„A gdy otworzył piątą pieczęć, ujrzałem pod ołtarzem dusze pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia” (Objawienie 6:9).

3. (a) Jak w dawnym przybytku żydowskim wylewano dusze „u podstawy ołtarza”? (b) Dlaczego Jan ujrzał pod symbolicznym ołtarzem w niebie dusze pomordowanych świadków?

³ Pod ołtarzem znajdują się „dusze pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia”. Co to oznacza? Nie może tu chodzić o bezcielesne dusze, w które wierzyli na przykład pogańscy Grecy (1 Mojżeszowa 2:7, Bg; Ezechiela 18:4, Bg). Jan wie jednak, że dusza, czyli życie, jest przedstawiana symbolicznie przez krew i że w starożytnym przybytku żydowskim kapłani po zabiciu zwierzęcia ofiarnego skrapiali jego krwią „ołtarz dookoła” lub wylewali ją „u podstawy ołtarza całopaleń” (3 Mojżeszowa 3:2, 8, 13; 4:7; 17:6, 11, 12). A zatem dusza zwierzęcia miała ścisły związek z ołtarzem ofiarnym. Ale dlaczego pod symbolicznym ołtarzem w niebie widać dusze, to znaczy krew tych sług Bożych? Ponieważ ich śmierć miała charakter ofiarny.

4. W jakim sensie zrodzeni z ducha chrześcijanie ponoszą śmierć ofiarną?

⁴ Wszyscy zrodzeni duchem synowie Boży istotnie umierają śmiercią ofiarną. Mają odegrać ważną rolę w niebiańskim Królestwie Jehowy, toteż Bóg życzy sobie, by porzucili i niejako złożyli w ofierze wszelką nadzieję na życie wieczne na ziemi. W ten sposób ponoszą śmierć ofiarną na rzecz zwierzchniej władzy Jehowy (Filipian 3:8-11; porównaj 2:17). Tak właśnie jest z tymi, których Jan ujrzał pod ołtarzem. Są to pomazańcy, którzy swego czasu zginęli śmiercią męczeńską, gdyż gorliwą służbą opowiadali się za Słowem i zwierzchnictwem Jehowy. Ich ‛dusze pozabijano z powodu Bożego słowa i z powodu ich działalności świadczenia [mar·ty·riʹan]’.

5. Jak to możliwe, że dusze wiernych zmarłych wołają o pomstę?

⁵ A oto dalszy ciąg tej sceny: „I zawołały donośnym głosem, mówiąc: ‚Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?’” (Objawienie 6:10). Jak to możliwe, by ich dusze, czyli krew, wołały o pomstę, skoro Biblia wykazuje, że umarli nie mają świadomości? (Kaznodziei 9:5). A czy krew sprawiedliwego Abla nie wołała, gdy został zamordowany? Jehowa powiedział wtedy do Kaina: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!” (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 4:10, 11, BT; Hebrajczyków 12:24). Nie oznacza to, że krew Abla dosłownie coś mówiła. Był on niewinną ofiarą zbrodni i sprawiedliwość domagała się ukarania jego mordercy. Również ci chrześcijańscy męczennicy są niewinni, toteż w imię sprawiedliwości muszą być pomszczeni (Łukasza 18:7, 8). To wołanie o pomstę jest donośne, ponieważ w ten sposób straciło życie tysiące osób (porównaj Jeremiasza 15:15, 16).

6. Jaką krew niewinną pomszczono w roku 607 p.n.e.?

⁶ Podobna sytuacja zaistniała w odstępczej Judzie za panowania Manassesa, który wstąpił na tron w 716 roku p.n.e. Król ten przelał mnóstwo niewinnej krwi i prawdopodobnie kazał nawet ‛przerżnąć piłą’ proroka Izajasza (Hebrajczyków 11:37; 2 Królewska 21:16). Chociaż później okazał skruchę i zmienił się na lepsze, ta wina krwi nie została zmazana. Gdy w 607 roku p.n.e. Babilończycy spustoszyli królestwo Judy, „zgodnie ze słowem Pana spotkało to Judę, aby usunąć ją sprzed oblicza jego za grzechy Manassesa, za to wszystko, co uczynił, a także za krew niewinną, którą przelał, napełniając Jeruzalem niewinną krwią; toteż Pan nie chciał odpuścić” (2 Królewska 24:3, 4).

7. Głównie kto ponosi winę za przelewanie „krwi świętych”?

⁷ Jak w czasach biblijnych, tak i dzisiaj niejeden zabójca świadków Bożych może już od dawna nie żyć. Ale nie zniknęła ani nie zmyła z siebie winy krwi organizacja, która doprowadziła do ich męczeństwa. Jest nią ziemska organizacja Szatana, jego ziemskie nasienie, w którym czołową rolę odgrywa Babilon Wielki, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej.a Przedstawiono je jako kobietę „pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa”. Czytamy też, że „znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi” (Objawienie 17:5, 6; 18:24; Efezjan 4:11; 1 Koryntian 12:28). Jakże ogromną winą krwi jest obciążona! Dopóki istnieje Babilon Wielki, dopóty krew jego ofiar będzie wołać o sprawiedliwość (Objawienie 19:1, 2).

8. (a) Kto zginął śmiercią męczeńską za życia Jana? (b) Jakie prześladowania wzniecili cesarze rzymscy?

⁸ Jan osobiście był świadkiem męczeństwa sług Bożych, którzy w I wieku padli ofiarą wojny, jaką okrutny Wąż i jego ziemskie nasienie toczyli z rozrastającym się zborem namaszczonych chrześcijan. Oglądał stracenie naszego Pana na palu i przeżył zabójstwo Szczepana, swego brata Jakuba, a także Piotra, Pawła i innych bliskich współpracowników (Jana 19:26, 27; 21:15, 18, 19; Dzieje 7:59, 60; 8:2; 12:2; 2 Tymoteusza 1:1; 4:6, 7). W roku 64 cesarz Neron uczynił z chrześcijan kozłów ofiarnych, oskarżając ich o podpalenie miasta, by uciszyć pogłoski obwiniające o to jego samego. Kronikarz Tacyt donosi: „A śmierci ich [chrześcijan] przydano to urągowisko, że okryci skórami dzikich zwierząt ginęli rozszarpywani przez psy albo przybici do (...) [palów],b albo przeznaczeni na pastwę płomieni, gdy zabrakło dnia, palili się służąc za nocne pochodnie”. Następna fala prześladowań wszczęta za panowania cesarza Domicjana (81-96) uniosła Jana na wygnanie na wyspę Patmos. Sprawdziły się słowa Jezusa: „Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą” (Jana 15:20; Mateusza 10:22).

9. (a) Jakim arcynarzędziem do zwodzenia dysponował Szatan już w IV wieku i jakiej organizacji jest ono główną częścią? (b) Jak niektórzy władcy należący do chrześcijaństwa obchodzili się ze Świadkami Jehowy podczas obu wojen światowych?

⁹ Przed nastaniem IV wieku ów starodawny Wąż, Szatan Diabeł, utworzył arcynarzędzie zwodzenia, odstępcze chrześcijaństwo, stanowiące w rzeczywistości system babiloński osłonięty płaszczykiem „chrystianizmu”. Jest to główna część składowa nasienia Węża, podzielona dziś na mnóstwo skłóconych sekt. Chrześcijaństwo przypomina niewierne królestwo Judy z czasów starożytnych, bo tak samo obciążyło się ogromną winą krwi, popierając w czasie pierwszej i drugiej wojny światowej obie walczące strony. Niektórzy przywódcy polityczni należący do chrześcijaństwa użyli nawet tych wojen jako pretekstu do zabijania namaszczonych duchem sług Bożych. W książce Kirchenkampf in Deutschland (Walka kościołów w Niemczech) Friedrich Zipfel wspomina o hitlerowskich prześladowaniach Świadków Jehowy, pisząc między innymi: „Jedna trzecia z nich straciła życie ‚wskutek egzekucji, innych aktów przemocy, głodu, chorób lub robót przymusowych’. Dręczono ich z niespotykaną surowością za bezkompromisową wiarę, która była nie do pogodzenia z ideologią nazistowską”. O chrześcijaństwie i jego duchownych faktycznie można powiedzieć: „Na podołkach twoich znajduje się krew dusz ubogich i niewinnych” (Jeremiasza 2:34, Bg).c

„I dano każdemu z nich białą szatę; i powiedziano im, aby odpoczęli jeszcze przez krótką chwilę, aż będzie uzupełniona liczba również ich współniewolników i braci, którzy mają zostać zabici, tak jak i oni” (Objawienie 6:11). Wręczona im „biała szata” ma związek ze zmartwychwstaniem do nieśmiertelnego życia duchowego. Nie leżą już pod ołtarzem jako zabite dusze, lecz zostają wskrzeszeni i wchodzą do grona 24 starszych, którzy oddają cześć Bogu przed Jego niebiańskim tronem. Sami także otrzymują tam trony, a więc dostępują królewskich zaszczytów. Są też „odziani w białe szaty wierzchnie”, co oznacza, że uznano ich za sprawiedliwych, godnych honorowego miejsca przed Jehową na Jego niebiańskim dworze. W ten sposób spełnia się również obietnica Jezusa dana wiernym pomazańcom chrześcijańskim ze zboru w Sardes: „Ten, kto zwycięży, będzie więc przyobleczony w białe szaty wierzchnie” (Objawienie 3:5; 4:4; 1 Piotra 1:4).

12. Co to znaczy, że wskrzeszeni pomazańcy mają ‛odpocząć jeszcze przez krótką chwilę’, i jak długo to potrwa?

¹² Wszystkie dowody wskazują na to, że owo zmartwychwstanie niebiańskie rozpoczęło się w roku 1918 — już po tym, jak Jezus w roku 1914 objął tron i we wstępnej fazie swej królewskiej, zwycięskiej szarży oczyścił niebiosa z Szatana i demonów. Ale wskrzeszonym pomazańcom polecono, by „odpoczęli jeszcze przez krótką chwilę, aż będzie uzupełniona liczba również ich współniewolników”. Przebywający jeszcze na ziemi członkowie klasy Jana muszą dowieść prawości w obliczu prób i prześladowań, a niektórzy z nich mogą jeszcze zostać zabici. W końcu jednak krew wszystkich sprawiedliwych, przelana przez Babilon Wielki i jego politycznych kochanków, będzie pomszczona. Zanim to nastąpi, owi zmartwychwstali niewątpliwie spełniają w niebie jakieś zadania. Ich odpoczynek nie oznacza błogiej bezczynności, lecz cierpliwe oczekiwanie na dzień pomsty Jehowy (Izajasza 34:8; Rzymian 12:19). Dobiegnie końca, gdy staną się świadkami unicestwienia religii fałszywej i jako ‛powołani wybrani i wierni’ wyruszą z Panem Jezusem Chrystusem, by wykonać wyrok na wszystkich pozostałych elementach niegodziwego ziemskiego nasienia Szatana (Objawienie 2:26, 27; 17:14; Rzymian 16:20).