Pewnego dnia wstąpiłem do mojej nauczycielki, aby ją zaprosić na wykład. Szorstko odmówiła przyjęcia ulotki. Byłem tak zaskoczony, że aż się potknąłem i spadłem ze schodów. Miałem jednak nauczkę, żeby być bardziej realistycznym. Ludzie nie zawsze są tacy, jakimi chcemy ich widzieć.

Rok ten okazał się też znamienny dla Johana Severina Peterssona. Jego siostra Ida zostawiła mu wcześniej trzy książki brata Russella. Uznał je jednak za niebezpieczne i spalił. Ida dowiedziała się o tym, ale nie dała za wygraną i pożyczyła mu trzy następne. Tym razem zamknął je na klucz w szufladzie.

Potem nadszedł rok 1914 i wybuchła wojna. Johan słyszał, że w jego książkach jest mowa o tej dacie. Z ciekawości sięgnął do szuflady, wyjął je i przeczytał. Otworzyło mu to oczy na prawdę zawartą w Biblii i w rezultacie również został Badaczem Pisma Świętego. W roku 1917 dał się ochrzcić, a rok później uczyniła to jego córka Rosa.

„W latach trzydziestych pełniło się służbę pionierską zupełnie inaczej niż obecnie. Zazwyczaj na tydzień lub dwa wynajmowałyśmy z Mirjam mały pokój i opracowywałyśmy pobliskie miejscowości. Potem z całym naszym bagażem — odzieżą, naczyniami i kartonami książek, przenosiłyśmy się na rowerach gdzie indziej. Musiał to być naprawdę niecodzienny widok!

„Nie zawsze łatwo było znaleźć nocleg. Pewnego dnia, gdy pracowałyśmy oddzielnie, spotkałam się z Mirjam wieczorem około godziny 20.

„Pojechałyśmy rowerami do następnej farmy, gdzie było widać światło. Kiedy jednak rozpoznałyśmy dom, miny nam zrzedły, bo podczas poprzednich odwiedzin jego mieszkańcy okazali się bardzo przeciwni. Mirjam z wahaniem podeszła do drzwi i zapytała o nocleg. Ku naszemu zaskoczeniu i uldze gospodyni poprosiła, abyśmy weszły i usiadły. Po chwili zaproszono nas do najlepszego pokoju, gdzie czekał stół zastawiony najwyborniejszymi potrawami. Nie wierzyłyśmy własnym oczom! Po jedzeniu zaprowadzono nas do sypialni, gdzie łóżka były zasłane najlepszą pościelą. Nie umiałyśmy sobie wytłumaczyć takiej zmiany nastawienia.

„Następnego dnia rano dano nam śniadanie. Kiedy chciałyśmy zapłacić, odmówiono przyjęcia pieniędzy. Zapytałyśmy gospodarzy, czy możemy im zostawić w prezencie książkę Wyzwolenie. ‛O tak, chętnie weźmiemy taką książkę’, padła odpowiedź. ‛Sąsiadka mówiła nam, że otrzymała ją od was, gdy byłyście u niej, i że bardzo jej się spodobała’.

„Przeżycie to nauczyło nas, że nigdy nie wiadomo, co wyniknie z wręczenia komuś nawet jednego egzemplarza literatury biblijnej”.