Zanim Mateusz został jego uczniem, był poborcą podatkowym. Żydzi wyjątkowo pogardzali tym zajęciem, ponieważ ciągle im przypominało, że nie są wolni, lecz podlegają cesarstwu rzymskiemu. Mateusz, którego nazywano też Lewim, był synem Alfeusza. Bez wahania usłuchał wezwania Jezusa i poszedł za nim (Mat. 9:9; Marka 2:14; Łuk. 5:27-32).

8. Jak w Ewangelii według Mateusza znajduje odzwierciedlenie fakt, że jej pisarz był poborcą podatkowym?

⁸ Jako były poborca podatkowy, Mateusz rzecz jasna z wielką dokładnością wypowiadał się o pieniądzach, liczbach i wartościach (Mat. 17:27; 26:15; 27:3). Głęboko sobie cenił miłosierdzie Boga, który pozwolił takiemu wzgardzonemu poborcy jak on zostać sługą dobrej nowiny i bliskim współtowarzyszem Jezusa. Dlatego tylko jego Ewangelia donosi, iż Jezus wielokrotnie podkreślał, że oprócz ofiary wymagane jest miłosierdzie (9:9-13; 12:7; 18:21-35). Niezasłużona życzliwość Jehowy napełniała Mateusza otuchą, toteż zanotował jedne z najbardziej kojących słów Jezusa: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (11:28-30). Ileż pociechy musiały przynosić te serdeczne słowa byłemu poborcy, który zapewne doznawał od rodaków samych zniewag!