Troska o to, co zaginęło

15, 16. Co skłoniło Jezusa do podania przypowieści zanotowanych w 15 rozdziale Ewangelii według Łukasza?

¹⁵ Przypowieści te wskazują, iż Bóg miłosiernie interesuje się grzesznikami. Stanowią pewną całość, na której możemy się wzorować. Zwróćmy uwagę na ich tło: „Podchodzili zatem do niego [do Jezusa] wszyscy poborcy podatków i grzesznicy, aby go słuchać. Toteż szemrali zarówno faryzeusze, jak i uczeni w Piśmie, mówiąc: ‛Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi’” (Łukasza 15:1, 2).

¹⁶ Wszyscy ci ludzie byli Żydami. Faryzeusze i uczeni w Piśmie chełpili się skrupulatnym — w ich mniemaniu — przestrzeganiem Prawa Mojżeszowego, sprawiedliwością opartą na ścisłym stosowaniu się do norm prawnych. Ale Bóg nie pochwalał takiego przypisywania sobie sprawiedliwości (Łukasza 16:15). Wspomnianymi poborcami podatków najwidoczniej byli Żydzi zbierający podatki dla Rzymu. Odnoszono się do nich z pogardą, gdyż niejeden wymuszał na rodakach zawyżone opłaty (Łukasza 19:2, 8). Zaliczano ich do „grzeszników”, do których należały też osoby prowadzące się niemoralnie, w tym nierządnice (Łukasza 5:27-32; Mateusza 21:32).

18. Co wywołało radość, o której mowa w drugiej przypowieści Jezusa?

¹⁸ Jezus opowiedział też drugą przypowieść: „Albo która kobieta mająca dziesięć drachm, jeśli zgubi jedną drachmę, nie zapala lampy, nie wymiata domu i nie szuka pilnie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, zwołuje przyjaciółki i sąsiadki, mówiąc: ‛Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam’. Powiadam wam: Tak samo wśród aniołów Bożych powstaje radość z jednego grzesznika, który okazuje skruchę” (Łukasza 15:8-10). Drachma stanowiła prawie równowartość wynagrodzenia robotnika za cały dzień pracy. Kobieta mogła otrzymać tę monetę w spadku, mogła ją też nosić jako część swego rodzaju biżuterii. Kiedy ją zgubiła, starannie szukała, aż ją znalazła, a potem razem z przyjaciółkami bardzo się radowała. Czego dowiadujemy się z tego o Bogu?

Co wywołuje w niebie radość?

19, 20. Głównie kogo dotyczyły pierwsze dwie przypowieści Jezusa i jaką myśl uwypukliły?

¹⁹ Obie te przypowieści były odpowiedzią na krytykę Jezusa, który kilka miesięcy wcześniej określił siebie mianem „dobrego pasterza”, oddającego za owce własną duszę (Jana 10:11-15). Niemniej jednak przypowieści te nie dotyczyły głównie Jezusa. Uczonym w Piśmie i faryzeuszom miały pomóc poznać punkt widzenia Jehowy i Jego drogi. Dlatego Jezus powiedział, że w niebie panuje radość z powodu grzesznika okazującego skruchę. Owi religianci utrzymywali, że służą Jehowie, ale Go nie naśladowali. Natomiast życzliwe postępowanie Jezusa odzwierciedlało wolę Jego Ojca (Łukasza 18:10-14; Jana 8:28, 29; 12:47-50; 14:7-11).

²⁰ Jeżeli jedna owca ze stu wzbudziła tyle radości, to jeszcze większą wywołała jedna moneta z dziesięciu. Nawet dzisiaj potrafimy zrozumieć, jak cieszyły się tamte kobiety, gdy odnalazły monetę. I w tym wypadku Jezus skierował uwagę na niebo, gdzie „aniołowie Boży” wraz z Jehową radują się „z jednego grzesznika, który okazuje skruchę”. Warto podkreślić końcowe słowa: „okazuje skruchę”. Przypowieści te w gruncie rzeczy dotyczyły skruszonych grzeszników. Obie kładły nacisk na to, iż radowanie się ich skruchą jest najzupełniej stosowne.

21. Czego możemy się nauczyć z przypowieści Jezusa zanotowanych w 15 rozdziale Ewangelii Łukasza?

²¹ Zaślepieni przywódcy religijni, zadufani w sobie z powodu postępowania na pozór zgodnego z Prawem, przeoczyli fakt, że Bóg jest „miłosierny i łaskawy, (...) przebaczający błąd i wykroczenie, i grzech” (Wyjścia 34:6, 7). Gdyby naśladowali ten szczegół osobowości Boga i Jego metod działania, docenialiby miłosierdzie okazywane przez Jezusa skruszonym winowajcom.