Pismo Święte mówi o Jezusie Chrystusie jako o „fundamentowym kamieniu narożnym” zboru chrześcijańskiego, przyrównanego do duchowego domu. Jehowa przepowiedział przez Izajasza, że położy na Syjonie jako fundament „kamień wypróbowany, drogocenny narożnik niewzruszonego fundamentu” (Iz 28:16). Piotr zacytował to proroctwo i odniósł je do Jezusa Chrystusa: na tym „fundamentowym kamieniu narożnym” budowani są poszczególni chrześcijanie namaszczeni duchem będący „żywymi kamieniami” duchowego domu, czyli świątyni Jehowy (1Pt 2:4-6). Podobnie Paweł napisał, że członkowie zboru chrześcijańskiego zostali zbudowani „na fundamencie apostołów i proroków, przy czym fundamentowym kamieniem narożnym jest sam Chrystus Jezus”, w jedności z którym cała budowla, harmonijnie zespolona, „rośnie w świętą świątynię dla Jehowy”, miejsce, gdzie Bóg zamieszka przez ducha (Ef 2:19-22).

Znaczenie przenośne. Chrześcijan namaszczonych duchem przebywających na ziemi przyrównano do świątyni, której „fundamentowym kamieniem narożnym” jest Jezus Chrystus (zob. KAMIEŃ NAROŻNY). Na tym „fundamentowym kamieniu narożnym” namaszczeni naśladowcy Chrystusa ‛są niczym żywe kamienie budowani jako duchowy dom’.