Ostatecznie najważniejszym ośrodkiem studiów rabinicznych w Palestynie stała się Tyberiada. Inne znaczące akademie znajdowały się w Seforis, Cezarei i Lyddzie. Niemniej wskutek pogarszającej się sytuacji gospodarczej, ciągłej niestabilności politycznej i wreszcie presji oraz prześladowań ze strony odstępczego chrześcijaństwa zaczęła się masowa emigracja na wschód, do innego ośrodka judaistycznego — Babilonii.

Pod koniec IV i na początku V wieku sytuacja Żydów w Palestynie wyraźnie się pogorszyła. Za namową odstępczego chrześcijaństwa, mającego coraz więcej do powiedzenia, nałożono na nich surowe restrykcje i wszczęto prześladowania, aż w końcu około roku 425 zadano ostateczny cios, obalając Sanhedryn oraz instytucję samego nasi (patriarchy). Chcąc zachować wnioski z dyskusji prowadzonych w akademiach, amoraici palestyńscy zaczęli redagować pojedyncze spoiste dzieło. Pracy tej, skompilowanej w pośpiechu pod koniec IV stulecia, nadano nazwę Talmud Palestyński.b

Czym się różnią od siebie oba Talmudy?

Hebrajska nazwa „Talmud” znaczy „studiowanie” lub „nauka”. Celem amoraitów zarówno z Palestyny, jak i z Babilonii było studium, czyli analiza Miszny. Jest to widoczne w obu Talmudach (Palestyńskim i Babilońskim), ale czym się one różnią? Jacob Neusner pisze: „Pierwszy z Talmudów zawiera analizę dowodów, drugi bada przesłanki; pierwszy całkowicie zamyka się w wytyczonych granicach, drugi często poza nie wykracza”.

Ponieważ nad Talmudem Babilońskim pracowano staranniej i bardziej gruntownie, jest on nie tylko znacznie obszerniejszy, ale też o wiele głębiej porusza omawiane myśli i zawiera wnikliwszą analizę. Gdy się używa samego określenia Talmud, na ogół chodzi o Talmud Babiloński. Właśnie to dzieło przez całe stulecia studiowano i komentowano. Zdaniem Neusnera Talmud Palestyński „to rezultat fachowości”, a Talmud Babiloński „to owoc geniuszu”.