15, 16. Co skłoniło Jezusa do podania przypowieści zanotowanych w 15 rozdziale Ewangelii według Łukasza?

¹⁵ Przypowieści te wskazują, iż Bóg miłosiernie interesuje się grzesznikami. Stanowią pewną całość, na której możemy się wzorować. Zwróćmy uwagę na ich tło: „Podchodzili zatem do niego [do Jezusa] wszyscy poborcy podatków i grzesznicy, aby go słuchać. Toteż szemrali zarówno faryzeusze, jak i uczeni w Piśmie, mówiąc: ‛Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi’” (Łukasza 15:1, 2).

¹⁶ Wszyscy ci ludzie byli Żydami. Faryzeusze i uczeni w Piśmie chełpili się skrupulatnym — w ich mniemaniu — przestrzeganiem Prawa Mojżeszowego, sprawiedliwością opartą na ścisłym stosowaniu się do norm prawnych. Ale Bóg nie pochwalał takiego przypisywania sobie sprawiedliwości (Łukasza 16:15). Wspomnianymi poborcami podatków najwidoczniej byli Żydzi zbierający podatki dla Rzymu. Odnoszono się do nich z pogardą, gdyż niejeden wymuszał na rodakach zawyżone opłaty (Łukasza 19:2, 8). Zaliczano ich do „grzeszników”, do których należały też osoby prowadzące się niemoralnie, w tym nierządnice (Łukasza 5:27-32; Mateusza 21:32). Tymczasem Jezus zadał krytycznie nastawionym przywódcom religijnym następujące pytanie:

17. Jaką przypowieść Jezus podał najpierw?

¹⁷ „Który człowiek spośród was, gdy mając sto owiec, zagubi jedną z nich, nie pozostawia na pustkowiu dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie idzie za zaginioną, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, z radością kładzie ją na ramiona. I gdy się dostanie do domu, zwołuje przyjaciół oraz sąsiadów, mówiąc im: ‛Cieszcie się ze mną, bo znalazłem swoją owcę, która zaginęła’. Powiadam wam, że tak samo w niebie będzie więcej radości z jednego skruszonego grzesznika niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują okazać skruchy”. Przywódcy religijni bez trudu zrozumieli podobieństwo, gdyż widok owiec i pasterzy nie był im obcy. Zatroskany pasterz zostawił 99 owiec, by pasły się na znanym pastwisku, a sam poszedł szukać zabłąkanej owcy. Kiedy ją wreszcie znalazł, delikatnie przydźwigał wystraszoną z powrotem do stada (Łukasza 15:4-7).

Co wywołuje w niebie radość?

19, 20. Głównie kogo dotyczyły pierwsze dwie przypowieści Jezusa i jaką myśl uwypukliły?

¹⁹ Obie te przypowieści były odpowiedzią na krytykę Jezusa, który kilka miesięcy wcześniej określił siebie mianem „dobrego pasterza”, oddającego za owce własną duszę (Jana 10:11-15). Niemniej jednak przypowieści te nie dotyczyły głównie Jezusa. Uczonym w Piśmie i faryzeuszom miały pomóc poznać punkt widzenia Jehowy i Jego drogi. Dlatego Jezus powiedział, że w niebie panuje radość z powodu grzesznika okazującego skruchę. Owi religianci utrzymywali, że służą Jehowie, ale Go nie naśladowali. Natomiast życzliwe postępowanie Jezusa odzwierciedlało wolę Jego Ojca (Łukasza 18:10-14; Jana 8:28, 29; 12:47-50; 14:7-11).

²⁰ Jeżeli jedna owca ze stu wzbudziła tyle radości, to jeszcze większą wywołała jedna moneta z dziesięciu. Nawet dzisiaj potrafimy zrozumieć, jak cieszyły się tamte kobiety, gdy odnalazły monetę. I w tym wypadku Jezus skierował uwagę na niebo, gdzie „aniołowie Boży” wraz z Jehową radują się „z jednego grzesznika, który okazuje skruchę”. Warto podkreślić końcowe słowa: „okazuje skruchę”. Przypowieści te w gruncie rzeczy dotyczyły skruszonych grzeszników. Obie kładły nacisk na to, iż radowanie się ich skruchą jest najzupełniej stosowne.

21. Czego możemy się nauczyć z przypowieści Jezusa zanotowanych w 15 rozdziale Ewangelii Łukasza?

²¹ Zaślepieni przywódcy religijni, zadufani w sobie z powodu postępowania na pozór zgodnego z Prawem, przeoczyli fakt, że Bóg jest „miłosierny i łaskawy, (...) przebaczający błąd i wykroczenie, i grzech” (Wyjścia 34:6, 7). Gdyby naśladowali ten szczegół osobowości Boga i Jego metod działania, docenialiby miłosierdzie okazywane przez Jezusa skruszonym winowajcom.