Budowniczowie, bezustannie zachęcani przez proroków Jehowy, kończą świątynię w ciągu niecałych pięciu lat. Jest miesiąc Adar szóstego roku panowania Dariusza, czyli wczesna wiosna 515 roku p.n.e., a zatem cała budowa trwała jakieś 20 lat (6:14, 15). Dom Boży zostaje teraz uroczyście oddany do użytku, czemu towarzyszy wielka radość i składanie stosownych ofiar. Potem lud świętuje Paschę, a następnie ‛z radością obchodzi Święto Przaśników przez siedem dni’ (6:22). Poświęcenie tej drugiej świątyni, wzniesionej ku chwale Jehowy, rzeczywiście jest powodem do radości i wesela.

Także oddanie do użytku świątyni Zerubbabela nie dorównywało analogicznej uroczystości, która się odbyła za czasów Salomona. Ofiary z bydła i owiec nie stanowiły nawet jednego procentu ofiar złożonych w pierwszej świątyni. Tej drugiej nie napełniła chwała przypominająca obłok, nie zstąpił też ogień od Jehowy, aby strawić ofiary całopalne. Niemniej obie świątynie służyły jednemu ważnemu celowi — wywyższaniu wielbienia Jehowy, prawdziwego Boga.