym mieszkańcom.

Nie marnując czasu, wziął się do nauki języka suahili. W czerwcu 1844 roku, krótko po przyjeździe, podjął się trudnego zadania tłumaczenia Biblii. Niestety, w następnym miesiącu spadł na niego straszliwy cios — po dwóch latach małżeństwa zmarła jego żona, a po kilku dniach także córeczka. Chociaż był zrozpaczony, kontynuował pracę. W roku 1847 opublikowano trzy początkowe rozdziały Księgi Rodzaju — pierwszy drukowany tekst w języku suahili.

Krapf wprowadził nowy system zapisu — zamiast przyjętego dotychczas alfabetu arabskiego użył alfabetu łacińskiego. Wśród powodów, dla których zdecydował się na tę zmianę, było to, że „alfabet arabski stanowiłby jedynie przeszkodę dla Europejczyków”, którzy później chcieliby się uczyć suahili. Ponadto uważał, że „alfabet łaciński ułatwi ‚tubylcom poznawanie języków europejskich’”. Pisma arabskiego używano jeszcze przez wiele lat; ukazały się w nim również fragmenty Biblii. Jednak alfabet łaciński rzeczywiście pomógł wielu ludziom opanować suahili. Niewątpliwie misjonarze oraz inne osoby uczące się tego języka bardzo się cieszą z owej zmiany.

Krapf nie tylko zapoczątkował tłumaczenie Biblii na suahili, lecz także położył grunt pod przyszłe prace translatorskie. Stworzył pierwszy podręcznik gramatyki oraz słownik tego języka.

Imię Boże w suahili

We wspomnianym wydaniu trzech rozdziałów Księgi Rodzaju imię Boże oddano po prostu wyrażeniem „Wszechmocny Bóg”. Jednak pod koniec XIX wieku do Afryki Wschodniej przybyło kilku innych ludzi, którzy dokonali przekładów całej Biblii. Wśród nich byli: Johann Rebmann, William Taylor, Harry Binns, Edward Steere, Francis Hodgson i Arthur Madan.

Co godne uwagi, niektóre z tych wczesnych przekładów zawierały imię Boże, i to nie tylko w kilku miejscach, ale w całych Pismach Hebrajskich, czyli tak zwanym Starym Testamencie! Tłumacze na Zanzibarze użyli formy „Yahuwa”, a ci w Mombasie — „Jehova”.

Do roku 1895 w suahili było już dostępne kompletne Pismo Święte. W następnych dziesięcioleciach pojawiło się kilka kolejnych tłumaczeń, choć niektóre z nich nie doczekały się zbyt dużego nakładu. Na początku XX wieku w Afryce Wschodniej dołożono usilnych starań, by ujednolicić język suahili. W efekcie w roku 1952 mógł powstać przekład Swahili Union Version — ta Biblia osiągnęła największy nakład. Ponadto dzięki tym wysiłkom najbardziej popularna stała się forma imienia Bożego „Yehova”.

Niestety, gdy zaprzestano drukowania dawniejszych przekładów Biblii, imię Boże zaczęło zanikać razem z nimi. W niektórych współczesnych tłumaczeniach pominięto je całkowicie, a w innych pozostawiono tylko w niewielu miejscach. Na przykład w Union Version pojawia się ono jedynie 15 razy, a w wydaniu zrewidowanym z roku 2006 — 11 razyb.

Chociaż przekład ten niemal wszędzie pomija imię Boże, ma pewną godną uwagi cechę. Na jednej ze wstępnych stron w widocznym miejscu znajduje się wyraźne oświadczenie, że Bóg ma na imię Jehowa. Poszukiwaczom prawdy można więc bardzo łatwo wskazać imię naszego niebiańskiego Ojca w ich własnym egzemplarzu Biblii.